تاریخ شفاهی
ظاهر
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d8/Amanda_Lee_Koe_at_McNally_Jackson_Books%2C_New_York%2C_July_2019.jpg/220px-Amanda_Lee_Koe_at_McNally_Jackson_Books%2C_New_York%2C_July_2019.jpg)
تاریخ شفاهی یکی از شیوههای پژوهش در تاریخ است که به شرح و شناسایی وقایع، رویدادها و حوادث تاریخی بر اساس دیدگاهها، شنیدهها و عملکرد شاهدان، ناظران و فعالان آن ماجراها میپردازد.[۱]
تاریخچه
[ویرایش]در قالب شیوهٔ امروزی، تاریخ شفاهی برای نخستین بار در سال ۱۹۴۸ در دانشگاه کلمبیا بنیان نهاده شد. با تشکیل انجمن تاریخ شفاهی در سال ۱۹۶۶ و نیز بنای بخش تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۶۷ گسترش افزونتری پیدا کرد، و در قالب مبحثی جدی در محفلهای پژوهشی و تاریخی جهان شناخته گشت و مورد پذیرش واقع شد.[۱]
پانویس
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «تاریخ شفاهی». سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران. دریافتشده در ۱۰ آبان ۱۳۸۸.[پیوند مرده]
منابع
[ویرایش]- تاریخ شفاهی، سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- تاریخ شفاهی، مرکز مطالعات و تحقیقات فرهنگ و ادب پایداری، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی.
- پروژه تاریخ شفاهی ایران- دانشگاه هاروارد
مسائل حقوقی مصاحبههای تاریخ شفاهی (۱۳۹۹). تألیف پیمانه صالحی. تهران: سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران.
دستنامة ویرایش و تدوین آثار تاریخ شفاهی (۱۳۹۸). تألیف پیمانه صالحی، آرزو تجلّی. تهران: معین ادارات.