ผลต่างระหว่างรุ่นของ "มณฑลเสฉวน"
The Mark-7032 (คุย | ส่วนร่วม) ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| (ไม่แสดง 6 รุ่นระหว่างกลางโดยผู้ใช้ 2 คน) | |||
| บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
{{กล่องข้อมูล นิคม |
{{กล่องข้อมูล นิคม |
||
| name = |
| name = มณฑลเสฉวน |
||
| native_name = |
| native_name = {{lang|zh|四川省}} |
||
| settlement_type = [[มณฑลของประเทศจีน|มณฑล]] |
| settlement_type = [[มณฑลของประเทศจีน|มณฑล]] |
||
| image = {{multiple image |
| image = {{multiple image |
||
| บรรทัด 33: | บรรทัด 33: | ||
| parts_style = para |
| parts_style = para |
||
| p1 = 21 [[จังหวัดของประเทศจีน|จังหวัด]] |
| p1 = 21 [[จังหวัดของประเทศจีน|จังหวัด]] |
||
| p2 = 181 [[ |
| p2 = 181 [[อำเภอของประเทศจีน|อำเภอ]] |
||
| p3 = 5,011 [[ตำบลของประเทศจีน|ตำบล]] |
| p3 = 5,011 [[ตำบลของประเทศจีน|ตำบล]] |
||
| leader_title = เลขาธิการพรรค |
| leader_title = เลขาธิการพรรค |
||
| บรรทัด 76: | บรรทัด 76: | ||
}} |
}} |
||
'''เสฉวน |
'''เสฉวน'''<ref name="royin">{{cite journal|title=ประกาศสำนักงานราชบัณฑิตยสภา เรื่อง กำหนดชื่อประเทศ ดินแดน เขตการปกครอง และเมืองหลวง|url=http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2565/E/205/T_0028.PDF|journal=ราชกิจจานุเบกษา|language=|volume=139|issue=พิเศษ 205 ง}} 1 กันยายน 2565.</ref> หรือ '''ซื่อชวน'''<ref name="royin"/> (<!-- รายละเอียดในกล่องข้อมูล -->{{zh|s={{Audio|Sichuan.ogg|四川|help=no}}|p=Sìchuān}}) เป็น[[มณฑลของประเทศจีน|มณฑล]]หนึ่งทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของ[[สาธารณรัฐประชาชนจีน]] กินพื้นที่ส่วนใหญ่ของ[[แอ่งเสฉวน]]และพื้นที่ทางตะวันออกสุดของ[[ที่ราบสูงทิเบต]] ตั้งอยู่ระหว่าง[[แม่น้ำจินชา]]ทางตะวันตก [[ภูเขาต้าปา]]ทางเหนือ และ[[ที่ราบสูงยูนนาน–กุ้ยโจว]]ทางทิศใต้ เมืองหลวงของเสฉวนคือ [[เฉิงตู]] มีประชากรในเสฉวนอยู่ที่ 81 ล้านคน |
||
ในสมัยโบราณ เสฉวนเป็นที่ตั้งของ[[รัฐปา]]และ[[รัฐสู่]] ต่อมาได้ถูกพิชิตโดย[[รัฐฉิน]] ซึ่งทำให้รัฐฉินแข็งแกร่งขึ้นและปูทางไปสู่[[สงครามรวมชาติของฉิน|การรวมจีน]]ของ[[จิ๋นซีฮ่องเต้]]กลายเป็น[[ราชวงศ์ฉิน]] ใน[[ยุคสามก๊ก]] [[จ๊กก๊ก|ก๊กสู่ฮั่น]]ของ[[เล่าปี่]]มีที่ตั้งอยู่ในเสฉวน ในศตวรรษที่ 17 พื้นที่แห่งนี้ได้รับความเสียหายจากการก่อกบฏของ[[จางเซี่ยนจง]] และถูกปราบโดย[[ราชวงศ์ชิง|แมนจู]]ในเวลาต่อมา แต่ก็ได้รับการฟื้นฟูจนกลายเป็นพื้นที่ที่มีประสิทธิผลมากที่สุดแห่งหนึ่งของจีนในศตวรรษที่ 19 ในช่วง[[สงครามโลกครั้งที่ 2]] [[ฉงชิ่ง]]เคยเป็นเมืองหลวงชั่วคราวของ[[สาธารณรัฐจีน (ค.ศ. 1912–1949)|สาธารณรัฐจีน]] ทำให้ที่นี่เป็นจุดสนใจใน[[การทิ้งระเบิดฉงชิ่ง|การทิ้งระเบิดของญี่ปุ่น]] เป็นหนึ่งในพื้นที่สุดท้ายในจีนแผ่นดินใหญ่ที่[[กองทัพปลดปล่อยประชาชน]]ยึดได้ในช่วง[[สงครามกลางเมืองจีน]] และถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนตั้งแต่ปี 1949 ถึง 1952 โดยฉงชิ่งได้รับการบูรณะในอีกสองปีต่อมา เสฉวนได้ประสบกับ[[ทุพภิกขภัยครั้งใหญ่ในจีน]]ในปี 1959 ถึง 1961 แต่ก็ยังคงเป็นมณฑลที่มีประชากรมากที่สุดของจีนจนกระทั่งมีการแยก[[ฉงชิ่ง]]เพื่อตั้งขึ้นเป็น[[ |
ในสมัยโบราณ เสฉวนเป็นที่ตั้งของ[[รัฐปา]]และ[[รัฐสู่]] ต่อมาได้ถูกพิชิตโดย[[รัฐฉิน]] ซึ่งทำให้รัฐฉินแข็งแกร่งขึ้นและปูทางไปสู่[[สงครามรวมชาติของฉิน|การรวมจีน]]ของ[[จิ๋นซีฮ่องเต้]]กลายเป็น[[ราชวงศ์ฉิน]] ใน[[ยุคสามก๊ก]] [[จ๊กก๊ก|ก๊กสู่ฮั่น]]ของ[[เล่าปี่]]มีที่ตั้งอยู่ในเสฉวน ในศตวรรษที่ 17 พื้นที่แห่งนี้ได้รับความเสียหายจากการก่อกบฏของ[[จางเซี่ยนจง]] และถูกปราบโดย[[ราชวงศ์ชิง|แมนจู]]ในเวลาต่อมา แต่ก็ได้รับการฟื้นฟูจนกลายเป็นพื้นที่ที่มีประสิทธิผลมากที่สุดแห่งหนึ่งของจีนในศตวรรษที่ 19 ในช่วง[[สงครามโลกครั้งที่ 2]] [[ฉงชิ่ง]]เคยเป็นเมืองหลวงชั่วคราวของ[[สาธารณรัฐจีน (ค.ศ. 1912–1949)|สาธารณรัฐจีน]] ทำให้ที่นี่เป็นจุดสนใจใน[[การทิ้งระเบิดฉงชิ่ง|การทิ้งระเบิดของญี่ปุ่น]] เป็นหนึ่งในพื้นที่สุดท้ายในจีนแผ่นดินใหญ่ที่[[กองทัพปลดปล่อยประชาชน]]ยึดได้ในช่วง[[สงครามกลางเมืองจีน]] และถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนตั้งแต่ปี 1949 ถึง 1952 โดยฉงชิ่งได้รับการบูรณะในอีกสองปีต่อมา เสฉวนได้ประสบกับ[[ทุพภิกขภัยครั้งใหญ่ในจีน]]ในปี 1959 ถึง 1961 แต่ก็ยังคงเป็นมณฑลที่มีประชากรมากที่สุดของจีนจนกระทั่งมีการแยก[[ฉงชิ่ง]]เพื่อตั้งขึ้นเป็น[[นครปกครองโดยตรงของประเทศจีน|นครปกครองโดยตรง]]ในปี 1997 |
||
[[ชาวจีนฮั่น]]ในเสฉวนพูด[[ภาษาจีนกลาง]]ด้วยสำเนียงท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเป็นรูปเป็นร่างขึ้นในช่วงที่มีการขยายตัวของประชากรในพื้นที่ในสมัย[[ราชวงศ์หมิง]] ปัจจุบันกลุ่มภาษาถิ่นนี้มีผู้พูดประมาณ 120 ล้านคน ซึ่งทำให้ภาษานี้เป็นภาษาที่มีคนพูดมากที่สุดเป็นอันดับ 10 ของโลกหากนับแยกกัน ด้วยสภาพอากาศที่ชื้นและอบอุ่นในพื้นที่ทำให้[[อาหารเสฉวน]]เป็นอาหารที่มีรสชาติเผ็ดมาช้านาน โดยเฉพาะรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของ[[พริกไทยเสฉวน]]ที่กลายเป็นวัตถุดิบหลักของอาหารจีนทั่วโลก เช่น [[ไก่กังเปา]] [[หมาผัวโต้วฟู]] |
[[ชาวจีนฮั่น]]ในเสฉวนพูด[[ภาษาจีนกลาง]]ด้วยสำเนียงท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเป็นรูปเป็นร่างขึ้นในช่วงที่มีการขยายตัวของประชากรในพื้นที่ในสมัย[[ราชวงศ์หมิง]] ปัจจุบันกลุ่มภาษาถิ่นนี้มีผู้พูดประมาณ 120 ล้านคน ซึ่งทำให้ภาษานี้เป็นภาษาที่มีคนพูดมากที่สุดเป็นอันดับ 10 ของโลกหากนับแยกกัน ด้วยสภาพอากาศที่ชื้นและอบอุ่นในพื้นที่ทำให้[[อาหารเสฉวน]]เป็นอาหารที่มีรสชาติเผ็ดมาช้านาน โดยเฉพาะรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของ[[พริกไทยเสฉวน]]ที่กลายเป็นวัตถุดิบหลักของอาหารจีนทั่วโลก เช่น [[ไก่กังเปา]] [[หมาผัวโต้วฟู]] |
||
| บรรทัด 92: | บรรทัด 92: | ||
== ภูมิศาสตร์ == |
== ภูมิศาสตร์ == |
||
มณฑลเสฉวนมีพื้นที่ติดต่อดังนี้ |
มณฑลเสฉวนมีพื้นที่ติดต่อดังนี้ |
||
* '''ทิศเหนือ''' ติดต่อกับ [[มณฑลชิงไห่]] [[มณฑลกานซู]] และ[[มณฑล |
* '''ทิศเหนือ''' ติดต่อกับ [[มณฑลชิงไห่]] [[มณฑลกานซู]] และ[[มณฑลฉ่านซี]] ประเทศจีน |
||
* '''ทิศใต้''' ติดต่อกับ [[มณฑลยูนนาน]] และ[[มณฑลกุ้ยโจว]] ประเทศจีน |
* '''ทิศใต้''' ติดต่อกับ [[มณฑลยูนนาน]] และ[[มณฑลกุ้ยโจว]] ประเทศจีน |
||
* '''ทิศตะวันออก''' ติดต่อกับ [[มณฑลหูเป่ย์]] และ[[มณฑลหูหนาน]] ประเทศจีน |
* '''ทิศตะวันออก''' ติดต่อกับ [[มณฑลหูเป่ย์]] และ[[มณฑลหูหนาน]] ประเทศจีน |
||
| บรรทัด 122: | บรรทัด 122: | ||
| Centre = มณฑลเสฉวน |
| Centre = มณฑลเสฉวน |
||
| North = [[มณฑลกานซู่]] |
| North = [[มณฑลกานซู่]] |
||
| Northeast = [[มณฑล |
| Northeast = [[มณฑลฉ่านซี]] |
||
| East = [[ฉงชิ่ง]] |
| East = [[ฉงชิ่ง]] |
||
| Southeast = [[มณฑลกุ้ยโจว]] |
| Southeast = [[มณฑลกุ้ยโจว]] |
||
รุ่นแก้ไขปัจจุบันเมื่อ 05:13, 4 กันยายน 2565
มณฑลเสฉวน 四川省 | |
|---|---|
(ตามเข็มนาฬิกาจากด้านบน)
| |
.svg) แผนที่แสดงที่ตั้งของมณฑลเสฉวน | |
| พิกัด: 30°08′N 102°56′E / 30.133°N 102.933°E | |
| เมืองหลวง (และเมืองใหญ่สุด) | เฉิงตู |
| จำนวนเขตการปกครอง | 21 จังหวัด, 181 อำเภอ, 5,011 ตำบล |
| การปกครอง | |
| • เลขาธิการพรรค | เผิง ชิงฮฺหวา (彭清华) |
| • ผู้ว่าการ | หยิ่น ลี่ (尹力) |
| พื้นที่[1] | |
| • ทั้งหมด | 485,000 ตร.กม. (187,000 ตร.ไมล์) |
| อันดับพื้นที่ | อันดับที่ 5 |
| ความสูงจุดสูงสุด | 7,556 เมตร (24,790 ฟุต) |
| ประชากร (ค.ศ. 2013)[2] | |
| • ทั้งหมด | 81,100,000 คน |
| • อันดับ | อันดับที่ 4 |
| • ความหนาแน่น | 170 คน/ตร.กม. (430 คน/ตร.ไมล์) |
| • อันดับความหนาแน่น | อันดับที่ 22 |
| ประชากรศาสตร์ | |
| • องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ | ฮั่น – 95% อี๋ – 2.6% ทิเบต – 1.5% เชียง – 0.4% อื่น ๆ - 0.5% |
| • ภาษาและภาษาถิ่น | ภาษาจีนกลางตะวันตกเฉียงใต้ (สำเนียงเสฉวน), ภาษาทิเบตคาม, ภาษาแคะ |
| รหัส ISO 3166 | CN-SC |
| GDP (ค.ศ. 2017) | 3.70 ล้านล้านเหรินหมินปี้ 547.71 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (อันดับที่ 6) |
| • ต่อหัว | 44,651 เหรินหมินปี้ 6,613 ดอลลาร์สหรัฐ (อับดับที่ 22) |
| HDI (ค.ศ. 2018) | 0.716[3] (สูง) (อันดับที่ 26) |
| เว็บไซต์ | www |
เสฉวน[4] หรือ ซื่อชวน[4] (จีน: ; พินอิน: Sìchuān) เป็นมณฑลหนึ่งทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน กินพื้นที่ส่วนใหญ่ของแอ่งเสฉวนและพื้นที่ทางตะวันออกสุดของที่ราบสูงทิเบต ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำจินชาทางตะวันตก ภูเขาต้าปาทางเหนือ และที่ราบสูงยูนนาน–กุ้ยโจวทางทิศใต้ เมืองหลวงของเสฉวนคือ เฉิงตู มีประชากรในเสฉวนอยู่ที่ 81 ล้านคน
ในสมัยโบราณ เสฉวนเป็นที่ตั้งของรัฐปาและรัฐสู่ ต่อมาได้ถูกพิชิตโดยรัฐฉิน ซึ่งทำให้รัฐฉินแข็งแกร่งขึ้นและปูทางไปสู่การรวมจีนของจิ๋นซีฮ่องเต้กลายเป็นราชวงศ์ฉิน ในยุคสามก๊ก ก๊กสู่ฮั่นของเล่าปี่มีที่ตั้งอยู่ในเสฉวน ในศตวรรษที่ 17 พื้นที่แห่งนี้ได้รับความเสียหายจากการก่อกบฏของจางเซี่ยนจง และถูกปราบโดยแมนจูในเวลาต่อมา แต่ก็ได้รับการฟื้นฟูจนกลายเป็นพื้นที่ที่มีประสิทธิผลมากที่สุดแห่งหนึ่งของจีนในศตวรรษที่ 19 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ฉงชิ่งเคยเป็นเมืองหลวงชั่วคราวของสาธารณรัฐจีน ทำให้ที่นี่เป็นจุดสนใจในการทิ้งระเบิดของญี่ปุ่น เป็นหนึ่งในพื้นที่สุดท้ายในจีนแผ่นดินใหญ่ที่กองทัพปลดปล่อยประชาชนยึดได้ในช่วงสงครามกลางเมืองจีน และถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนตั้งแต่ปี 1949 ถึง 1952 โดยฉงชิ่งได้รับการบูรณะในอีกสองปีต่อมา เสฉวนได้ประสบกับทุพภิกขภัยครั้งใหญ่ในจีนในปี 1959 ถึง 1961 แต่ก็ยังคงเป็นมณฑลที่มีประชากรมากที่สุดของจีนจนกระทั่งมีการแยกฉงชิ่งเพื่อตั้งขึ้นเป็นนครปกครองโดยตรงในปี 1997
ชาวจีนฮั่นในเสฉวนพูดภาษาจีนกลางด้วยสำเนียงท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเป็นรูปเป็นร่างขึ้นในช่วงที่มีการขยายตัวของประชากรในพื้นที่ในสมัยราชวงศ์หมิง ปัจจุบันกลุ่มภาษาถิ่นนี้มีผู้พูดประมาณ 120 ล้านคน ซึ่งทำให้ภาษานี้เป็นภาษาที่มีคนพูดมากที่สุดเป็นอันดับ 10 ของโลกหากนับแยกกัน ด้วยสภาพอากาศที่ชื้นและอบอุ่นในพื้นที่ทำให้อาหารเสฉวนเป็นอาหารที่มีรสชาติเผ็ดมาช้านาน โดยเฉพาะรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของพริกไทยเสฉวนที่กลายเป็นวัตถุดิบหลักของอาหารจีนทั่วโลก เช่น ไก่กังเปา หมาผัวโต้วฟู
ในปี 1950 มณฑลซีคังถูกยุบและต่อมาถูกแยกไปรวมกับเขตปกครองตนเองทิเบตที่ก่อตั้งขึ้นใหม่และมณฑลเสฉวน ทำให้พื้นที่ทางตะวันตกและตะวันเฉียงเหนือของเสฉวนประกอบด้วยเขตปกครองตนเองของชนชาติทิเบตและชนชาติเชียง
ชื่อ
[แก้]ชื่อ "เสฉวน" มีความหมายว่า "แม่น้ำสี่สาย" เพราะมณฑลเสฉวนตั้งอยู่บนพื้นที่ของแม่น้ำ 3 สายมาบรรจบกัน คือ แม่น้ำแยงซีเกียง แม่น้ำหลินเจียง และแม่น้ำจินซางเจียง มีชื่อย่อคือ ชวน (川）หรือ สู่（蜀, จ๊ก)
ประวัติศาสตร์
[แก้]ในทางประวัติศาสตร์เคยเป็นราชธานีก๊กสู่ฮั่นของเล่าปี่และขงเบ้งในสมัยสามก๊ก ปลายราชวงศ์ฮั่น ขงเบ้งได้เลือกเอาเสฉวนเป็นราชธานีของก๊กสู่ เพื่อหมายฟื้นฟูราชวงศ์ฮั่น
ภูมิศาสตร์
[แก้]มณฑลเสฉวนมีพื้นที่ติดต่อดังนี้
- ทิศเหนือ ติดต่อกับ มณฑลชิงไห่ มณฑลกานซู และมณฑลฉ่านซี ประเทศจีน
- ทิศใต้ ติดต่อกับ มณฑลยูนนาน และมณฑลกุ้ยโจว ประเทศจีน
- ทิศตะวันออก ติดต่อกับ มณฑลหูเป่ย์ และมณฑลหูหนาน ประเทศจีน
- ทิศตะวันตก ติดต่อกับ เขตปกครองตนเองทิเบต
มณฑลเสฉวนมีภูมิประเทศสวยงามหลายรูปแบบทั้งภูเขาหิมะที่ราบสูงแม่น้ำ และมีมรดกโลกได้แก่
- อุทยานแห่งชาติจิ่วไจ้โกว-หวงหลง
- พระพุทธรูปเล่อซานและเขาง้อไบ๊
- เขื่อนตูเจียงเอี้ยน
- ถ้ำผาหินสลักต้าจู๋
- วัดเต๋าชิงเฉงซัน
สภาพอากาศเป็นแบบกึ่งร้อนชื้น สภาพโดยทั่วไปจะมีความชื้นในอากาศสูง สภาพอากาศจึงค่อนข้างครึ้มไม่ค่อยมีแสงแดด โดยในรอบสัปดาห์จะมีแสงแดดหรือเห็นพระอาทิตย์เพียงไม่กี่วัน แต่จะมีหมอกปกคลุมเป็นปกติ จนได้รับฉายาว่า "เมืองในหมอก" หรือ "หมาเห่าพระอาทิตย์"
เศรษฐกิจ
[แก้]ในมลฑลเสฉวนมีการลงทุนภาคอุตสาหกรรมหนัก โดยเฉพาะอุตสาหกรรมรถยนต์ โดย First Automotive Works (FAW) ผู้ผลิตรถยนต์รายใหญ่ของจีน ลงทุนร่วมกับโตโยต้า และมีศูนย์กลางการผลิตแม่พิมพ์เหล็กสำหรับรถยนต์ที่เมืองฉางเฟย [5]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Doing Business in China – Survey". Ministry Of Commerce – People's Republic Of China. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2014. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
- ↑ "Communiqué of the National Bureau of Statistics of People's Republic of China on Major Figures of the 2010 Population Census [1] (No. 2)". National Bureau of Statistics of China. 29 April 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 July 2013. สืบค้นเมื่อ 4 August 2013.
- ↑ "Sub-national HDI - Subnational HDI - Global Data Lab". globaldatalab.org. สืบค้นเมื่อ 2020-04-17.
- ↑ 4.0 4.1 "ประกาศสำนักงานราชบัณฑิตยสภา เรื่อง กำหนดชื่อประเทศ ดินแดน เขตการปกครอง และเมืองหลวง" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 139 (พิเศษ 205 ง). 1 กันยายน 2565.
- ↑ อักษรศรี พานิชสาส์น,เศณษฐกิจจีนในมุมมองนักเศรษฐศาสตร์ไทยมมี.ค. 2554
- Marks, Thomas A., Counterrevolution in China: Wang Sheng and the Kuomintang, Frank Cass (London: 1998), ISBN 0-7146-4700-4. Partial view on Google Books. p. 116.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ มณฑลเสฉวน- เว็บไซต์ทางการ
สถานที่ใกล้เคียงกับมณฑลเสฉวน | |
|---|---|
| มณฑล |  | |
|---|---|---|
| เขตปกครองตนเอง | ||
| นครปกครองโดยตรง | ||
| เขตบริหารพิเศษ | ||
*หมายเหตุ: ไต้หวันถูกอ้างสิทธิ์โดยสาธารณรัฐประชาชนจีน แต่บริหารโดยสาธารณรัฐจีน | ||
 | บทความประเทศจีน ประวัติศาสตร์จีน หรือภาษาจีนนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |