Rudolf Dreszer

polski generał

Rudolf Eugeniusz Dreszer (ur. 27 lutego 1891 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 22 października 1958 w Waszyngtonie) – generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i w II wojnie światowej.

Rudolf Dreszer
Ilustracja
płk Rudolf Dreszer (przed 1932)
generał brygady generał brygady
Pełne imię i nazwisko

Rudolf Eugeniusz Dreszer

Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1891
Grodzisk Mazowiecki
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

22 października 1958
Waszyngton
Stany Zjednoczone

Przebieg służby
Lata służby

1914–1946

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

201 Ochotniczy Pułk Szwoleżerów
Brygada Kawalerii „Suwałki”
Wileńska Brygada Kawalerii
4 Dywizji Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii
dowódca brygady kawalerii
dowódca dywizji piechoty
dowódca grupy operacyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Odznaka dyplomowanych oficerów Sztabu Generalnego II Rzeczypospolitej
Zawody jeździeckie o mistrzostwo DOK VII w Poznaniu; lipiec 1927. Zwycięska ekipa 15 puł – z nagrodą stoi płk Rudolf Dreszer.

Życiorys

edytuj

Rudolf Eugeniusz Dreszer był synem Jana Augusta (1863–1931), adwokat, notariusz, działacz niepodległościowy[1] i Emilii z domu Rusch[2]. Jego braćmi byli Zygmunt (1888–1947), polityk PPS, poseł, Gustaw (1889–1936), generał, Juliusz (1892–1937), oficer, adwokat. W 1900 wraz z rodziną przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec założył prywatną kancelarię. W tym mieście bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego[3]. W czasie rewolucji 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym. Wydalony ze szkoły w następnym roku kontynuował naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. W gimnazjum został członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. W latach 1909–1914 studiował w Belgii na wydziale elektrycznym Politechniki w Liège.

W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę w 14 pułku huzarów w Częstochowie. W czasie I wojny światowej powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej, gdzie pełnił służbę na froncie od 1 sierpnia 1914 roku do 29 października 1917 roku. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego i służył w wydziale wywiadowczym korpusu.

W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został komendantem miasta Chełm, pełniąc tę funkcję do 17 listopada. Następnie kolejno pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 pułku ułanów Lubelskich, szefa łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódcy 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów.

W latach 1919–1921 słuchacz Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Po jej ukończeniu był oficerem sztabu inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii nr 1. 15 lipca 1924 został przydzielony do 3 pułku szwoleżerów z równoczesnym odkomenderowaniem do Inspektoratu Armii Nr 1 na sześć tygodni[4]. W sierpniu odkomenderowanie zostało mu przedłużone do 1 listopada tego roku[5].

Szef sztabu 1 Dywizji Kawalerii (1924), dyrektor nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (październik 1924 – sierpień 1927).

Następnie przeszedł do służby liniowej, pełniąc kolejno funkcję dowódcy 15 pułku ułanów Poznańskich (sierpień 1927 – październik 1931), Brygady Kawalerii „Suwałki” (październik 1931 – kwiecień 1937), Wileńskiej Brygady Kawalerii (kwiecień 1937 – sierpień 1939). W tym czasie bronił sprawców ciężkiego pobicia docenta Stanisława Cywińskiego, Aleksandra Zwierzyńskiego i Zygmunta Fedorowicza za domniemaną obrazę Józefa Piłsudskiego w gazecie Dziennik Wileński.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w osadzie Orliczyn (gmina Chotiaczów w województwie wołyńskim), wraz z nim osadnikami byli tam jego brat Juliusz oraz płk Stanisław Dreszer[6][7].

W ramach przygotowań do wojny, został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy” i wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie od 8 września 1939 w składzie Armii „Małopolska”.

Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych, pełniąc funkcję dowódcy 4 Dywizji Piechoty (styczeń – kwiecień 1940). Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 5 Brygady Kadrowej Strzelców (październik 1940 – styczeń 1941).

Następnie od stycznia 1941 do stycznia 1942 roku bez przydziału, przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji, z prawem zamieszkania poza terenem obozu[8]. 30 grudnia 1941 roku przeniesiony w stan spoczynku[9], do stycznia 1944 roku. Następnie w dyspozycji Naczelnego Wodza. Zdemobilizowany w 1946 roku. Po demobilizacji wyjechał do Kanady, gdzie zamieszkał.

Zmarł w 1958 roku w Waszyngtonie.

Awanse

edytuj

Ordery i odznaczenia

edytuj

Opinie

edytuj

Taktycznie przejawia dość dużo temperamentu i inicjatywy, o zdrowych i słusznych zasadach działania broni, lecz oprócz tych dodatnich cech w szkoleniu daje się wyczuć pewien schematyzm i niepewność siebie. Charakter dość twardy i nie wpływowy, o bezwzględnym osądzie podwładnych i ich działań. W metodzie szkolenia umie jasno i w zdrowy sposób podchodzić, do zagadnień taktycznych. Umysł jasny, zwięzły, bez zbytnich frazesów. Ogólnie dobry. /-/ gen. Dąb-Biernacki[17].

Przypisy

edytuj
  1. Jan August Dreszer. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-11-09].
  2. Emilia Rusch. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-11-09].
  3. Dorota Czech: Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie. Część II, 1915–1939. absolwenci.sieniu.czest.pl, 2009-04-23. [dostęp 2015-11-09].
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 2 sierpnia 1924 roku, s. 424.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 89 z 31 sierpnia 1924 roku, s. 504.
  6. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 39. [dostęp 2015-11-09].
  7. Orliczyn. wolyn.ovh.org. [dostęp 2015-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-29)].
  8. Kaczmarski 2020 ↓, s. 43-44.
  9. Kaczmarski 2020 ↓, s. 98.
  10. Dekret Wodza Naczelnego L. 3135 z 1921 r. (Dziennik Personalny MSWojsk. z 1922 r. Nr 1, s. 8)
  11. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  13. Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych L. 6087/22 G.M.I. (Dziennik Personalny MSWojsk. z 1922 r. Nr 13, s. 385)
  14. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  15. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11.11.1928
  16. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 26.04.1928
  17. „Generalny Inspektor Sił Zbrojnych Biuro Inspekcji” – opinie pułkowników – 1937r

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj