aanwijzen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenwisen. Equivalent to aan +‎ wijzen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋɛi̯zə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧wij‧zen

Verb

aanwijzen

1. (transitive) to point at
2. (transitive) to point out, indicate
3. (transitive) to appoint, designate
4. (archaic) to attest, to demonstrate

   Synonyms: aantonen, aantreffen, vaststellen

Inflection

Conjugation of aanwijzen (strong class 1, separable)
infinitive	aanwijzen
past singular	wees aan
past participle	aangewezen
infinitive	aanwijzen
gerund	aanwijzen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijs aan	wees aan	aanwijs	aanwees
2nd person sing. (jij)	wijst aan, wijs aan2	wees aan	aanwijst	aanwees
2nd person sing. (u)	wijst aan	wees aan	aanwijst	aanwees
2nd person sing. (gij)	wijst aan	weest aan	aanwijst	aanweest
3rd person singular	wijst aan	wees aan	aanwijst	aanwees
plural	wijzen aan	wezen aan	aanwijzen	aanwezen
subjunctive sing.1	wijze aan	weze aan	aanwijze	aanweze
subjunctive plur.1	wijzen aan	wezen aan	aanwijzen	aanwezen
imperative sing.	wijs aan
imperative plur.1	wijst aan
participles	aanwijzend	aangewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanwijzend voornaamwoord
• aanwijzer
• aanwijzing

Anagrams

• wijzen aan