Կարճկանի գավառակ
| Գավառակ | |
|---|---|
| Կարճկան | |
| Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան |
| Վիլայեթ | Վանի վիլայեթ |
| Գավառ | Վանի գավառ |
| Այլ անվանումներ | Ղարչիղան, Ուրանց |
| Ազգային կազմ | հայեր |
| Տեղաբնականուն | կարճկանցի |
| Ժամային գոտի | UTC+3 |
Կարճկան, գավառակ Արևմտյան Հայաստանում, Վանի վիլայեթի Վանի գավառում։ Գտնվում էր Վանա լճի հարավ-արևմտյան կողմում։ Կենտրոնը Եղեգիս գյուղն էր։
Տարածքով մոտավորապես համապատասխանում է պատմական Երերվարք գավառաին։
Աշխարհագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ունի խիստ լեռնային տարածք, սառնորակ հանքային աղբյուրներ, փարթամ արոտավայրեր և կաղմու թանձրախիտ մթին ծառեր։ Գավառակի միջով հոսում է Կարճկանի գետը։
Կլիմա
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ունի առողջարար կլիմա։
Բնակչություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ըստ Վ. Քիների 1890-ական թվականներին ուներ 14459 բնակիչ, որից հայեր՝ 7890, քրդեր՝ 5550, գնչուներ՝ 600, թուրքեր՝ 176, եզիդի քրդեր՝ 175, հրեաներ՝ 68: 1909 թվականին հայերի թիվը նվազելով հասել էր 5222 մարդու։
Պատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Գավառակի հայությունը զանգվածաբար կոտորվեց 1915 թվականի մեծ եղեռնի ժամանակ։
Տնտեսություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Բնակչության հիմնական զբաղմունքը անասնապահություն, հողագործությունն ու փայտամշակությունն էր։ Մշակելի հողերի սահմանափակության պատճառով հացահատիկի ցանքսերը քիչ էին։ Ոմանք էլ նաև զբաղվում էին փայտահայտությամբ և փայտածուխի վաճառքով։
Օգտակար հանածոներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Գավառակում կան պղնձի, երկաթի, կապարի, արծաթի և ոսկու պաշարներ, որոնց մի մասը արդյունահանվել է դեռևս հին ժամանակներում։
Վարչական բաժանում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ըստ Վ. Քիների 1890-ական թվականներին ուներ 79 բնակավայր[1]։
Տես նաև
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան», հտ 3, էջ 50
Աղբյուրներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||||||