Polityka językowa
Polityka językowa - zbiór zasad i założeń przyjęty przez władze danego państwa w stosunku do języka lub języków obowiązujących bądź używanych na jego terenie. Obejmuje ona przyjęcie języka urzędowego, określenie sposobu jego nauczania, status języków mniejszości narodowych a także stosunek do ochrony języka orzed wpływem obcych kultur[1].
Według innej, bardziej ogólnej definicji, polityka językowa jest to ogół środków stosowanych przez państwo, które służą docelowej regulacji procesów językowych[2]. Polityka językowa może dotyczyć zarówno jednego państwa, jak również organizacji międzynarodowych, np. Unii Europejskiej.
Polityka językowa w Polsce
W Polsce język polski jest określony jako urzędowy przez konstytucję[3], precyzując iż zapis ten nie narusza praw mniejszości narodowych wynikających z zawartych i ratyfikowanych umów. Szczegółowe przepisy w tym względzie zawiera Ustawa o języku polskim oraz Ustawa o mniejszościach narodowych i etnicznych[4]. Zdaniem językoznawcy Walerego Pisarka polityka językowa w Polsce polega przede wszystkim na czuwaniu nad rozwojem języka, wydawaniu ustaw językowych, standaryzowaniu i kodyfikowaniu języka. Nadto jej istotą jest rozbudzenie świadomości językowej Polaków i promocja języka polskiego za granicą[5].
- ↑ Polityka językowa. [dostęp 2011-11-14].
- ↑ Recenzja książki Mariana Susskina "Paninterlingwa. Powszechny język międzynarodowy. [dostęp 2011-11-14].
- ↑ Konstytucja Rzeczypospolitej polskiej, art 27. [dostęp 2011-11-14].
- ↑ Ustawa o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym. [dostęp 2011-11-14].
- ↑ Walery Pisarek: Pierwszy rozbiór polszczyzny. [dostęp 2011-11-14].