Benjamin Britten

brytyjski kompozytor i pianista (1913-1976)

Sir Edward Benjamin Britten (ur. 22 listopada 1913 w Lowestoft, zm. 4 grudnia 1976 w Aldeburghu) – angielski kompozytor, dyrygent i pianista, uchodzący za najwybitniejszego kompozytora brytyjskiego XX wieku[1].

Benjamin Britten
Ilustracja
Benjamin Britten (1968)
Imię i nazwisko

Edward Benjamin Britten

Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1913
Lowestoft

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 1976
Aldeburgh

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzyk (kompozytor, dyrygent, pianista)

Wydawnictwo

Decca, EMI, Pavillion Records

Współpracownicy
Peter Pears
Odznaczenia
Order Zasługi (Wielka Brytania) Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania)
podpis
Strona internetowa
Dom w Londynie, w którym mieszkał w latach młodości podczas studiów w pobliskim Royal College of Music
The Scallop – rzeźba autorstwa Maggi Hambling, poświęcona Benjaminowi Brittenowi na plaży w Aldeburghu. Na krawędzi muszli widnieją słowa z opery Peter Grimes: „I hear those voices that will not be drowned”.
Róża 'Benjamin Britten', odmiana wyhodowana przez Davida C.H. Austina, nazwana na cześć kompozytora

Życiorys

edytuj

Urodził się na wschodzie Anglii w Lowestoft w hrabstwie Suffolk jako najmłodsze dziecko w rodzinie dentysty[1][2]. Pierwsze lekcje gry na fortepianie i zapisu nutowego prowadziła matka, spędzal też weekendy z Frankiem Bridgem, kompozytorem i pedagogiem[2]. Później grywał również na altówce. Wykształcenie odebrał w Gresham’s School w Holt. Studiował w Royal College of Music w Londynie – był jednak rozgoryczony latami tam spędzonymi – mimo iż umiał już „prawie wszystko”, czuł się ograniczony przez klasyczną metodę edukacji swojego profesora Johna Irelanda, który chciał zapoznać go z kontrapunktem i fugą[2]. Podczas studiów zapoznał się z muzyką Igora Strawińskiego, Gustava Mahlera i Dmitrija Szostakowicza. Po ukończeniu studiów wrócił do rodzinnej miejscowości na dwa lata, później zarabiał opracowując muzykę filmową. Był wtedy już znanym pianistą i akompaniatorem[2]. Choć pierwsza kompozycja (Our Hunting Fathers) wywołała zdziwienie i poruszenie, kompozytor dopiero w 1945 zyskał międzynarodową sławę operą Peter Grimes.

W latach 1939–1942 przebywał i komponował w Stanach Zjednoczonych.

W 1968 został laureatem prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.

Niedługo przed śmiercią, bo 2 lipca 1976, otrzymał tytuł szlachecki „barona Aldeburgha”. Zmarł z powodu niewydolności serca. Pochowany został przy kościele świętych Piotra i Pawła w Aldeburghu. W 1978 odsłonięto jego tablicę pamiątkową w opactwie westminsterskim w Londynie.

Życie prywatne

edytuj

Był osobą homoseksualną[3] i pacyfistą, a także indywidualistą i samotnikiem[2]. Przez całe dorosłe życie pozostawał w związku z poznanym w roku 1937 tenorem Peterem Pearsem, który był pierwszym wykonawcą głównych ról we wszystkich jego najważniejszych dziełach operowych; dla niego powstała też większość jego innych utworów wokalnych.

Najważniejsze utwory

edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[2][1])

  • Paul Bunyan, 1941
  • Peter Grimes, 1945
  • Gwałt na Lukrecji (The Rape of Lucretia), 1946
  • Albert Herring, 1947
  • Pobawimy się w operę (Mały kominiarczyk) (Let's Make an Opera (The Little Sweep)), 1948
  • Billy Budd, 1951
  • Gloriana, 1953
  • Dokręcanie śruby (The Turn of the Screw), 1954
  • Noe i potop (Noye's Fludde), 1958
  • Sen nocy letniej (A Midsummer Night's Dream), 1960
  • Kulikowa rzeka (Curlew River), 1964
  • Piec ognisty (The Burning Fiery Furnace), 1966
  • Syn marnotrawny (The Prodigal Son), 1968
  • Owen Wingrave, 1973
  • Śmierć w Wenecji (Death in Venice), 1973

Utwory orkiestrowe

edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1]

  • Wariacje na temat Franka Bridge’a, Op. 10 (1937) na orkiestrę smyczkową
  • The Young Person's Guide to the Orchestra (Wariacje i fuga na temat Purcella), Op. 34 (1946)
  • Requiem wojenne (War Requiem, 1961)
  • Koncert fortepianowy, op.13 (1938), części: 1. Toccata, 2. Waltz, 3. Impromptu, 4. March
  • Koncert skrzypcowy, op.15 (1939), części: 1. Moderato con moto, 2. Vivace, 3. Passacaglia: Andante lento

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Benjamin Britten | Biography & History | AllMusic [online], AllMusic [dostęp 2017-06-20].
  2. a b c d e f Michael Steen: Wielcy kompozytorzy i ich czasy. Wyd. Polskie (2009,2013). Poznań: Rebis, 2003, s. 73-. ISBN 978-83-7510-252-9.
  3. Benjamin Britten • Biographical Outline • Introduction and reputation by Rob Barnett

Bibliografia

edytuj