Claude Sautet

Frans filmregisseur (1924–2000)

Claude Sautet (Montrouge, 23 februari 1924 - Parijs, 22 juli 2000) was een Frans filmregisseur en scenarioschrijver. In 40 jaar tijd maakte hij 14 langspeelfilms, vooral dramatische komedies, drama's en politiefilms.

Claude Sautet
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Geboren Montrouge, 23 februari 1924
Overleden Suresnes, 22 juli 2000
Geboorteland Vlag van Frankrijk Frankrijk
Jaren actief 1955 - 1995
Beroep Filmregisseur en scenarioschrijver
(en) IMDb-profiel
(nl) Moviemeter-profiel
(mul) TMDB-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Leven en werk

bewerken

Opleiding en eerste ervaringen als scenarist en filmregisseur

bewerken

In 1946 begon Claude Sautet te studeren aan het IDHEC (Institut des hautes études cinématographiques). Hij verliet het instituut als regieassistent en draaide in 1951 Nous n'irons plus au bois, een kortfilm. Vier jaar later volgde Bonjour sourire, zijn eerste langspeelfilm die een flop werd. Ondertussen begon hij ook aan scenario's voor andere filmregisseurs mee te schrijven. Via zijn scenario voor Le fauve est lâché (Maurice Labro, 1958) leerde hij hoofdrolspeler Lino Ventura kennen. Voor de politiefilm Classe tous risques (1960), zijn tweede film, koos hij Ventura en Jean-Paul Belmondo, die net de held van de nouvelle vague was geworden door zijn rol in À bout de souffle (1960). Ventura speelde ook de hoofdrol in de politiefilm L'Arme à gauche (1965), Sautets derde film die echter minder succes kende dan zijn eerste politiefilm. Ondertussen bleef Sautet zich toeleggen op zijn rol van scriptdoctor voor films van onder meer Gilles Grangier, Alain Cavalier en Jean-Paul Rappeneau.

Doorbraak en succesrijke jaren zeventig

bewerken

Pas vier jaar later kwam Sautet met zijn vierde film, het drama Les Choses de la vie (1969). Dit was zijn eerste groot succes. De film bracht, drie jaar na La Voleuse van Jean Chapot, de acteurs Michel Piccoli en Romy Schneider opnieuw samen; de twee acteurs zouden vervolgens schitteren in Sautets films van de jaren zeventig, zijn vruchtbaarste én succesrijkste periode. Andere vaste medewerkers tijdens deze jaren waren scenarioschrijver Jean-Loup Dabadie en filmcomponist Philippe Sarde.

Latere carrière

bewerken

Met Un mauvais fils (1980) ruilde Sautet even de wereld van de veertigers en hun problemen in voor drugsverslaafde jonge dertigers. Drie jaar later keerde hij terug naar die wereld met de komedie Garçon!. Voor zijn drie laatste films werd filmcriticus Jacques Fieschi zijn vaste scenarist en kon hij een beroep doen op acteurs als Daniel Auteuil en Emmanuelle Béart. In 1995 nam hij afscheid met Nelly et Monsieur Arnaud, zijn testamentfilm met Michel Serrault als zijn alter ego.

Sautet overleed in 2000 op 76-jarige leeftijd in Parijs en ligt begraven op de Cimetière du Montparnasse.

Filmografie

bewerken

Lange speelfilms

bewerken

Scenario- en dialoogschrijver

bewerken

Prijzen

bewerken

Bronnen

bewerken
  • Nguyen Trung Binh: Claude Sautet ou la magie invisible, documentaire, 2003.
  • Nguyen Trung Binh en Dominique Rabourdin: Sautet par Sautet, Éditions de La Martinière, Paris, 2005.