Jump to content

សោក

ពីWiktionary

បា.; សំ. ( ន. ) (ឝោក) សេចក្ដី​ឈឺ​ផ្សា​ចិត្ត; សេចក្ដី​សង្រេង; សេចក្ដី​ស្ដាយ​ស្រណោះ​ឬ​ស្ដាយ​អាល័យ : មាន​សោក, រម្ងាប់​សោក ។ ខ្មែរ​ប្រើ​ជា កិ. ក៏​មាន “ស្ដាយ​ស្រណោះ, ស្ដាយ​អាល័យ” : សោក​កូន​ដែល​ស្លាប់, សោក​ទ្រព្យ​ដែល​លាញ (ព. កា. ប្រើ​ជា សោកា ក៏​មាន) ។ យំ​សោក យំ​ស្ដាយ​ស្រណោះ ។ សោយ​សោក ទទួល​រង​សេចក្ដី​ស្ដាយ​ស្រណោះ ។ សោកសៅ ឬ សៅសោក សោក​ទាល់​តែ​សៅ​សម្បុរ, សោក​សង្រេង, សោក​ជ្រប់​ខ្លាំង ។ល។ (ម. ក្នុង ព. ស្ដាយ ផង) ។

( ន. ) ឈ្មោះ​ឈើ​មួយ​ប្រភេទ ស្លឹក​ខ្ចី​សម្បុរ​ស​ភាវ ផ្កា​សម្បុរ​ក្រហម​ប្រឿង ក្លិន​ស្រដៀង​នឹង​ផ្កា​អម្ពិល, ស្លឹក​ខ្ចី​ប្រើ​ជា​អន្លក់​បាន, ផ្កា​ប្រើ​ស្ល​ម្ជូរ​ឬ​ជ្រក់​បាន : ដើម​សោក​ជា​ឈើ​មាន​លំអ គួរ​ដាំ​ក្នុង​វត្ត​អារាម (បា. អសោក; គួរ​ហៅ​តាម​នាម​នេះ​វិញ) ។