Saltu al enhavo

Burino

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Burinoj.
Gravurburinoj.

Burinoj estas laboriloj por tranĉado aŭ markado formata de stangeto el ŝtalo finita per pinto kun tenilo kun formo de tenilo kiu utilas ĉefe por tranĉi, marki, fendi aŭ senakrigi materialon malvarme pere de frapoj per taŭga martelo, aŭ pere de premo per la polmo de la mano. Ĝi estis uzata ankaŭ en la praskribado. Antaŭ la kontrolo de metaloj fare de homoj oni faris burinojn el materialoj kiaj ostoŝtono.

Laŭ Francisko Azorín Burino estas Gravurilo, grifelo, por streki sur metalo, uzita de gravuristoj, metalistoj.[1] Li indikas etimologion el antikva greka bora (truo) kaj el bohren (trui).[2]

  1. Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 43.
  2. Azorín, samloke.

Bibliografio

[redakti | redakti fonton]
  • Albert Flocon, Traité du burin, Paris, Blaizot, 1952 (prefaco de Gaston Bachelard).
  • Millán Gómez, Simón (2006). Grabado a Buril. Madrid: Editorial Paraninfo. p. 100. ISBN 84-9732-428-5.

Vidu ankaŭ

[redakti | redakti fonton]