Вінцэнт Жук-Грышкевіч

	Вінцэнт Жук-Грышкевіч
Прэзыдэнт БНР
	1970 — 1982
Папярэднік:	Мікола Абрамчык
Наступнік:	Язэп Сажыч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся:	10 лютага 1903; Будслаў, Вялейскі павет, Віленская губэрня, Расейская імпэрыя;
Памёр:	14 лютага 1989 (86 гадоў); Бары, Антарыё, Канада;
Сужэнец:	Раіса Жук-Грышкевіч
Адукацыя:	Будслаўская беларуская гімназія; Віленская беларуская гімназія (1922); Карлаў унівэрсытэт (1926);
Узнагароды:	Ордэн Пагоні (вялікі магістр ex officio); Мэдаль абароны(en); Зорка 1939—1945 гадоў(en); Італьянская зорка(en); Крыж Монтэ Касына
	Вінцэнт Жук-Грышкевіч у Вікісховішчы

Вінцэнт Жук-Грышке́віч (23 лютага [ст. ст. 10 лютага] ^[2]^[3] 1903, в. Будслаў, цяпер Мядзельскі раён — 14 лютага 1989, Бэры, Канада) — беларускі грамадзка-палітычны дзяяч, настаўнік, журналіст.

Раньнія гады

Нарадзіўся ў беларускай рыма-каталіцкай сям’і ў мястэчку Будслаў Вілейскага павета. Навучаўся ў Будслаўскай беларускай гімназыі, а затым, пасьля яе ліквідацыі, у Віленскай беларускай гімназыі, якую скончыў у 1922 годзе. Восеньню таго ж году Жук-Грышкевіч паступіў на факультэт славянскай філялёгіі й гісторыі Карлава ўнівэрсытэта ў Празе й у 1926 годзе выпусьціўся зь яго, атрымаўшы прафэсыю настаўніка сярэдняй школы.

Ужо ў 1922 годзе, падчас першых выбараў у польскі сейм, Жук-Грышкевіч быў выбарчым інструктарам ад беларускага выбарчага камітэта ў Вільні, займаўся агітацыяй жыхароў беларускіх земляў Польшчы за беларускіх кандыдатаў у польскі сейм і сэнат. Беларусы ішлі на выбары ў блоку так званых ”меншасьцяў Польшчы”.

У 1927-1939 гадах Жук-Грышкевіч працаваў настаўнікам у Віленскай беларускай гімназыі, дзе выкладаў гісторыю, беларускую мову й літаратуру. Акрамя гэтага, ён быў выкладчыкам беларускай мовы ў праваслаўнай духоўнай сэмінарыі й у Вышэйшай школе палітычных навук у Вільні.

У Празе Жук-Грышкевіч прымыкаў да розных беларускіх студэнцкіх арганізацый, а ў Вільні — прымаў актыўны ўдзел у жыцьці Беларускага «Навуковага Таварыства», «Беларускага настаўніцкага Зьвяза» і «Таварыства беларускай школы», супрацоўнічаў з часопісамі й ґазэтамі «беларуская справа», «наша справа», «Народны звон», «Сям’я й школа» і «Маладая Беларусь». У 1935 годзе на шостым агульным зьезьдзе польскіх гісторыкаў ён даў даклад на тэму»Роля беларускіх земляў у польска-літоўскай уніі”.

Другая Сусьветная вайна

У верасні 1939 года, пасля заняцця Вільні часткамі РСЧА, Жук-Грышкевіч быў прызначаны стыльрэдактарам у газету «Віленская праўда»[2], але 30 верасня быў арыштаваны супрацоўнікамі НКУС. На працягу двух гадоў ён утрымліваўся ў некалькіх турмах БССР. У 1940 годзе Жук-Грышкевічу зачыталі яго прысуд, у якім было сказана, што ён уяўляе сабой «сацыяльна небяспечны элемент», ворага народа і савецкай улады, і ў сувязі з гэтым прыгаворваецца да васьмі гадоў ИТЛ. Падчас знаходжання ў лагерах ён разам з сотнямі іншых зняволеных будаваў самую паўночную ў СССР — ад Белага мора да Паўночнага Урала-чыгуначную лінію.

Увосень 1941 года, па дамоўленасці паміж Молатавым і Сікорскім, Жук-Грышкевіч быў амніставаны, пасля чаго ён адправіўся на захад, для залічэння ў войска генерала Андэрса, якая фармавалася з польскіх грамадзян на тэрыторыі СССР.

Ваяваў у складзе 8-й брытанскай арміі на тэрыторыі Ірака, Палесціны, Егіпта і — пасля — Італіі, дзе прыняў удзел у бітве пры Монтэ-Касіна. Узнагароджаны медалямі. Пасля спынення ваенных дзеянняў выкладаў гісторыю і псіхалогію ў ваеннай польскай сярэдняй школе, праводзячы асобную падрыхтоўку з вучнямі-беларусамі для наступнага заснавання Беларускай арганізацыі ў Англіі, куды армія павінна была неўзабаве пераехаць. У 1946 годзе ў Лондане гэта заснаванне адбылося: першай пасля вайны беларускай эмігранцкай арганізацыяй стала»Згуртаванне беларусаў у Вялікабрытаніі". Жук-Грышкевіч стаў яго першым старшынёй. У гэтыя гады ён таксама быў рэдактарам часопісаў» на шляху «і»Беларус на чужыне".

У Канадзе

Грамадзкая дзейнасьць

У студзені 1950 году Вінцэнт Жук-Грышкевіч пераехаў у Таронта, дзе працягнуў браць удзел у грамадзкім жыцьці беларускай эміграцыі. У 1951-1954 гадах ён працаваў у Таронцкім унівэрсытэце, дзе чытаў лекцыі па беларусазнаўстве. Ён жа выступіў ініцыятарам і галоўным арганізатарам 1-й Сустрэчы Беларусаў Паўночнай Амэрыкі, якая адбылася ў 1952 годзе, арганізоўваў імпрэзы для беларускіх эмігрантаў, рабіў даклады на беларускую тэматыку, супрацоўнічаў з эмігранцкімі ґазэтамі «Беларускі Эмігрант» і «Айчына».

У 1952 годзе ў Атаўскім унівэрсытэце абараніў доктарскую дысертацыю з вобласьці беларускай літаратуры на тэму «лірыка Янкі Купалы» і атрымаў навуковую ступень доктара філязофіі ў галіне літаратуры. Як пасьля заўважыў прафэсар Атаўскага ўнівэрсытэта Ў. Ж. Кейз, Вінцэнт Жук-Грышкевіч быў першым беларусам, якія суіскалі дактарат у Атаўскім унівэрсытэце.

4 верасьня 1953 году ажаніўся са студэнткай Таронцкага ўнівэрсытэта Раісай Жукоўскай.

У пачатку 1954 году старшыня Рады БНР у выгнаньні Мікалай Абрамчык накіраваў Жук-Грышкевіча ў Мюнхен з мэтай арганізацыі Беларускай сэкцыі радыё «Вызваленьне» і яе ўзначаленьня. Ужо 20 красавіка 1954 году першыя беларускія радыёперадачы пачалі выходзіць у этэр. Праз два гады, у красавіку 1956 году, Жук-Грышкевіч вярнуўся назад у Таронта.

Пасьля вяртаньня ў Канаду Жук-Грышкевіч працягнуў актыўную грамадзкую дзейнасьць. У 1966 годзе ім быў арганізаваны Каардынацыйны камітэт беларусаў Канады, у 1967 годзе — Беларускі Інстытут Навукі й мастацтва ў Канадзе (БІНІІ). Першым старшынёй абедзьвюх арганізацый стаў сам Жук-Грышкевіч. У 1965 годзе ён прыняў удзел у зьезьдзе Савета стагодзьдзя Канады ў Таронта ў якасьці прадстаўніка Згуртаваньня Беларусаў Канады, а ў 1967 годзе — на другім кангрэсе канадзкіх славян у Атаве, дзе прадставіў свой даклад «Беларусы й канадзкая статыстыка» і даказаў, што беларусаў у Канадзе на той момант налічвалася больш за 50 тысячаў, што было неабходна адзначыць у канадзкай статыстыцы (дагэтуль беларусаў у сьпісе этнічных груп Канады не было наогул).

Як сябра Рады Рэспублікі й старшыня Сакратарыяту Рады БНР, Вінцэнт Жук-Грышкевіч апрацаваў праект рэарганізацыі Рады БНР, зьмены статуту й стварэньня нацыянальна-палітычнай беларускай арганізацыі — Лігі БНР. Праект гэты, як дыскусыйны матэрыял, ён прадставіў на пасяджэньні 10-й сэсыі Рады БНР, якая адбылася ў красавіку 1968 году ў Нью-Ёрку. На гэтай жа сэсыі Вінцэнт Жук-Грышкевіч быў абраны першым намесьнікам Старшыні Рады БНР Мікалая Абрамчыка.

Старшыня Рады БНР

Пасьля сьмерці Абрамчыка 29 мая 1970 году Вінцэнт Жук-Грышкевіч стаў новым старшынёй Рады БНР, будучы абраным на шасьцігадовы тэрмін 11-й сэсыяй Рады БНР ад 29 сакавіка 1971 году ў Нью-Ёрку.

У пэрыяд старшынства Жук-Грышкевіча Радай БНР быў прыняты на працягу чатырох сэсыяў рады новы Статут Рады БНР. У 1973 годзе Жук-Грышкевіч заснаваў «Фонд беларускіх падручнікаў», у тым ліку, ініцыяваў стварэньне англамоўнага падручніка «Fundamental Byelorussіan — Беларуская мова», апрацаванага Валянцінай Пашкевіч, пад рэдакцыяй Антона Адамовіча. Ён займаў пасаду старшыні Рады БНР да лістапада 1982 году, пасьля чаго саступіў яго Ёсіфу (Язэп) Сажычу.

Смерць

Вінцэнт Жук-Грышкевіч памёр 14 лютага 1989 году ў Бэры. Яго астанкі спачываюць на беларускіх могілках Жыровіцкай Божай Маці ў Іст-Брансьвіку (Нью-Джэрсі, ЗША). На яго надмагільным помніку знаходзіцца выява Пагоні, арнамэнт з «Малой падарожнай кніжыцы» Францыска Скарыны й надпісы кірыліцай на беларускай мове.

Аўтар Успамінаў ”25 сакавіка”.

Бібліяграфія

В. Грышкевіч. Ці існуе крызіс беларускага руху? // Маладая Беларусь : часопіс. — 1936. — № 1. — С. 63—67.

Крыніцы

^ Раіса Жук-Грышкевіч. Жыцьцё Вінцэнта Жук-Грышкевіча, Таронта, 1993, с. 69
^ Жук-Грышкевіч Вінцэнт Антонавіч // Маракоў Л.У. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі, 1794—1991. Энц. даведнік. У 10 т. Т. 1. — Мн:, 2003.
^ Лыч, Л. Змагаўся за айчыну – спачывае на чужыне // Філаматы. — 2003. — № 1 (4). Лыч, Л. Змагаўся за айчыну – спачывае на чужыне Архіўная копія ад 12 сьнежня 2008 г.

Літаратура

Žuk-Hryškievič Vincent // Zaprudnik J. Historical dictionary of Belarus. — Lamham. — London: Scarecrow Press, 1998. — 338 p. ISBN 0-8108-3449-9.

[1] Раіса Жук-Грышкевіч. Жыцьцё Вінцэнта Жук-Грышкевіча, Таронта, 1993, с. 69

[2] Жук-Грышкевіч Вінцэнт Антонавіч // Маракоў Л.У. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі, 1794—1991. Энц. даведнік. У 10 т. Т. 1. — Мн:, 2003.

[3] Лыч, Л. Змагаўся за айчыну – спачывае на чужыне // Філаматы. — 2003. — № 1 (4). Лыч, Л. Змагаўся за айчыну – спачывае на чужыне Архіўная копія ад 12 сьнежня 2008 г.

[1]

[2]

[3]

Нарматыўны кантроль
Міжнародныя	МІСН VIAF WorldCat
Нацыянальныя	ЗША Польшча
Іншыя	IdRef