Zygmunt Andrzej Heinrich

polski taternik i alpinista

Zygmunt Andrzej Heinrich, pseud. „Zyga”, „Dziadek” (ur. 21 lipca 1937 we Łbowie, zm. 27 maja 1989 pod Mount Everest) – polski taternik i alpinista, jeden z najbardziej doświadczonych himalaistów, z zawodu inżynier budownictwa. Zginął w lawinie na stoku Mount Everest.

Zygmunt Andrzej Heinrich
Ilustracja
Pasang Norbu Sherpa i Zygmunt Andrzej Heinrich po próbie pierwszego zimowego wejścia na Mount Everest
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1937
Łbowo

Data i miejsce śmierci

27 maja 1989
pod Mount Everest

Zawód, zajęcie

taternik, alpinista

Andrzej Heinrich, Kazimierz Olech i Andrzej Czok odpoczywają w bazie podczas wyprawy na Mount Everest (wiosna 1980)

Życiorys

edytuj

W latach 1950–1956 mieszkał w Moszczanicy koło Żywca, gdzie jego matka Maria Heinrich pracowała jako nauczycielka w miejscowej szkole rolniczej. Wraz z siostrą Krystyną i bratem Stefanem uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Żywcu, a następnie studiował na Politechnice Krakowskiej[1]. Od młodości uprawiał turystykę górską. Jeździł na nartach, przez krótki czas uprawiał skoki narciarskie: trenował na skoczni w Żywcu, ale oddał też kilka skoków na zakopiańskiej Wielkiej Krokwi. Ukończył również kurs szybowcowy w Ligocie Dolnej na Opolszczyźnie, a znacznie później próbował sił w lotach na lotni na górze Żar.[1] Wspinać zaczął się w roku 1958. Z partnerem Lucjanem Sadusiem szybko dokonali w Tatrach wielu znaczących wejść. W 1962 wraz z Januszem Kurczabem, Eugeniuszem Chrobakiem i Krzysztofem Zdzitowieckim brał udział w pierwszym przejściu Filara Kazalnicy Mięguszowieckiej. W Tatrach poprowadził m.in. trzy nowe drogi na północno-wschodniej ścianie Kazalnicy, dokonał na niej też pierwszego zimowego przejścia drogi Momatiuka. Na północno-wschodniej ścianie Małego Młynarza dokonał pierwszego przejścia direttissimy, poprowadził też nowe drogi na Mnichu i Wielkiej Teriańskiej Turni.

Od roku 1962 wspinał się też w Alpach, m.in. w Dolomitach. Z Sadusiem przeszedł południowy filar Marmolady i drogę Comiciego na Cima Grande di Lavaredo. Rok później przeszedł m.in. drogi na Civetcie, Cima Grande i Cima Ovest di Lavaredo. W roku 1965 przeszedł zachodnią ścianę Petit Dru, w 1968 nową drogę na Grandes Jorasses.

W góry wysokie Heinrich jeździł od roku 1966. W tym roku zdobył trzy wierzchołki Noszaka (7492 m n.p.m.). W roku 1969 brał udział w wyprawie na Malubiting, od 1971 jeździł na kolejne siedmio- i ośmiotysięczniki.

Zginął w maju 1989 na stokach Mount Everest, po tym, jak z bazy podszedł na przełęcz Lho La, aby pomóc zdobywcom szczytu: Eugeniuszowi Chrobakowi i Andrzejowi Marciniakowi. W drodze powrotnej lawina zaskoczyła wyprawę. Zginęli Zygmunt Andrzej Heinrich, Eugeniusz Chrobak, Mirosław Dąsal, Wacław Otręba i Mirosław Gardzielewski, Marciniak został uratowany po skomplikowanej akcji ratunkowej.

Heinrich angażował się w prace Klubu Wysokogórskiego i Polskiego Klubu Górskiego, był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi oraz Himalayan Club. Był współautorem książki Ostatni atak na Kunyang Chhish (Warszawa 1973).

Osiągnięcia w himalaizmie

edytuj

Upamiętnienie

edytuj

30 stycznia 2014 r. Rada Miejska w Żywcu podjęła uchwałę nr LVI/399/2014 o nadaniu nazwy Zygmunta A. Heinricha jednaj z ulic w Moszczanicy.

W dniu 24 października 2015 r. na terenie Zespołu Szkół Agrotechnicznych i Ogólnokształcących im. J. Piłsudskiego w Żywcu Moszczanicy odbyła się uroczystość odsłonięcia i poświęcenia głazu pamiątkowego, poświęconego Z. A. Heinrichowi[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Heinrich Stefan: Głaz upamiętniający Zygmunta Andrzeja Heinricha, w:"Wierchy" R. 81 (2015), wyd. Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK, Kraków 2017, ISSN 0137-6829, s.257-258

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj