ambiëren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French ambier.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɑmbiˈeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: am‧bi‧e‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

ambiëren

1. (transitive, somewhat formal) to aspire to

   Hij ambieert een carrière in de wetenschap. ― He aspires to a career in science.

Conjugation

Conjugation of ambiëren (weak)
infinitive	ambiëren
past singular	ambieerde
past participle	geambieerd
infinitive	ambiëren
gerund	ambiëren n
	present tense	past tense
1st person singular	ambieer	ambieerde
2nd person sing. (jij)	ambieert, ambieer2	ambieerde
2nd person sing. (u)	ambieert	ambieerde
2nd person sing. (gij)	ambieert	ambieerde
3rd person singular	ambieert	ambieerde
plural	ambiëren	ambieerden
subjunctive sing.1	ambiëre	ambieerde
subjunctive plur.1	ambiëren	ambieerden
imperative sing.	ambieer
imperative plur.1	ambieert
participles	ambiërend	geambieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• ambitie
• ambitieus