پرش به محتوا

حق بر سلامتی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حقِ بر سلامتی یکی از حقوق بشری است که برای استیفای سایر حقوق بشری نیز ضروری قلمداد می‌شود.

در مقدمه اساسنامه سازمان بهداشت جهانی حق هر انسان برای دسترسی به بالاترین سطح ممکن سلامتی به رسمیت شناخته شده‌است.[۱]

این حق در جامع‌ترین مفهوم خود در ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مورد توجه قرار گرفته، بر اساس بند ۲ این ماده تدابیری که کشورهای عضو میثاق برای تأمین استیفای کامل این حق اتخاذ خواهند کرد، شامل اقدام‌های لازم برای تأمین امور ذیل خواهد بود:[۲]

حق بر سلامتی در پیوندی ناگسستنی با حق حیات (نسل اول حقوق بشر) قرار دارد و از سوی دیگر با حق بهداشت و تأمین اجتماعی گره خورده‌است. علاوه بر این حق بر محیط زیست سالم که در نسل سوم حقوق بشر قرار دارد نیز از سرچشمه حق بر سلامتی سیراب می‌شود. به این ترتیب حق بر سلامتی را می‌توان حلقه ارتباط نسل‌های مختلف حقوق بشر قلمداد نمود.[۳]

حق بر سلامتی در اسناد بین‌المللی

[ویرایش]

نمونه‌های دیگری از اشاره به حق بر سلامتی در اسناد بین‌المللی عبارتند از:[۴]

منابع

[ویرایش]
  1. Right to health. Answers.com. Encyclopedia of Public Health, The Gale Group, Inc, 2002. http://www.answers.com/topic/right-to-health, accessed April 15, 2009.
  2. «میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی - اجتماعی و فرهنگی». وبگاه نمایندگی سازمان ملل متحد (تهران). بایگانی‌شده از اصلی در ۵ ژانویه ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۱۵ فروردین ۱۳۸۸.
  3. سید قاسم زمانی (پاییز و زمستان ۱۳۸۵)، «شبیه‌سازی درمانی و حق بر سلامتی در قلمرو حقوق بین‌الملل بشر»، پژوهش حقوق و سیاست، ش. شماره ۱۹، ص. ص ۳۰
  4. سید قاسم زمانی (پاییز و زمستان ۱۳۸۵)، «شبیه‌سازی درمانی و حق بر سلامتی در قلمرو حقوق بین‌الملل بشر»، پژوهش حقوق و سیاست، ش. شماره ۱۹، ص. ص ۳۱