Przejdź do zawartości

Pekin

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Felis domestica (dyskusja | edycje) o 04:32, 1 lis 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Pekin
Beijing
北京
miasto wydzielone
Ilustracja
Państwo

 Chiny

Data założenia

~1046 p.n.e.

Burmistrz ?↗
Powierzchnia

16 411 km²

Wysokość

43,5 m n.p.m.

Populacja (2015)
• liczba ludności
• gęstość


21 710 000
1323 os./km²

Nr kierunkowy

010

Kod pocztowy

100000–102600

Tablice rejestracyjne

京A, C, E, F, H, J, K, L, M, N, P
京B (taksówki)
京G, Y (przedmieścia)
京O (policja)
京V (na czerwono) (przedstawiciele władzy i wojska)

Podział miasta

18 okręgów administracyjnych,
273 okręgi miejskie

Plan Pekinu
Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pekin”
Ziemia39°55′N 116°23′E/39,916667 116,383333
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Pekin (chiń. 北京; pinyin Běijīng; ⓘ[pèi.tɕíŋ]) – stolica Chińskiej Republiki Ludowej oraz jedno z czterech miast wydzielonych, podlegające bezpośrednio władzom kraju. Od północy, zachodu i południa graniczy z prowincją Hebei, a od wschodu z miastem wydzielonym Tiencin.

Pekin jest drugim, po Szanghaju, miastem Chińskiej Republiki Ludowej pod względem liczby ludności. Miasto wydzielone o powierzchni 16 411 km² liczyło w 2015 roku ok. 21,7 mln mieszkańców[1].

Miasto pełni funkcję największego ośrodka politycznego, oświatowego i kulturalnego kraju. Wielki ośrodek gospodarczy z rozwiniętym przemysłem maszynowym, samochodowym, taboru kolejowego, elektronicznym, chemicznym, rafineryjnym, spożywczym, włókienniczym oraz hutnictwem żelaza. Krzyżują się tu ważne linie kolejowe i drogi samochodowe.

Nazwa

Nazwa Běijīng znaczy dosłownie „Północna Stolica”. Stolice państw Azji Wschodniej często mają w swojej nazwie wyraz stolica. Przykładami mogą być: Nankin, dawna stolica Chin (znaczy Południowa Stolica), Tokio w Japonii oraz Tonkin (obecnie Hanoi) w Wietnamie (obydwie nazwy miast znaczą Wschodnia Stolica). Również dawna stolica Japonii, Kioto, oraz Hansŏng (kor. 한성; obecnie Seul) w Korei Południowej po przetłumaczeniu dadzą nazwę Stolica.

Nazwa Pekinu była wiele razy zmieniana. Między 1928 a 1949 rokiem miasto nazywało się Beiping (chiń. 北平; pinyin Běipíng), co oznaczało Północny Pokój.

Yanjing (chiń. 燕京; pinyin Yànjīng) to nieoficjalna nazwa miasta, używana podczas panowania dynastii Zhou. Obecnie tę nazwę nosi miejscowe piwo. Marco Polo w swoich relacjach nazwał Pekin z mongolska Cambaluc (pol. Chanbałyk).

Historia

Stary Pałac Letni w Pekinie według europejskiego rysownika
Pawilon Najwyższej Harmonii, Zakazane Miasto
Plac Tian’anmen
Mapa Pekinu z 1875 roku
Plan Pekinu z 1912 roku

Historia miasta jest bardzo długa i sięga I tysiąclecia p.n.e., kiedy było stolicą państwa Yan. Za czasów dynastii Tang i Song miasto podupadło, aż w końcu podzieliło się na mniejsze miasteczka. Liczni poeci pisali poematy na temat upadającego miasta.

W X – XII w. było stolicą dynastii Kitanów jako Nanjing. W późniejszym czasie stało się jednym z trzech stołecznych ośrodków Dżurdżenów pod nazwą Zhongdu (中都).

31 maja 1215 siły zbrojne Mongołów pod wodzą Czyngis-chana zniszczyły miasto urządzając krwawą rzeź jego mieszkańców[2]. W 1267 r. wnuk Czyngis-chana, Kubilaj odbudował miasto, które stało się stolicą jego imperium. Nadał mu nazwę Dadu (大都), co oznacza Wielka Stolica. Kubilaj wolał umieścić swoją stolicę w Pekinie, niż w środkowej części Chin, ponieważ miasto było ośrodkiem handlowym. Kubilaj chciał także, aby jego imperium przypominało Chiny. Był to prawdziwy początek współczesnej roli miasta. Marco Polo podczas swoich podróży nazwał miasto Cambaluc (spolszczenia: Chanbałyk, Kanbałyk). Dadu była położona w dzisiejszej północnej części miasta, gdzie do dziś zachowały się fragmenty murów miejskich i wież strażniczych.

W początkowym okresie dynastii Ming, stolica znajdowała się w Nankinie, a Pekin nosił nazwę Beiping (北平, Północny Pokój). W 1403 r. cesarz Yongle przeniósł stolicę na północ i zmienił nazwę miasta na Beijing co oznacza Północna Stolica[3].

Zakazane Miasto wybudowano w latach 1406–1420. Plac Tian’anmen został zbudowany również w tym czasie. Jednak był wiele razy niszczony. Obecny kształt placu pochodzi z 1651 r.

W 1928 r., kiedy władze Republiki Chińskiej przeniosły swą stolicę do Nankinu, ponownie przemianowano je na Beiping[3].

Podczas wojny chińsko-japońskiej miasto (od 29 lipca 1937 r.) było okupowane przez Japonię. Podczas tej okupacji miasto znów nazywało się Beijing i było stolicą marionetkowego państwa stworzonego przez Japonię. 15 sierpnia 1945 r. Japończycy opuścili miasto, a nazwa znów została zmieniona na Beiping.

Podczas chińskiej wojny domowej 31 stycznia 1949 r. komuniści wkroczyli do miasta. 1 października tego samego roku, na placu Tian’anmen, Mao Zedong ogłosił powstanie Chińskiej Republiki Ludowej. Już kilka dni wcześniej podczas obrad Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin nazwa Beiping została ponownie zamieniona na Beijing.

W tym też czasie miasto zyskało większą powierzchnię – przyłączono do niego liczne okoliczne wioski i miasteczka.

Podczas kolejnej reformy ekonomicznej (za rządów Deng Xiaopinga) powierzchnia Pekinu została bardzo rozszerzona. Przedtem granice miasta kończyły się na drugiej i trzeciej obwodnicy. Wtedy poszerzono je aż do 5 obwodnicy. Wiele nowych dzielnic włączonych do miasta pozostało jednak regionami typowo rolniczymi. Oprócz dzielnic rolniczych na nowych terenach zaczęły się rozwijać dzielnice o charakterze handlowym albo przemysłowym.

W 1989 r. na placu Tian’anmen miał miejsce masowy protest młodzieży przeciwko rządowi. Demonstrujący domagali się demokratyzacji życia. 4 czerwca tego samego roku wojsko krwawo stłumiło demonstracje.

Wraz z rozwojem nowoczesnej metropolii zaczęły się wielkie problemy. Duża gęstość zaludnienia, przeciążenie infrastruktury drogowej, zanieczyszczenie powietrza powodują niezadowolenie wśród mieszkańców. Mimo to miasto jest celem migracji, głównie dla mieszkańców wsi z całej ChRL.

W 2008 roku w Pekinie odbyły się Letnie Igrzyska Olimpijskie.

W marcu 2017 roku zamknięto ostatnią elektrownię węglową zasilającą Pekin. To pierwsze miasto w Chinach, w którym cała energia pochodzi głównie z elektrowni wiatrowych i gazowych[4].

Geografia i klimat

Ukształtowanie powierzchni

Zdjęcie satelitarne miasta (Landsat-5, sierpień 2010)

Wzgórza dominują w północnej, północno-zachodniej i zachodniej części aglomeracji. Na północ od miasta ciągnie się pasmo Yan Shan, oddzielające Nizinę Chińską od południowej Mandżurii i Wyżyny Mongolskiej. Przez góry przechodzi kilka ważnych przełęczy: na płn.-zach. od Pekinu – Juyong (zob. Badaling), na płn.-wsch. – Gubei, i na wschód, nad morzem – Shanhai; szlaki z nich prowadzące zbiegają się w mieście, stanowiącym strategiczne skrzyżowanie dróg[5].

Zachodnią część miasta zajmują góry Jundu; wspólnie z Yan Shan tworzą półksiężyc, otwarty na południe i południowy wschód, na Nizinę Chińską, i w tej „zatoce” (zwanej przez geologów „Zatoką Pekinu”) usytuowane jest miasto. Leży ono o północnego wierzchołka ogromnego trójkąta Niziny Chińskiej, którego wschodnią krawędź wyznacza brzeg morski, zachodnią – góry Taihang Shan, a południowa jest otwarta na dolinę Huang He[5].

Przez centrum miasta nie przepływa żadna duża rzeka, leży ono pomiędzy Yongding He i Chaobai He. Yongding płynie z gór Shaanxi, przez południowo-zachodnie przedmieścia (pod mostem Marco Polo) i dalej na południe, koło Tiencinu łącząc się z Wielkim Kanałem (który łączył stolicę z miastem Hangzhou). Chaobai wypływa ze zbiornika Miyun, w którym łączą się rzeki Chao i Bai, a który jest głównym źródłem słodkiej wody dla miasta, i płynie północno-wschodnim skrajem miasta[6].

Podaje się następujące współrzędne Pekinu: 39°54′20″ szerokości geograficznej północnej i 116°23′29″ długości geograficznej wschodniej. Miasto jest jednak bardzo rozległe. Kolejne etapy rozszerzania się stolicy wyznaczają obwodnice, zwane ring roads. Plac Tian’anmen przylega od południa do Zakazanego Miasta. Na zachód od placu znajduje się kompleks rządowy Zhongnanhai, gdzie mieszkają najwyżsi przedstawiciele władz państwowych. Przez środkową część miasta, ze wschodu na zachód, biegnie ulica Chang’an.

Klimat

Temperatura i opady w Pekinie

Klimat metropolii jest kontynentalny typu monsunowego, nieco cieplejszy w zimie niż innych obszarów Chin położonych na tej samej szerokości geograficznej, ze względu na góry, które osłaniają miasto od północy od zimnych mas powietrza. Średnia temperatura roczna wynosi 13 °C. Pekińska zima jest długa i zaczyna się z końcem października, a kończy w marcu; w tym okresie dominują zimne masy kontynentalnego powietrza z północy. Przez około pięciu miesięcy średnia temperatura miesięczna spada poniżej 10 °C, a przymrozki występują przez 132 dni w roku. Średnia miesięczna najzimniejszego miesiąca (stycznia) to –4 °C. Po krótkiej, wietrznej wiośnie następuje gorące, wilgotne lato (najgorętszy miesiąc to lipiec, średnia miesięczna 26 °C). Jesień jest krótka, ale przyjemna i słoneczna. Większość opadów spada w lecie: o ile roczna średnia to 635 mm, to średnia lipca – 230 mm. Dni deszczowych jest 80 w roku, a średnia wilgotność powietrza wynosi 57%. Charakterystyczne dla Pekinu są bardzo znaczne różnice opadów z roku na rok, i okresowe burze pyłowe nadciągające znad Mongolii Wewnętrznej w kwietniu i maju[7].

Mieszkańcy Pekinu cierpią z powodu dużego zanieczyszczenia powietrza, które szczególnie latem powoduje powstawanie smogu. Zanieczyszczenia te są skutkiem dużej koncentracji przemysłu i transportu. Plagą metropolii stał się piasek, nawiewany z pustynnych rejonów północnej i północno-zachodniej części ChRL. Ostatnio jednak poczyniono pewne postępy w celu zmniejszenia zanieczyszczenia, z powodu organizacji Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2008 r.

Pekin nocą
Widok na nowoczesną dzielnicę Pekinu
Księgarnia w Xidan

Podział administracyjny

Miasto podzielone jest na 16 okręgów administracyjnych: 14 dzielnic i 2 powiaty

Dzielnice miejskie i podmiejskie

Inne dzielnice

Są to nazwy odległych przedmieść, miejscowości strefy podmiejskiej czy miast satelitarnych. Niektóre z nich to dzielnice wiejskie.

Powiaty

  • Miyun (密云县: Miyún Xian)
  • Yanqing (延庆县: Yánqing Xian)

Powyższe dzielnice dzielą się na 273 okręgi miejskie: 119 gmin miejskich, 24 gminy, 5 gmin narodowościowych i 125 subdystryktów.

Gospodarka

W 2004 roku produkt krajowy brutto w Pekinie wynosił 428,3 mld renminbi (RMB) (51,73 mld $) i wzrósł o 13,2% w stosunku do roku poprzedniego. Produkcja przemysłowa przynosi 60% całego PKB. Roczna płaca na mieszkańca wynosi 15 637,8 RMB (1888,6 $) i wzrosła o 11,5% w stosunku do roku poprzedniego. Tymczasem PKB na osobę regionów wiejskich wynosił 7172 RMB (866,2 $) i wzrósł o 9,2% w stosunku do roku 2003.

W Pekinie trwa wielki boom w dziedzinie nieruchomości i samochodów. W 2004 r. sprzedano w sumie 24,72 miliona metrów kwadratowych za 108,51 miliarda RMB. Całkowita liczba samochodów w Pekinie wynosi 1 871 000, z czego 1 298 000 to samochody prywatne. Warto dodać, że w 2003 r. sprzedano 447 000 nowych i używanych samochodów.

Beijing CBD to nowoczesne centrum miasta, z dużą liczbą wieżowców, znajdujące się w Guomao. Beijing Financial Street ciągnąca się w Fuxingmen i Fuchengmen, to natomiast centrum finansowe metropolii. Dzielnice Wangfujing i Xidan to dzielnice handlowe. Zhongguancun to dzielnica nazywana chińską doliną krzemową. Produkuje się tu wyroby elektroniczne (w tym komputery), ponadto rozwija się przemysł informatyczny i nowoczesnych technologii. Dzielnica jest także centrum badań w dziedzinie farmaceutyki. Dzielnica Yizhuang, umieszczona na południowy wschód od centrum miasta, również jest ośrodkiem farmaceutyki.

Dzielnice przemysłowe skupiają się głównie w zachodniej części miasta. Na obrzeżach miasta rozwinięte jest rolnictwo. Uprawia się głównie pszenicę i kukurydzę.

Główne gałęzie przemysłu w metropolii:

Oprócz tych gałęzi przemysłu rozwinięte jest tradycyjne rzemiosło, a w szczególności rzeźba w kości słoniowej, lace, nefrycie i drewnie.

Architektura

 Osobny artykuł: Lista najwyższych budynków w Pekinie.
Brama uliczna prowadząca na dziedziniec siheyuan w Pekinie

W Pekinie przeważają trzy style architektoniczne. Pierwszy to tradycyjna zabudowa pozostała z czasów cesarskich (m.in. brama Niebiańskiego Spokoju), która jest wizytówką miasta. Oprócz budowli reprezentacyjnych, tradycyjnym stylem architektonicznym w Pekinie jest siheyuan. Mieszkania budowane w tym stylu są na wzór kwadratu, a w środkowej części znajduje się dziedziniec. Na dziedzińcu często rosną drzewka i znajduje się oczko wodne z rybami. Większa liczba siheyuan otoczona murem składa się na tradycyjny hutong.

W architekturze Pekinu coraz rzadziej widać tradycyjne budownictwo. Małe, niskie domy są wyburzane, a na ich miejscu stawiane są wielopiętrowe bloki. Tradycyjna zabudowa niskich, otoczonych murem kwartałów mieszkalnych zwanych hutongami zanika. Ludzie eksmitowani ze swoich tradycyjnych mieszkanek mają prawo do lokalu o tej samej powierzchni w bloku. Mieszkańcy siheyuan nie są zadowoleni z takiego obrotu spraw. Rząd postanowił jednak oszczędzić kilka dzielnic hutongów. Staną się one zabytkiem miasta.

Następnym stylem są budowle z lat 50., 60. i 70. Cechuje je kanciastość i ubogie wykonanie. Ostatnio coraz bardziej dominuje architektura nowoczesna. W mieście coraz częściej architekci mieszają różne style. Mieszają np. architekturę lat 50. ze współczesną.

Demografia

W dzielnicy Chaoyang mieszka wielu ludzi z Korei Południowej

W Pekinie, łącznie z regionem metropolitalnym, pod koniec 2007 roku zamieszkiwało 17,43 mln ludzi[8]. ok. 12 mln mieszka w mieście, natomiast reszta w regionach wiejskich, otaczających miasto. 12,03 mln mieszkańców miało tak zwane hukou (stałe zameldowanie), a 5,4 miało pozwolenie na pobyt czasowy na 6 miesięcy i dłużej. Ponadto dużo osób to wędrowni pracownicy, przebywający w mieście nielegalnie. Ludność samego miasta, bez zespołu miejskiego wynosi ok. 7,5 mln. Źródła demograficzne ONZ szacują wielkość aglomeracji pekińskiej na 12,1 mln mieszkańców (2006).

Władze miejskie opublikowały dane na 31 grudnia 2009: zameldowanie na pobyt stały ma 12,46 mln os. (liczba ta ma roczne tempo wzrostu średnio 160 tys. os.), zameldowanie na pobyt terminowy (powyżej 6 miesięcy) ma 7,26 mln os. (liczba ta ma roczne tempo wzrostu średnio ponad 440 tys. os.), łączna liczba mieszkańców miasta posiadających zameldowanie stołeczne wynosi 19,72 mln os. (liczba ta ma roczne tempo wzrostu średnio ponad 600 tys. os.). Władze miejskie twierdzą że liczba migrantów bez zameldowania już przekracza 10 mln os.[9]

Większość ludzi zamieszkujących Pekin to Chińczycy Han. Ponadto mieszkają tu także Mandżurowie, Hui i Mongołowie. W ostatnich latach miasto jest centrum imigracji Koreańczyków z Korei Południowej, przebywających jednak głównie tu z powodów biznesowych lub studiów. Zamieszkują oni takie dzielnice jak Wangjing i Wudaokou.

        Rok         Ludność
1450 600 000
1500 672 000
1750 900 000
1800 1 100 000
1890 805 100
1900 693 000
1918 805 000
1921 811 100
1930 1 556 000
        Rok         Ludność
1936 1 574 000
1939 1 603 000
1953 2 768 119
1957 4 010 000
1970 5 000 000
1982 5 597 955
1990 5 641 634
2000 6 892 000
2005 7 490 618
Grupy etniczne w Pekinie, rok 2000
Narodowości Populacja Udział procentowy
Chińczycy Han 12 983 696 95,69%
Mandżurowie 250 286 1,84%
Hui 235 837 1,74%
Mongołowie 37 464 0,28%
Koreańczycy 20 369 0,15%
Tujia 8372 0,062%
Zhuang 7322 0,054%
Miao 5291 0,039%
Ujgurzy 3129 0,023%
Tybetańczycy 2920 0,022%

Kultura

Wąskie alejki zwane są tu hutong
Katolicka katedra Xishiku

Mieszkańcy Pekinu używają własnego dialektu, od którego pochodzi standardowy język mandaryński. Przy granicy z prowincją Hebei używa się innych dialektów języka mandaryńskiego.

W Chinach popularna jest opera pekińska. Na typowy spektakl składają się śpiew, dialogi, a także gesty, ruchy, walka i akrobacje aktorów. Aktorzy często posługują się archaiczną odmianą tutejszego dialektu, który jest zupełnie inny od współczesnego języka. Niestety często nawet sami Chińczycy nie mogą zrozumieć, o czym mówią aktorzy. W niektórych nowoczesnych teatrach, tekst wyświetlany jest po angielsku.

W Pekinie można dobrze zjeść w restauracjach serwujących kuchnię lokalną. Charakterystycznym napojem alkoholowym jest rodzaj baijiu zwany erguotou.

Transport

Szybki rozwój ekonomiczny zmusił władze miasta do rozwinięcia systemu transportowego. Obecnie Pekin okrąża 5 obwodnic i 9 dróg szybkiego ruchu. Miasto jest także węzłem kolejowym (Chińska Narodowa Magistrala Kolejowa) oraz lotniczym (międzynarodowe lotnisko).

Transport kolejowy

 Osobny artykuł: Metro w Pekinie.

W Pekinie główne dworce kolejowe to: Pekińska Stacja Kolejowa (jako dworzec główny) i Pekin Zachodni. Ponadto działa 5 innych popularnych, stacji kolejowych: Pekin Wschodni, Pekin Północny, Pekin Południowy, Fengtai i Guang’anmen.

Pekin jest ważnym węzłem kolejowym. Z miasta prowadzą linie kolejowe do: Kantonu, Szanghaju, Harbinu, Baotou, Taiyuanu, Chengdu i Qinhuangdao.

Przez miasto przebiegają również linie kolejowe o znaczeniu międzynarodowym (m.in. Moskwa, Rosja – Pjongjang, Korea Północna). Stąd także prowadzi linia kolejowa do Koulunu w Hongkongu.

Transport drogowy

Pekin jest wielkim węzłem komunikacji drogowej. Dziewięć dróg szybkiego (dodać powinno się jeszcze 6 dróg w budowie lub projektowanych) ruchu łączy miasto z innymi regionami ChRL. Metropolia ma także własny system obwodnic.

Problemem metropolii jest poważne zatłoczenie dróg. Największe korki tworzą się w godzinach szczytu, również na głównej ulicy miasta – Chang’an.

W ostatnim czasie rząd próbuje zwalczyć problem korków. Rozszerzył większość obwodnic, szczególnie 3 obwodnicę. Zastępuje też skrzyżowania z sygnalizacją świetlną skrzyżowaniami bezkolizyjnymi.

Ulica Chang’an biegnie przez środek placu Tian’anmen i jest główną arterią komunikacyjną miasta.

Transport lotniczy

Pekin obsługuje Pekiński Międzynarodowy Port Lotniczy (Beijing Capital International Airport) położony w Shunyi, 20 km na wschód od centrum miasta. Obsługuje on prawie wszystkie międzynarodowe i krajowe przyloty do miasta oraz odloty z niego. Jest on także głównym portem lotniczym ChRL. Centrum miasta połączone jest z lotniskiem drogą szybkiego ruchu. W czasie godzin o małym natężeniu ruchu można tam dojechać w ciągu 40 minut. 30 czerwca otwarto stację metra położoną koło terminalu.

Inne lotniska obsługujące metropolię to: lotnisko Langxiang, Nanyuan, Xijiao, Shahe i Badaling. Obsługują one jednak głównie loty towarowe.

Transport publiczny

W mieście rozwija się sieć kolei miejskich. Obecnie działa 9 linii (7 podziemnych i 2 naziemne)[10]. W 2004 r. w mieście działało 599 linii autobusowych i trolejbusowych.

Przejazd autobusem lub trolejbusem na krótkiej trasie (5-6 przystanków) kosztuje 1 juan (0,125 $; przy dłuższej trasie cena wzrasta). Podróż metrem kosztuje natomiast 2 juany (0,296 $). Za przejazd taksówką za pierwsze trzy – cztery kilometry trzeba zapłacić 10 juanów (1,2 $), za każdy kolejny kilometr należy dopłacić od 1,2 do 2,5 juanów.

Turystyka

Atrakcje turystyczne

Pagoda Wansong

Choć coraz mniej pekińczyków zamieszkuje w tradycyjnych domach, to miasto przyciąga wielu turystów chcących zobaczyć znane na całym świecie zabytki architektury. Plac Tian’anmen, oprócz swojego znaczenia politycznego, ma także wielkie znaczenie turystyczne. Stąd blisko jest do Zakazanego Miasta. Innymi znanymi zabytkami są Pałac Letni i Świątynia Nieba.

Ważnym regionem turystycznym jest rejon Badaling, gdzie znajduje się jeden z odcinków Wielkiego Muru Chińskiego.

Lista najważniejszych atrakcji turystycznych w mieście:

Znane atrakcje turystyczne na obrzeżach metropolii:

Znane opery i teatry

  • Pekiński Teatr Operowy Zheng Yici

Hotele

W latach 50. i 60. w Pekinie nie działały żadne hotele o standardzie międzynarodowym. W tamtych latach dla obcokrajowców powstały (istniejące do dziś) zhaodaisuos, czyli ośrodki przystosowane do przyjmowania zagranicznych gości. W latach 70. Pekin otworzył się na świat. Powstało wiele hoteli o wysokich standardach. Najbardziej luksusowe (*****) z nich to: State Guest Hotels Presidential Plaza, Prime Hotel, China World Hotel, Crowne Plaza Hotel, Huandao Boya Hotel, International Hotel, The Peninsula Beijing Hotel, Wangfujing Grand Hotel, Zhao Long Hotel, Hotel Nikko New Century Beijing, Grand Hotel, Jade Palace Hotel, Tianxiang Hotel (Courtyard), Grand Hyatt, Kerry Center Hotel Beijing, Shangri-La Hotel, Traders Hotel, Xiyuan Hotel.

Edukacja

Lista uczelni w Pekinie:

  • Uniwersytet Pekiński (北京大学) (zał. 1898)
  • Chiński Uniwersytet Ludowy (中国人民大学) (zał. 1937)
  • Uniwersytet Tsinghua (清华大学) (zał. 1911)
  • Pekiński Uniwersytet Języków Obcych (北京外国语大学)
  • Pekiński Uniwersytet Jiaotong (北京交通大学)
  • Chiński Uniwersytet Rolnictwa (中国农业大学)
  • Pekiński Uniwersytet Chemii (北京化工大学)
  • Pekiński Uniwersytet Języka i Kultury (北京语言大学)
  • Pekiński Uniwersytet Leśnictwa (北京林业大学)
  • Pekiński Uniwersytet Lotnictwa i Astronautyki (北京航空航天大学)
  • Pekiński Uniwersytet Medycyny Chińskiej (北京中医药大学)
  • Pekiński Uniwersytet Nauki i Technologii (北京科技大学)
  • Pekiński Uniwersytet Pedagogiczny (北京师范大学)
  • Pekiński Uniwersytet Ropy Naftowej (石油大学)
  • Pekiński Uniwersytet Studiów Zagranicznych (北京外国语大学)
  • Pekiński Uniwersytet Technologii (北京工业大学)
  • Pekiński Uniwersytet Poczty i Telekomunikacji (北京邮电大学)
  • Pekiński Instytut Technologii (北京理工大学)
  • Uniwersytet Międzynarodowej Ekonomii i Biznesu (对外经济贸易大学)
  • Uniwersytet Stosunków Międzynarodowych (国际关系学院)
  • Centralny Uniwersytet Finansów i Ekonomii (中央财经大学)
  • Chiński Uniwersytet Komunikacji (中国传媒大学)
  • Chiński Uniwersytet Nauk Politycznych i Prawa (中国政法大学)
  • Centralny Instytut Sztuk Pięknych (中央美术学院)
  • Centralna Akademia Aktorstwa (中央戏剧学院)
  • Pekińska Akademia Filmowa (北京电影学院)
  • Centralne Konserwatorium Muzyczne (中央音乐学院)
  • Stołeczny Uniwersytet Pedagogiczny (首都师范大学)

Sport

W 2008 roku w Pekinie odbyły się Igrzyska Olimpijskie i Paraolimpiada. W 2022 roku odbędą się Zimowe Igrzyska Olimpijskie, Pekin stanie się więc pierwszym miastem na świecie, które zorganizuje zarówno letnie, jak i zimowe Igrzyska Olimpijskie.

Co roku odbywa się tutaj turniej tenisowy China Open.

Lista drużyn sportowych grających w Pekinie:

  • Chińskie Stowarzyszenie Superligi Piłki Nożnej
    • Beijing Xiandai
  • Chińskie Stowarzyszenie Koszykówki
    • Beijing Ducks
  • eSport
    • Beijing eSports Team (BeT)

Miasta partnerskie

Miasto Kraj Miasto partnerskie od:
Tokio  Japonia 14 marca 1979
Nowy Jork  Stany Zjednoczone 25 lutego 1980
Belgrad  Serbia 14 października 1980
Lima  Peru 21 listopada 1983
Waszyngton  Stany Zjednoczone 15 maja 1984
Madryt  Hiszpania 16 września 1985
Rio de Janeiro  Brazylia 24 listopada 1986
Île-de-France  Francja 2 lutego 1987
Ankara  Turcja 20 czerwca 1990
Kair  Egipt 28 października 1990
Islamabad  Pakistan 8 października 1992
Dżakarta  Indonezja 8 października 1992
Bangkok  Tajlandia 26 maja 1993
Buenos Aires  Argentyna 13 czerwca 1993
Seul  Korea Południowa 23 października 1993
Kijów  Ukraina 13 grudnia 1993
Bruksela  Belgia 22 września 1994
Hanoi  Wietnam 6 października 1994
Amsterdam  Holandia 29 października 1994
Moskwa  Rosja 16 maja 1995
Paryż  Francja 23 października 1997
Rzym  Włochy 28 maja 1998
Gauteng  Południowa Afryka 6 grudnia 1998
Ottawa  Kanada 18 października 1999
Canberra  Australia 14 września 2000
Addis Abeba  Etiopia 17 czerwca 2006

Źródło: http://www.ebeijing.gov.cn/ying/default.htm

Przypisy

  1. ↑ China Statistical Yearbook 2016, 2-6 Population at Year-end by Region.
  2. ↑ John Man: Kubiłaj-chan – władca największego imperium w dziejach. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2007, s. 14, seria: Wielcy historii. ISBN 83-241-2767-4.
  3. ↑ a b Pletcher 2011 ↓, s. 117.
  4. ↑ Bartosz Wawryszuk, Pekin zasilany tylko ‘czystą energią’. Ostatnia elektrownia węglowa wyłączona, „WP money”, 20 marca 2017 [dostęp 2017-03-20] (pol.).
  5. ↑ a b Pletcher 2011 ↓, s. 118.
  6. ↑ Pletcher 2011 ↓, s. 118–119.
  7. ↑ Pletcher 2011 ↓, s. 119–120.
  8. ↑ Beijing’s population exceeds 17.4 million. news.xinhuanet.com, 2007-12-04. [dostęp 2010-12-26]. (ang.).
  9. ↑ Communiqué of the National Bureau of Statistics of People’s Republic of China on Major Figures of the 2010 Population Census[1 (No. 2)]. National Bureau of Statistics of China. [dostęp 2011-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-23)]. (ang.).
  10. ↑ Beijing Subway Introduction. eBeijing.gov.cn. [dostęp 2016-03-28]. (ang.).

Bibliografia

  • Kenneth Pletcher: The geography of China sacred and historic places. New York, NY: Britannica Educational Pub. in association with Rosen Education Services, 2011. ISBN 978-1-61530-182-9. (ang.).

Linki zewnętrzne

Stolice państw Azji
Państwa nieuznawane
na arenie międzynarodowej
Podział administracyjny Chińskiej Republiki Ludowej
Prowincje
Prowincje poza kontrolą ChRL
Regiony autonomiczne
Miasta wydzielone
Specjalne Regiony Administracyjne

Herb Chińskiej Republiki Ludowej

Imperium mongolskie (1206–1368)
Polityka
i organizacja
Chanaty
Ważne miasta
Kampanie
i bitwy
Azja
Centralna
Wschodnia
Południowo-wschodnia
Bliski Wschód
Europa
Ważni
ludzie
Wielcy chanowie
Wicekrólowie (chanowie)
Wojskowi
Terminy
Tytuły
Polityczne i wojskowe
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pekin&oldid=61232479”