Hellertion: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
uzupeł. + poprawki + linki + kat |
m nie ta kniga + interwiki |
||
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 11 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Hellertion''' |
'''Hellertion''' – [[instrument muzyczny|instrument]] [[muzyka|muzyczny]] z grupy [[Elektrofony|elektrofonów]] [[Elektrofony elektromechaniczne|elektromechanicznych]] skonstruowany przez niemieckich inżynierów {{link-interwiki|Peter Lertes|Q=Q94801061|tekst=Petera Lertesa}} i {{link-interwiki|Bruno Helberger|Q=Q94801059|tekst=Brunona Helbergera}} w 1930 roku na zasadzie [[trautonium]]. Jego dźwięki przypominają gwizd{{odn|Baculewski et al.|2006|s=357}}. {{fakt|Instrument bazował na oscylatorze harmonicznym typu RLC|data=2024-01}}. Zamiast klawiatury lub przełącznika wielopozycyjnego ma napiętą strunę, po której przesuwa się palec, zmieniając częstotliwośc wytwarzanych impulsów elektrycznych, czyli [[wysokość dźwięku]]{{odn|Baculewski et al.|2006|s=357}}. {{fakt|Pasek jest listwą pokrytą [[skóra (surowiec)|skórą]], w której poprzez wywarcie nacisku palcem w różnych miejscach na jej długości zmienia się [[rezystancja|oporność]]. Jest to więc w zasadzie [[opornik]] o zmiennej oporności. Zakres dźwięków obejmuje około pięciu oktaw. Jako że instrument nie ma własnego stroju, wymaga od grającego dobrego słuchu oraz doświadczenia w wyborze punktów, gdzie można było znaleźć [[Dźwięk (muzyka)|dźwięki muzyczne]]. Instrument w swej istocie był prototypem sensorowego opornika o zmiennej oporności|data=2024-01}}. |
||
Pierwsze modele instrumentu były monofoniczne. W późniejszych uzyskano efekt polifoniczny stosując cztery lub sześć oscylatorów oraz sterujących je oporników. |
{{fakt|Pierwsze modele instrumentu były monofoniczne. W późniejszych uzyskano efekt polifoniczny stosując cztery lub sześć oscylatorów oraz sterujących je oporników|data=2024-01}}. |
||
Następcą |
{{fakt|Następcą hellertionu był '''helliophon''' zbudowany przez tych samych wynalazców w 1936 roku. Helliophon posiadał klawiaturę, dzielącą [[oktawa (interwał)|oktawę]] na dziesięć tonów. Oba instrumenty używane były w produkcjach muzycznych. Według przekazów instrumenty wiernie odtwarzały różne dźwięki instrumentalne, a nawet chóralne. Jednak, jako że nie zachowały się żadne egzemplarze instrumentów ani nagrania ich dźwięków, trudno jest potwierdzić te informacje|data=2024-01}}. |
||
== Przypisy == |
|||
'''Zobacz też''': [[elektrofony]], [[elektromechaniczne instrumenty muzyczne]], [[elektroniczne instrumenty muzyczne]], [[muzyka elektroniczna]]. |
|||
{{Przypisy}} |
|||
== Bibliografia == |
|||
* {{Cytuj książkę |nazwisko = Baculewski et al. |imię = Krzysztof |tytuł = Encyklopedia muzyki |inni = [[Andrzej Chodkowski]] (red.) |rok = 2006 |wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN |miejsce = Warszawa |isbn = 8301134100 |odn = tak}} |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[elektrofony]] |
|||
* [[Elektrofony elektromechaniczne|elektromechaniczne instrumenty muzyczne]] |
|||
* [[Elektrofony elektroniczne|elektroniczne instrumenty muzyczne]] |
|||
* [[muzyka elektroniczna]] |
|||
{{Kontrola autorytatywna}} |
|||
[[Kategoria:Elektrofony elektromechaniczne]] |
[[Kategoria:Elektrofony elektromechaniczne]] |
Aktualna wersja na dzień 19:47, 5 mar 2024
Hellertion – instrument muzyczny z grupy elektrofonów elektromechanicznych skonstruowany przez niemieckich inżynierów Petera Lertesa i Brunona Helbergera w 1930 roku na zasadzie trautonium. Jego dźwięki przypominają gwizd[1]. Instrument bazował na oscylatorze harmonicznym typu RLC[potrzebny przypis]. Zamiast klawiatury lub przełącznika wielopozycyjnego ma napiętą strunę, po której przesuwa się palec, zmieniając częstotliwośc wytwarzanych impulsów elektrycznych, czyli wysokość dźwięku[1]. Pasek jest listwą pokrytą skórą, w której poprzez wywarcie nacisku palcem w różnych miejscach na jej długości zmienia się oporność. Jest to więc w zasadzie opornik o zmiennej oporności. Zakres dźwięków obejmuje około pięciu oktaw. Jako że instrument nie ma własnego stroju, wymaga od grającego dobrego słuchu oraz doświadczenia w wyborze punktów, gdzie można było znaleźć dźwięki muzyczne. Instrument w swej istocie był prototypem sensorowego opornika o zmiennej oporności[potrzebny przypis].
Pierwsze modele instrumentu były monofoniczne. W późniejszych uzyskano efekt polifoniczny stosując cztery lub sześć oscylatorów oraz sterujących je oporników[potrzebny przypis].
Następcą hellertionu był helliophon zbudowany przez tych samych wynalazców w 1936 roku. Helliophon posiadał klawiaturę, dzielącą oktawę na dziesięć tonów. Oba instrumenty używane były w produkcjach muzycznych. Według przekazów instrumenty wiernie odtwarzały różne dźwięki instrumentalne, a nawet chóralne. Jednak, jako że nie zachowały się żadne egzemplarze instrumentów ani nagrania ich dźwięków, trudno jest potwierdzić te informacje[potrzebny przypis].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Baculewski et al. 2006 ↓, s. 357.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.