François Mitterrand

francuski polityk

François Maurice Adrien Marie Mitterrand (wym. [fʁɑ̃ˈswa mɔˈʁis mitɛˈʁɑ̃]; ur. 26 października 1916 w Jarnac, zm. 8 stycznia 1996 w Paryżu[1]) – francuski polityk, w latach 1981–1995 prezydent Francji i współksiążę Andory.

François Mitterrand
Ilustracja
François Mitterrand (1988)
Pełne imię i nazwisko

François Maurice Adrien Marie Mitterrand

Data i miejsce urodzenia

26 października 1916
Jarnac

Data i miejsce śmierci

8 stycznia 1996
Paryż

Prezydent Republiki Francuskiej
Okres

od 21 maja 1981
do 17 maja 1995

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Pierwsza dama

Danielle Mitterrand

Poprzednik

Valéry Giscard d’Estaing

Następca

Jacques Chirac

Współksiążę Andory
Okres

od 21 maja 1981
do 17 maja 1995

Poprzednik

Valéry Giscard d’Estaing

Następca

Jacques Chirac

I sekretarz Partii Socjalistycznej
Okres

od 1971
do 1981

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Alain Savary

Następca

Lionel Jospin

Minister sprawiedliwości Francji
Okres

od 1 lutego 1956
do 13 czerwca 1957

Przynależność polityczna

UDSR

Poprzednik

Robert Schuman

Następca

Édouard Corniglion-Molinier

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 19 czerwca 1954
do 23 lutego 1955

Przynależność polityczna

UDSR

Poprzednik

Léon Martinaud-Deplat

Następca

Maurice Bourgès-Maunoury

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP

Wyższy urzędnik Francji Vichy, a następnie uczestnik ruchu oporu. Lider ugrupowań UDSR i CIR, współtwórca Partii Socjalistycznej i jej I sekretarz w latach 1971–1981. Poseł do Zgromadzenia Narodowego, senator. W okresie IV Republiki minister w różnych resortach, w tym minister spraw wewnętrznych (1954–1955) oraz minister sprawiedliwości (1956–1957). Czterokrotny kandydat w wyborach prezydenckich: w 1965, 1974, 1981 i 1988.

Życiorys

edytuj

Młodość i wykształcenie

edytuj

Urodził się w wielodzietnej katolickiej i konserwatywnej rodzinie jako syn Josepha Mitterranda i jego żony Yvonne. Jego ojciec był urzędnikiem kolejowym, później prowadził rodzinne przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją octu. François Mitterrand kształcił się w szkole katolickiej w Angoulême, po czym w 1934 wyjechał do Paryża[2]. W 1937 został absolwentem École libre des sciences politiques, uzyskał również dyplom studiów podyplomowych z prawa publicznego. Działał w ruchu młodzieżowym nacjonalistycznego ugrupowania Croix-de-Feu kierowanego przez François de La Rocque[1]. Od 1938 służył w wojsku francuskim[3].

II wojna światowa

edytuj

W trakcie II wojny światowej w 1940 w stopniu sierżanta brał udział w kampanii francuskiej. Został ranny i wzięty do niewoli. Przewieziony do obozu jenieckiego w Niemczech, podjął trzy próby ucieczki, z których ostatnia z grudnia 1941 okazała się udana. Przedostał się do strefy nieokupowanej, podejmując pracę w strukturach powiązanych z uzależnioną od III Rzeszy Francją Vichy. Pracował w organizacji weteranów Légion française des combattants, następnie dołączył do komisariatu odpowiedzialnego za sprawy jeńców wojennych, gdzie faktycznie kierował służbami informacyjnymi[1][3]. Uchodził za zwolennika Pierre’a Lavala. W 1943 otrzymał odznaczenie Francji Vichy – Ordre de la Francisque; sam François Mitterrand twierdził później, że stanowiło to przykrywkę dla działalności w ruchu oporu[1]. Jako prezydent Francji w rocznice rozejmu w Compiègne z 1918 składał kwiaty na grobie marszałka Philippe’a Pétaina, co stało się później przedmiotem krytyki[4][5].

Swoją pracę w administracji wykorzystywał również dla wspierania jeńców francuskich przebywających w III Rzeszy. Latem 1942 nawiązał kontakty z ruchem oporu[3]. Z komisariatu odszedł na początku 1943, gdy jego przełożony został zdymisjonowany, a Pierre Laval dążył do nadania tej instytucji kolaboracyjnego charakteru[1][3]. Wkrótce całkowicie zerwał z reżimem Francji Vichy, angażując się w działalność opozycyjną[3], w ramach której przyjął pseudonim „capitaine Morland”[6]. Współtworzył organizację Rassemblement national des prisonniers de guerre[1]. Czasowo ukrywał się wobec zagrożenia aresztowaniem[3]. W grudniu 1943 przedostał się do Londynu, a następnie do Algieru, gdzie spotkał Charles’a de Gaulle’a. Ostatecznie po przerzuceniu do Francji wykonał rozkaz generała, na skutek czego w marcu 1944 doszło do połączenia różnych grup i powstania ruchu Mouvement national des prisonniers de guerre et déportés (MNPGD). François Mitterrand brał udział w powstaniu paryskim[1][3]. Był sekretarzem generalnym do spraw jeńców wojennych i deportowanych, reprezentował Charles’a de Gaulle’a do czasu przybycia do Paryża rządu tymczasowego[1].

Okres przejściowy i IV Republika Francuska

edytuj

W kwietniu 1945 doprowadził do przekształcenia MNPGD w Fédération nationale des prisonniers de guerre (FNPG). Przez pewien czas kierował magazynem „Votre Beauté”. W 1946 uzyskał mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego z ramienia kartelu wyborczego zorganizowanego wokół partii Union démocratique et socialiste de la Résistance (UDSR), do której później formalnie wstąpił. W wyborach w 1951 i 1956 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. Od 1947 był również radnym departamentu Nièvre[1].

Między 1947 a 1957 sprawował szereg funkcji rządowych. Od stycznia do października 1947 był ministrem do spraw weteranów i ofiar wojny w gabinecie Paula Ramadiera. Ponownie zajmował to stanowisko od listopada 1947 do lipca 1948 u Roberta Schumana. Następnie do października 1949 był sekretarzem stanu przy premierze w rządach, którymi kierowali André Marie, Robert Schuman i Henri Queuille. Od lipca 1950 do lipca 1951 sprawował urząd ministra do spraw terytoriów zamorskich w gabinetach, w których premierami byli René Pleven i Henri Queuille. Od stycznia do marca 1952 był ministrem stanu u Edgara Faure, a od czerwca do września 1953 ministrem delegowanym przy Radzie Europy u Josepha Laniela. W czerwcu 1954 premier Pierre Mendès France powołał go na ministra spraw wewnętrznych, funkcję tę pełnił do lutego 1955. Od lutego 1956 do czerwca 1957 był ministrem stanu i ministrem sprawiedliwości w rządzie Guya Molleta[1].

Funkcje ministerialne pełnił m.in. w czasie wojny algierskiej, która wybuchła, gdy stał na czele resortu spraw wewnętrznych. Jednoznacznie sprzeciwiał się wówczas oderwaniu Algierii od Francji. Jako minister sprawiedliwości opiniował wyroki skazujące na karę śmierci wydane wobec osób powiązanych z FLN – na 45 spraw tylko w nielicznych zarekomendował prezydentowi René Coty’emu skorzystanie z prawa łaski[7][8]. W późniejszych latach nie wypowiadał się raczej na temat kary śmierci, dopiero w kampanii wyborczej w 1981 zadeklarował się jako jej przeciwnik[7].

W 1948 należał do założycieli Ruchu Europejskiego, międzynarodowego stowarzyszenia działającego na rzecz integracji europejskiej[9]. Wzmacniał także swoją pozycję w UDSR, z której usunięto zwolenników gaullizmu. Ostatecznie w 1953 stanął na czele tego ugrupowania, kierując nim do czasu rozwiązania w 1964[1]. W działalności politycznej zaczął reprezentować nurt lewicowy[10]. W 1958 sprzeciwiał się przejęciu władzy przez Charles’a de Gaulle’a. Dołączył ze swoją partią do Union des forces démocratiques, sojuszu wyborczego przeciwnych generałowi ugrupowań niekomunistycznej lewicy. W wyborach parlamentarnych nie udało mu się jednak utrzymać mandatu poselskiego[1].

V Republika Francuska do 1981

edytuj

Kontynuował działalność jako radny Nièvre. W latach 1964–1981 był przewodniczącym rady generalnej tego departamentu. W 1959 wybrany na mera Château-Chinon, urząd ten sprawował również do 1981[1]. W 1959 powrócił także do francuskiego parlamentu, wchodząc w skład Senatu, w którym zasiadał do 1962[11]. Także w 1959 stwierdził, że uniknął zamachu na jego życie, do którego miało dojść w Paryżu przy Avenue de l’Observatoire. Sytuacja ta wzbudziła liczne wątpliwości, pojawiały się bowiem głosy, że polityk sam sfingował ten zamach, by zyskać poparcie społeczne[1][12][13].

W wyniku wyborów w 1962 ponownie zasiadł w Zgromadzeniu Narodowym. Uzyskał wówczas mandat deputowanego II kadencji. Wybierany następnie na kolejne kadencje w wyborach parlamentarnych w 1967, 1968, 1973 i 1978, z niższej izby parlamentu odszedł w 1981. W 1964 założył i od tego czasu kierował nową formacją polityczną pod nazwą Konwent Instytucji Republikańskich (CIR). Od lat 60. aktywny uczestnik debat parlamentarnych, w których występował przeciwko gaullistom. Swoim poglądom politycznym dał też wyraz w publikacji Le Coup d’État permanent z 1964. W 1965 wystartował w wyborach prezydenckich, uzyskując wsparcie ugrupowań lewicowych skupionych w powstałej w tymże roku federacji Fédération de la gauche démocrate et socialiste (FGDS)[1]. Faworytem tych wyborów był ubiegający się o reelekcję Charles de Gaulle, jednak dobry wynik centrysty Jeana Lecanueta przyczynił się do tego, że nie doszło do rozstrzygnięcia w pierwszej turze[14]. Prezydent uzyskał w niej 44,7% głosów, zaś kandydata lewicy poparło 31,7% głosujących. W drugiej turze François Mitterand dostał 44,8% głosów, przegrywając tym samym wybory[15].

Stał się faktycznym liderem FGDS (zrzeszającą m.in. SFIO i CIR), dopuszczał współpracę z izolowaną dotąd przez lewicę Francuską Partią Komunistyczną, do której zaczęło dochodzić w drugiej połowie lat 60. Zrezygnował z kandydowania na prezydenta w 1969[1]. W czerwcu 1971 przyłączył swoje ugrupowanie do powstałej w 1969 Partii Socjalistycznej (PS). Zastąpił wówczas na jej czele Alain Savary’ego, obejmując stanowisko pierwszego sekretarza partii[1][16][17]. Zawiązał porozumienie z komunistami i z radykałami, został wspólnym kandydatem lewicy w wyborach prezydenckich w 1974, które rozpisano po śmierci Georges’a Pompidou[1]. W pierwszej turze zajął pierwsze miejsce z wynikiem 43,3% głosów. W drugiej turze otrzymał 49,2% poparcia, tym samym przegrał kolejne wybory, a prezydentem został centrysta Valéry Giscard d’Estaing[18]. Liderem PS był do stycznia 1981, kiedy to zastąpił go Lionel Jospin[17].

Prezydent Francji

edytuj
 
François Mitterrand i Ronald Reagan (1981)

W 1981 ponownie kandydował w wyborach prezydenckich, które zarządzono na 26 kwietnia i 10 maja tego samego roku. W pierwszej turze dostał 25,9% głosów, podczas gdy Valéry Giscard d’Estaing otrzymał 28,3% głosów. W drugiej turze pokonał urzędującego prezydenta z wynikiem 51,8% głosów[19]. Do porażki Valéry’ego Giscarda d’Estaing w dużej mierze przyczynił się fakt, że jego poparcia w drugiej turze odmówił gaullista Jacques Chirac, który w pierwszej turze zajął trzecie miejsce[20]. François Mitterrand urząd prezydenta objął 21 maja 1981[21]. W wyborach w 1988 ubiegał się o reelekcję. W pierwszej turze z 24 kwietnia zajął pierwsze miejsce (34,1% głosów), w drugiej z 8 maja otrzymał 54,0% głosów. Zapewnił sobie ponowny wybór, pokonując premiera i mera Paryża Jacques’a Chiraca[22].

Był pierwszym socjalistą stojącym na czele V Republiki Francuskiej. Po objęciu urzędu powołał nowy lewicowy rząd, w którym premierem został Pierre Mauroy. Lewica wygrała także przeprowadzone w 1981 wybory parlamentarne, a do gabinetu włączono przedstawicieli komunistów. Zaczęto wprowadzać różne reformy, które zapowiedziano w wyborczym dokumencie programowym 110 propositions pour la France. Dokonano m.in. nacjonalizacji w sektorze bankowym i przemysłowym, przeprowadzono reformę prawa pracy, a z inicjatywy Roberta Badintera zniesiono karę śmierci. Pojawiające się wkrótce problemy gospodarcze wymusiły wprowadzenie planu oszczędnościowego[1]. W polityce zagranicznej prezydent poparł zjednoczenie Niemiec oraz udział Francji w I wojnie w Zatoce Perskiej. Krytycy zarzucali mu natomiast nadmierną ostrożność wobec wydarzeń związanych z rozpadem komunistycznego ZSRR. W okresie prezydentury wspierał integrację europejską, w tym czasie m.in. podpisano i zaaprobowano w referendum we Francji traktat z Maastricht[1].

W 1986 wybory do Zgromadzenia Narodowego wygrała koalicja centroprawicy – Jacques Chirac stanął na czele rządu. Doszło wtedy do pierwszej koabitacji, gdy prezydent i premier wywodzili się z innych obozów politycznych. W okresie tym François Mitterrand utrzymał w szczególności wpływ na politykę zagraniczną państwa[10]. Sytuacja koabitacji w czasie jego prezydentury utrzymywała się do 1988 i ponownie w latach 1993–1995.

W 1993 dziennik „Libération” ujawnił, że na początku lat 80. z inicjatywy François Mitterranda powołano specjalną jednostkę antyterrorystyczną, która nielegalnie podsłuchiwała rozmowy telefoniczne[23]. Pojawiały się również różne skandale uderzające w zaplecze polityczne prezydenta[10]. François Mitterrand miał też zatwierdzić zatopienie w 1985 statku Greenpeace'uRainbow Warrior” u wybrzeży Nowej Zelandii[24].

Działalność po prezydenturze

edytuj

Jego druga kadencja zakończyła się 17 maja 1995[21]. Socjaliści nie utrzymali stanowiska prezydenta – ich kandydata Lionela Jospina pokonał w wyborach Jacques Chirac[25]. François Mitterrand odmówił pracy w Radzie Konstytucyjnej[1]. Zmarł 8 stycznia 1996 na raka prostaty[26]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 11 stycznia tego samego roku, na ten dzień zarządzono żałobę narodową[27][28]. W pogrzebie zmarłego prezydenta uczestniczyli m.in. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Al Gore i prezydent Rosji Boris Jelcyn[28].

Również w 1996 prezydencki lekarz Claude Gubler we współpracy z dziennikarzem Michelem Gonodem wydał książkę Le grand secret[29]. W publikacji tej podał, że u François Mitteranda już w 1981 wykryto zagrażającą życiu chorobę nowotworową, a następnie przez kilkanaście lat ukrywano prawdziwe informacje o stanie zdrowia prezydenta[30]. Książka wzbudziła szerokie kontrowersje, wkrótce po jej wydaniu została wycofana ze sprzedaży[30].

Życie prywatne

edytuj

W 1944 zawarł związek małżeński z Danielle Mitterrand. Para miała trzech synów: Pascala (zmarłego w okresie niemowlęcym), Jeana-Christophe’a i Gilberta[31].

Ze związku pozamałżeńskiego z historyk sztuki Anne Pingeot miał córkę Mazarine Pingeot[32]. Informacja ta została upubliczniona w końcowym okresie jego prezydentury[33]. W 2014 Hravn Forsne, syn szwedzkiej dziennikarki Chris Forsne, oświadczył, że zmarły prezydent był jego ojcem[33].

Muzeum

edytuj

W 2006 w rodzinnej miejscowości François Mitteranda zostało otwarte poświęcone mu muzeum Maison natale de François Mitterrand[34].

Kalendarium funkcji politycznych

edytuj
  • deputowany z departamentu Nièvre (1946–1958, 1962–1981)
  • minister ds. kombatantów i ofiar wojny (1947, 1947–1948)
  • sekretarz stanu przy premierze (1950–1951)
  • minister ds. terytoriów zamorskich (1950–1951)
  • minister stanu (1952)
  • minister delegowany (1953)
  • minister spraw wewnętrznych (1954–1955)
  • minister stanu, minister sprawiedliwości (1956–1957)
  • senator (1959–1962)
  • przewodniczący rady departamentu Nièvre (1964–1981)
  • mer Château-Chinon (1959–1981)[1]
  • I sekretarz Partii Socjalistycznej (1971–1981)
  • prezydent Francji i współksiążę Andory (1981–1995)

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v François Mitterrand. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  2. Biographie: 1916–1934: L’enfance en Charente. mitterrand.org. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  3. a b c d e f g Biographie: 1939–1945: Pendant la seconde guerre mondiale. mitterrand.org. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  4. James McAuley: Under intense fire, Macron insists France won’t honor its most famous marshal – and Nazi collaborator. washingtonpost.com, 8 listopada 2018. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  5. Julia Pascal: Vichy’s shame. theguardian.com, 11 maja 2002. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  6. Dans les pas du résistant Morland. lemonde.fr, 9 października 1985. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  7. a b François Malye, Philippe Houdart: Les guillotinés de Mitterrand. lepoint.fr, 31 sierpnia 2001. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  8. Theodore Dalrymple: A Battle of Algiers. newenglishreview.org, marzec 2016. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  9. Spotkanie Międzynarodowego Ruchu Europejskiego w Warszawie. euractiv.pl, 28 listopada 2011. [dostęp 2020-10-10].
  10. a b c Mitterrand, François (Maurice Adrien Marie). rulers.org. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  11. François Mitterrand. senat.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  12. Robert O. Paxton: THE MITTERAND MYSTERY. nytimes.com, 28 czerwca 1987. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  13. Tobias Grey: What took Francis Mitterrand to the top?. spectator.co.uk, 14 grudnia 2013. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  14. Jean Lecanuet Dies; French Senator, 72, Backed One Europe. nytimes.com, 23 lutego 1993. [dostęp 2020-10-08]. (ang.).
  15. Élection présidentielle 1995. france-politique.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  16. Leaders of France. zarate.eu. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  17. a b Parti socialiste (PS): Chronologie. france-politique.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  18. Élection présidentielle 1974. france-politique.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  19. Élection présidentielle 1981. france-politique.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  20. Jacques Chirac. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  21. a b Rulers: Countries F: France. rulers.org. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  22. Élection présidentielle 1988. france-politique.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  23. Jon Henley: Bugging scandal lands Mitterrand allies in court. theguardian.com, 9 sierpnia 2002. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  24. Mitterrand ordered bombing of Rainbow Warrior, spy chief says. timesonline.co.uk, 11 lipca 2005. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  25. Élection présidentielle 1995. france-politique.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  26. Francois Mitterrand nie żyje. rp.pl, 9 stycznia 1996. [dostęp 2020-10-10].
  27. DECRET DU 8 JANVIER 1996 PORTANT DECLARATION DE DEUIL NATIONAL. legifrance.gouv.fr, 10 stycznia 1996. [dostęp 2022-04-15]. (fr.).
  28. a b Christopher Burns: Mitterrand Funeral in the Heart of Paris and in Deep Rural France. apnews.com, 11 stycznia 1996. [dostęp 2022-04-15]. (ang.).
  29. Claude Gubler, Michel Gonod: Le grand secret. Paryż: Plon, 1996. ISBN 2-259-18424-3. (fr.).
  30. a b Le grand secret. franceculture.fr. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  31. French president's widow Danielle Mitterrand dead. bbc.com, 22 listopada 2011. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  32. Angelique Chrisafis: François Mitterrand's love letters to secret mistress to be published. theguardian.com, 5 października 2016. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  33. a b 'Okay, François Mitterrand was my dad', Swedish politician reveals. france24.com, 9 sierpnia 2014. [dostęp 2020-10-10]. (ang.).
  34. La maison natale de François Mitterrand à Jarnac. mitterrand.org, 18 czerwca 2009. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  35. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 5 lipca 1982. [dostęp 2020-10-10]. (wł.).
  36. Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2020-10-10]. (port.).
  37. Lista osób odznaczonych Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi RP w latach 1992–2005. [dostęp 2012-08-23].
  38. Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2020-10-10]. (fr.).
  39. Ko su počasni građani Grada Sarajeva. haber.ba, 3 marca 2019. [dostęp 2020-10-10]. (bośn.).

Linki zewnętrzne

edytuj