Objective: Cytomegalovirus (CMV) is a significant cause of morbidity and mortality in allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (AHSCT) recipients. Current practice includes prophylactic and preemptive treatment modalities, which have risks, side effects, and costs of their own. There is no established risk scoring system that applies to all patients. We aimed to investigate the risk factors for CMV reactivation in AHSCT recipients.
Materials and methods: We retrospectively analyzed the risk factors for CMV reactivation in 185 consequent AHSCT recipients transplanted between September 2003 and December 2009 at the Stem Cell Transplantation Unit of Gazi University. Besides the standard transplant-related parameters, HLA antigens were also included among the variables analyzed.
Results: Despite the very high rate of donor (94.6%) and recipient (100%) seropositivity, which are the so-called major risk factors in previous reports, our reactivation rate was much lower, with a frequency of 24.9%. The underlying disease, sex, conditioning regimen, and presence of antithymocyte globulin or fludarabine in the conditioning regimen had no impact on reactivation rate. CMV reactivation was significantly more frequent in recipients with graft-versus-host disease (GVHD) compared to those without GVHD (p<0.0001). CMV reactivation was significantly more frequent (p<0.05) in patients with HLA-B14, HLA-DRB1*01, and HLA-DRB1*13 antigens and less frequent in recipients with HLA-A11 and HLA-DRB1*04 antigens (p<0.05).
Conclusion: Universal risk factors/scores that apply to all transplant recipients are required for tailored prophylaxis and/or treatment strategies for CMV reactivation. Uncovering the role of genetic factors, including HLA antigens, as possible risk factors might lead the way to risk-adaptive strategies for adoptive cellular therapy and/or vaccination.
Amaç: Allojeneik kök hücre nakli (AKHN) alıcılarında sitomegalovirus (CMV) önemli mortalite ve morbidite nedenidir. Mevcut uygulama profilaksi ve önleyici tedavi yöntemleridir ki, bunun da riskleri, yan etkileri ve maliyeti vardır. Öte yandan tüm hastalar için geçerli bir yerleşik risk puanlama sistemi yoktur. Bu çalışmada, AKHN yapılan hastalarda CMV reaktivasyonu için risk faktörlerini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Gazi Üniversitesi Kök Hücre Nakil Ünitesi’nde Eylül 2003 ve Aralık 2009 tarihleri ararsında AKHN yapılan 185 hastanın CMV reaktivasyonu sonuçları geriye dönük olarak incelendi. Nakille ilişkili standart parametrelerin yanı sıra HLA antijenleri arasındaki değişkenler de incelendi. Bulgular: Major risk faktörü olarak adlandırılan alıcı (%100) ve vericilerdeki (%94,6) yüksek seropozitiflik oranlarına karsın bizim çalışmamızda reaktivasyon oranı %24,9 idi. Altta yatan hastalık, yaş, cinsiyet, hazırlama rejimi, hazırlama rejiminde anti timosit globulin (ATG) veya fludarabin kullanılmasının CMV reaktivasyonu üzerine etkisinin olmadığı görülmüştür. CMV reaktivasyonu graft versus host hastalığı (GVHH) olmayanlarla kıyaslandığında GVHH olan alıcılarda daha sık olarak bulunmuştur (p<0,0001). HLA-B14, HLA-DRB1*01, ve HLADRB1* 13 antijenleri olanlarda CMV reaktivasyonu daha sık (p<0,05) iken, HLA-A11, HLADRB1* 04 antijenleri olanlarda daha düşük bulunmuştur (p<0,05). Sonuç: Tüm kök hücre alıcılarına uygulanabilecek CMV profilaksisi ve/veya tedavisi için oluşturulmuş evrensel bir risk skorlaması gerekmektedir. HLA antijenleri de dahil olmak üzere genetik risk faktörlerinin rolünün ortaya çıkarılması hücresel tedavi ve/veya aşılama yöntemleri gibi stratejilerin belirlenmesine olanak sağlayacaktır.