English

edit

Etymology

edit

Borrowed from Latin adūlātor.

Noun

edit

adulator (plural adulators)

  1. One who lavishes excessive praises or flattery; one who adulates.

Derived terms

edit

Translations

edit

Anagrams

edit

Latin

edit

Etymology

edit

adūlor (to fawn upon, flatter) +‎ -tor

Pronunciation

edit

Noun

edit

adūlātor m (genitive adūlātōris); third declension

  1. a low cringing flatterer; a sycophant

Declension

edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative adūlātor adūlātōrēs
Genitive adūlātōris adūlātōrum
Dative adūlātōrī adūlātōribus
Accusative adūlātōrem adūlātōrēs
Ablative adūlātōre adūlātōribus
Vocative adūlātor adūlātōrēs

Derived terms

edit

Descendants

edit

Verb

edit

adūlātor

  1. second/third-person singular future active imperative of adūlor

References

edit
  • adulator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • adulator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • adulator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Anagrams

edit

Polish

edit

Etymology

edit

Borrowed from Latin adūlātor. First attested in 1560.

Pronunciation

edit

Noun

edit

adulátor m animacy unattested

  1. (Middle Polish) adulator
    Synonyms: pochlebca, służalec

Declension

edit
edit
noun

References

edit
  • Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “adulator”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]

Romanian

edit

Etymology

edit

Borrowed from French adulateur.

Noun

edit

adulator m (plural adulatori, feminine equivalent adulatoare)

  1. worshiper

Declension

edit