Mewa południowa[3], mewa dominikańska (Larus dominicanus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący przybrzeżne wody mórz i oceanów, wybrzeża i wyspy półkuli południowej. Nie jest zagrożony.

Mewa południowa
Larus dominicanus[1]
Lichtenstein, 1823
Ilustracja
Mewa południowa, Nowa Zelandia
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Larus

Gatunek

mewa południowa

Podgatunki
  • L. d. dominicanus Lichtenstein, 1823
  • L. d. vetula Bruch, 1853
  • L. d. judithae Jiguet, 2002
  • L. d. melisandae Jiguet, 2002
  • L. d. austrinus J. H. Fleming, 1924
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     występuje przez cały rok

     poza sezonem lęgowym

Zasięg występowania

edytuj

Zasięg występowania mewy południowej obejmuje: wyspy Antarktyki i Subantarktyki (w tym m.in. Falklandy, Georgię Południową, Sandwich Południowy, Orkady Południowe, Szetlandy Południowe), południowe wybrzeża Afryki (w tym Madagaskaru) i Australii, wybrzeża Ameryki Południowej (na północy aż po Ekwador i południową Brazylię) oraz Nową Zelandię[2]. Jedyny gatunek mew występujący na Półwyspie Antarktycznym i we wschodniej części Antarktydy.

Morfologia

edytuj

Wyraźny jedynie dymorfizm wiekowy. Długość ciała ok. 54–65 cm, rozpiętość skrzydeł 128–142 cm, masa ciała 0,9–1,34 kg. Samce są większe od samic. Osobniki dorosłe: biała głowa, korpus i ogon. Z wyjątkiem białych brzegów zewnętrzna strona skrzydeł i grzbiet między nimi czarne. Dziób żółty z czerwoną plamką na jego spodniej części. Osobniki młodociane mają szaro-brązowe, dropiate ubarwienie, czarny dziób.

Ekologia i zachowanie

edytuj
 
Jaja i pisklę mewy południowej
Biotop
Brzegi mórz i wody przybrzeżne.
Gniazdo
Gniazdują w niewielkich koloniach na skalistych wzgórzach i klifach nadmorskich.
Jaja
W ciągu roku wyprowadzają jeden lęg, składając 2–3 jaja.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 24–30 dni przez obydwoje rodziców[4].
 
Osobnik młodociany
Pisklęta
Pisklęta po wykluciu pokryte są szarawym puchem z czarnymi plamkami na głowie. Ich karmieniem zajmują się oboje rodzice. Młode w pełni opierzone stają się po około 7 tygodniach od wyklucia[4].
Pożywienie
Mewy południowe żywią się mięczakami, rybami, skorupiakami planktonowymi, jak również padliną. Często podążają za statkami, kradnąc pożywienie rybitwom. W Antarktyce głównym źródłem pokarmu są ślimaki Nacella concinna (czareczki). Młode osobniki żywią się małymi rybami, głównie młodymi śledzikami antarktycznymi Pleuragramma antarcticum, które występują blisko powierzchni wody i są odpowiednio małe.

Status

edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) nieprzerwanie od 1988 roku uznaje mewę południową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Całkowitą liczebność populacji szacuje się na 3,3–4,3 miliona osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy, choć niektóre populacje mają nieznane trendy liczebności[2].

Podgatunki

edytuj

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia następujące podgatunki L. dominicanus[5]:

  • L. d. dominicanus Lichtenstein, 1823 – wybrzeża Ameryki Południowej, Falklandy, Georgia Południowa, wybrzeża Australii, Nowa Zelandia
  • L. d. vetula Bruch, 1853 – wybrzeża Afryki Południowej
  • L. d. judithae Jiguet, 2002 – subantarktyczne wyspy Oceanu Indyjskiego
  • L. d. melisandae Jiguet, 2002 – południowe i południowo-zachodnie wybrzeża Madagaskaru
  • L. d. austrinus J. H. Fleming, 1924 – wybrzeża Antarktydy i wyspy antarktyczne

Przypisy

edytuj
  1. Larus dominicanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Larus dominicanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-25].
  4. a b N. Bouglouan: Kelp Gull. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-10]. (ang.).
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-25]. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj