Rzygacz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
usunięcie szablonu {{bibliografia}} |
m r2.7.1) (Robot dodał eu:Gargola |
||
Linia 44: | Linia 44: | ||
[[es:Gárgola (arquitectura)]] |
[[es:Gárgola (arquitectura)]] |
||
[[eo:Gargojlo]] |
[[eo:Gargojlo]] |
||
[[eu:Gargola]] |
|||
[[fa:آبپران]] |
[[fa:آبپران]] |
||
[[fr:Gargouille]] |
[[fr:Gargouille]] |
Wersja z 15:21, 14 sie 2012
Rzygacz (gargulec, garłacz, pluwacz, plwacz) – w architekturze, dekoracyjne, ozdobne, wystające poza lico muru, zakończenie rynny dachowej, z którego woda deszczowa ma swobodny odpływ.
Historia
Początkowo kamienne, później wykonywane z blachy. W czasach gotyku we Francji przybierają fantazyjne formy: twarzy ludzkich, paszczy zwierzęcych, fantastycznych stworów (np. Katedra Notre-Dame w Paryżu). Z Francji rozpowszechniły się na całą Europę. W Polsce najciekawsze pochodzą z okresu renesansu. Były stosowane na budynkach świeckich i sakralnych.
Rzygacze, gargulce i maszkary umieszczano zwykle na zewnętrznych łukach i dachach świątyń: ostrzegały przed złem, ale jednocześnie chroniły przed nim, gdyż – jak wierzono – demony muszą uciec gdy zobaczą własny obraz[1].
Rzygaczami nazywani są również członkowie Stowarzyszenia Akademia Rzygaczy działającego w Gdańsku i skupiającego miłośników tego miasta.
Galeria
-
Rzygacz na wieży kościoła pw. NMP w Katowicach
-
Rzygacz kaplicy Zygmunta na Wawelu
-
Gargulec na pałacu książąt burgundzkich w Dijon
Zobacz też
- ↑ Derdowska Joanna Praskie przemiany : sacrum i desakralizacja przestrzeni miejskiej Pragi, Zakład Wydawniczy "Nomos", Kraków 2006
Bibliografia
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 140. ISBN 83-85001-89-1.