Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /soˈluːtum/(classice)
Syllabificatio phonetica: so·lū·tum — morphologica: solut-um

Notatio

+/-
Latine: solvō (solvere)

Nomen substantivum

+/-

solūt|um, -ī neut. [1][2]

  1. Res soluta. [1]

Declinatio

+/-
n. sing. plur.
nom. solūtum solūta I
gen. solūtī solūtōrum II
dat. solūtō solūtīs III
acc. solūtum solūta IV
abl. solūtō solūtīs VI
voc. solūtum solūta V

Dictiones collatae

+/-

Collocationes

  • in solutum accipere = accipere ad satisfactionem aut certe ad deductionem debiti [1]
  • dare in solutum, dare pro soluto = transferre aliquid in creditorem, in liberationem crediti [1]

Translationes

+/-

Discretiva

  solutum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
solūtum
supinum­ accusativo solvō (solvere)
Forma Modus flexurae originis
solūtum casus accusativus singularis · genus masculinum participii solūtus
solūtum casus nominativus singularis · genus neutrum participii solūtus
solūtum casus accusativus singularis · genus neutrum participii solūtus
solūtum casus vocativus singularis · genus neutrum participii solūtus
solūtum casus accusativus singularis substantivi solūtum
solūtum casus vocativus singularis substantivi solūtum

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /soˈluːtum/(classice)
Syllabificatio phonetica: so·lū·tum — morphologica: solut-um

Loci

+/-
Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

class.

  • eo magis quoniam, conpresserit aliquem morbus an fuderit, quilibet etiam inperitissimus videt: quid autem conpressum corpus resolvat, quid solutum teneat, si a ratione tractum est, rationalis est medicus; —De Medicina Celsi [3][4]

saec. I.

  • carbunculos rumpit ex vino. urinae difficultates, inflationem, vitia iocineris, tenesmon et quae cibum non sentiant, atropha appellata, tostum et in nucis abellanae magnitudinem melle collectum devoratumque corrigit; item impetigines ex aceto coctum et quarto die solutum. —Naturalis historia Plinii [5][4]

Fontes

  1. 1.0 1.1 1.2 1.3 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 416 — “Solutum, i, n. 2.”
  2. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)solutum
  3. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [[63] ] — solutum
  4. 4.0 4.1 Vicicitatio: solutum.
  5. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXII, cap. 73, [152] — solutum