Ferdynand Feldman

Ferdynand Feldman (ur. 1862, zm. 3 czerwca 1919 we Lwowie) – aktor teatralny znany ze scen polskich na przełomie XIX/XX wieku, mąż śpiewaczki operowej Katarzyny Feldman, ojciec aktorki Krystyny Feldman. Był ochrzczonym Żydem.

{{{imię i nazwisko}}}

Data urodzenia	1862
Data śmierci	3 czerwca 1919

{{Aktor infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | data urodzenia = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | odznaczenia = | grafika = | zespół artystyczny = | opis grafiki = | prawdziwe imię i nazwisko = | imię i nazwisko org = | miejsce urodzenia = | lata aktywności = | data śmierci = Nieznane pola: "Grafika", "Prawdziwe nazwisko", "Tony", "Lata aktywności", "Cezar", "Oscar", "Miejsce śmierci", "Data śmierci", "Złota Malina", "Nagroda na MFF w Cannes", "Filmfare", "Zawód", "Gildia Aktorów Filmowych", "BAFTA", "Złoty Glob", "Grammy", "filmweb_nr", "Orzeł", "link_do_zdjęcia", "e-teatr_id", "filmpolski_id", "Data urodzenia", "Imię i nazwisko", "Podpis", "Emmy", "Goya", "imdb_id", "cytaty", "Miejsce urodzenia", "Nagroda na MFF w Berlinie", "Małżonek", "Nagroda na FPFF" oraz "stopklatka_id".

Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w szkole dramatycznej Derynga w Warszawie. Od 1881 występował w teatrze krakowskim, grając początkowo role lokajów. Z uwagi na posturę (był niski i krępy) zdobywał początkowo powodzenie w komediach, farsach i operetkach.

Grał w warszawskich teatrach ogródkowych, w Krakowie, Poznaniu, Lublinie, Częstochowie, Łodzi. W 1890 został zaangażowany do zespołu Teatru Wielkiego we Lwowie, gdzie występował przez dwadzieścia pięć lat. W latach 1916-19 pracował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.

Uwagę krytyków przykuły jego kreacje w utworach Fredry (grywał Beneta, Szambelana, Geldhaba, Radosta). Często odtwarzał postać Napoleona. Tadeusz Pawlikowski zaczął jednak obsadzać aktora w rolach dramatycznych, co pozwoliło Feldmanowi na pełny rozwój talentu. Jego największe role to Bos w Nadziei i Bezsiemionow w Mieszczanach. Aktor odznaczał się świetną dykcją, za pomocą gestu i mimiki znacząco różnicował swoich bohaterów, budował postać za pomocą drobnych szczegółów i rekwizytów.

Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.