mihacir

Kurmancî

Navdêr

mihacir

1. penaber, aware, miltecî,
   kesa/ê ji warê xwe yan welatê xwe reviye û li derek din bi cih bûye
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Herwiha

• muhacir

Bikaranîn

• (lêker) mihacir bûn
• (lêker) mihacir kirin
• (navdêr) mihacirbûn
• (navdêr) mihacirkirin
• (rengdêr) mihacirbûyî
• (rengdêr) mihacirkirî
• mihacirî
• mihacirîtî
• mihacirtî

Têkildar

• akincî
• koçber
• koçer

Etîmolojî

Deyn ji erebî مُهَاجِر‎ (muhājir), têkildarî hicre.

Werger

• Almanî: Asylbewerber → de m, ^?Aussiedler → de m
• Erebî: ^?مهاجر‎ → ar
• Farisî: مهاجر‎ → fa
• Fînî: pakolainen → fi
• Îngilîzî: refugee → en
• Swêdî: flykting → sv
• Tirkî: mülteci → tr, ^?göçmen → tr