Historia Wrocławia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne |
m drobne merytoryczne |
||
Linia 67:
Napoleński generał Montbrun z trzema pułkami kawalerii wirtemberskiej, 2. pułkiem piechoty podpułkownika von Dallwigka i 2. batalionem 3. bawarskiego pułku piechoty generała hrabiego Minucci skierowany został do [[Oława|Oławy]] w celu zapobieżenia ewentualnej odsieczy wojsk księcia [[Pszczyna|pszczyńskiego]], Ferdynanda Friedricha. W tym samym celu do [[Ścinawa Polska|Ścinawy Polskiej]] (pomiędzy [[Oława|Oławą]] a twierdzą [[Brzeg (miasto)|Brzeg]]) skierowane zostały cztery wirtemberskie kompanie. Kawalerię wirtemberską rozlokowano także w [[Godzikowice|Godzikowicach]], a między [[Ścinawa|Ścinawą]] a [[Oława|Oławą]] znajdowała się wirtemberska bateria artylerii konnej wyposażona w sześciofuntowe działa. Książę pszczyński wysłał z twierdzy brzeskiej oddział stu [[jegrzy|jegrów]] i strzelców, czterdziestu cieśli, sto koni i cztery lekkie działa: ich zadaniem było dotarcie do Oławy, zerwanie tam mostu przez Odrę i obsadzenie mostu na [[Oława (rzeka)|rzece Oławie]]. Po pierwszych sukcesach ([[29 grudnia]] nad ranem kompanie wirtemberskie wyparte zostały ze Ścinawy) Prusacy musieli pod naporem przewagi przeciwnika wycofać się do Brzegu. Inna grupa śpieszących na odsiecz Wrocławiowi wojsk księcia pszczyńskiego rozbita została [[30 grudnia]] przez wojska napoleońskie pod [[Strzelin]]em. W ten sposób nadzieje załogi oblężonego Wrocławia na wsparcie zostały rozwiane.
Intensywny ostrzał miasta wznowiony został [[2 stycznia]] [[1807]]. Po trzech dniach, wobec silnych nacisków cywilnych mieszkańców miasta i nie mając perspektyw przetrwania dalszego oblężenia, generał Thile poddał Wrocław. Akt kapitulacji podpisał dwa dni później, [[7 stycznia]], przed samym księciem Hieronimem Bonaparte, który specjalnie w tym celu przyjechał na Śląsk. Oficerów pruskich zwycięzcy uwolnili, szeregowców jednak biorąc do [[Jeniec wojenny|niewoli]]. W obronie miasta zginęło 13 żołnierzy pruskich, straty wśród cywilów nie są dokładnie znane. Wypalone jeszcze przed oblężeniem przedmieścia, grabieże i rabunki zwycięzców spowodowały ogromne straty wśród mieszkańców tak samego Wrocławia, jak i okolicznych miejscowości<ref>między innymi w leżącym nieopodal [[Psie Pole (miasto historyczne)|Psim Polu]] doszło do licznych gwałtów i grabieży pomimo, że władze miasteczka poleciły mieszkańcom oddawanie okupantom wszystkiego, czego tylko zażądają</ref>. W lipcu 1807 podpisano [[Pokój w Tylży]]. Pod panowaniem [[I Cesarstwo Francuskie|Francji]] Prusy, a w ich granicach także Wrocław, pozostawały do[[1808]]
Dla samego miasta Wrocławia najważniejszym skutkiem zdobycia go przez Francuzów były jednak nie straty materialne ani ludzkie w wyniku działań wojennych, ani także kilkuletnia francuska okupacja, ale decyzja Hieronima Bonapartego, nakazująca wyburzenie fortyfikacji miejskich, likwidacja zakonu jezuitów oraz wstępna sekularyzacja dóbr kościoła katolickiego.
| |||