Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Canada 1967

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Canada Grand Prix-wegrace van Canada 1967
Mosport Park
Land Vlag van Canada
Datum 30 september 1967
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Canada Mike Duff
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Canada Tim Coopey
Derde Vlag van Canada Robert Lusk

De Grand Prix-wegrace van Canada 1967 was de twaalfde en voorlaatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1967. De races werden verreden op 30 september 1967 op Mosport Park, een stratencircuit op de noordoever van het Ontariomeer, 97 km ten noordoosten van Toronto. Alleen de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. De 500cc-klasse sloot haar seizoen hier af en de wereldtitel werd hier beslist. De wereldtitel in de 125cc-klasse was al eerder beslist.

Hoewel de 500cc-titel hier beslist werd, was de Canadese Grand Prix niet voor herhaling vatbaar. De GP had ook al een sanctie van de FIM gehad omdat ze een week was opgeschoven. De straf daarvoor was dat er in het volgende jaar geen GP georganiseerd mocht worden. Dat probleem loste zichzelf op: deze Canadese Grand Prix was de enige in de geschiedenis. De bezetting van de Grand Prix was niet zozeer mager, maar de privérijders die normaal aan de start kwamen bleven weg omdat de startgelden niet in verhouding stonden tot de reiskosten. Zo bleven alleen enkele fabrieksrijders over naast een enorm contingent Canadezen en Amerikanen.

Stand van zaken voor de race

[bewerken | brontekst bewerken]

Om te bepalen wie er wereldkampioen 500 cc zou worden was enig rekenwerk vereist. Giacomo Agostini had 52 punten gescoord, maar er moesten in totaal vier resultaten weggestreept worden. Tot dusver moest Agostini 6 punten wegstrepen, waardoor zijn netto resultaat op 46 punten kwam. Mike Hailwood had 44 punten gescoord, maar had al drie "0"-resultaten zodat dat ook zijn netto puntentotaal was. Agostini kon alleen meer punten scoren door te winnen, want zijn laagste overgebleven resultaat was 6 punten. Hij kon maximaal op 48 punten komen. Hetzelfde gold voor Hailwood: alles minder dan 8 punten werd een streepresultaat. Hailwood kon op 46 punten komen door te winnen en vervolgens weer 6 punten weg te strepen. Als Hailwood won en Giacomo Agostini scoorde zelfs maar 1 punt, dan was Agostini wereldkampioen. Dat ene punt moest hij wel wegstrepen, maar omdat beiden dan 46 punten hadden, werd gekeken naar het aantal overwinningen: Agostini 5 (Duitsland, België, DDR, Finland en Italië) en Hailwood 5 (Isle of Man, TT Assen, Tsjecho-Slowakije, Ulster en Canada). Daarna werd gekeken naar de tweede plaatsen: Agostini 2 (TT Assen en Tsjecho-Slowakije) en Hailwood 2 (België en Italië). Zo bleef de stand gelijk, tenzij Agostini in Canada als zesde of hoger eindigde. Dan had hij een extra resultaat dat Hailwood niet had. Onder de streep kon Hailwood alleen wereldkampioen worden als hij won en Agostini niet scoorde.

DUI IOM NED BEL DDR TSJ FIN ULS NAT CAN Punten
Agostini 8 0 6 8 8 6 8 0 8 ? 52-6=46
Hailwood 0 8 8 6 0 8 0 8 6 ? 44

Rood = Streepresultaat

In Canada won Hailwood wel, maar Agostini werd op korte afstand tweede en verzekerde op die manier zijn wereldtitel. In zijn thuisrace werd de Canadees Mike Duff met een Matchless derde.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 1:13"28'5 8
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta +37'7 6
3 Vlag van Canada Mike Duff Matchless +1"40'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd Matchless +1 ronde 3
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Andreas Georgeades Velocette +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigde Staten George Rockett Norton +3 ronden 1
7 Vlag van Canada David Lloyd Triton
8 Vlag van Canada Manuel Radbord Honda
9 Vlag van Canada Thomas de Mange Matchless
10 Vlag van Canada Jean Lysight Triumph
11 Vlag van Verenigde Staten Bob MacLean Norton
12 Vlag van Canada Henry Hanje Triumph
13 Vlag van Canada David Shepard Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Adrian Shelley Norton
Vlag van Canada Bruce Dent Norton
Vlag van Canada Don Haddow Honda
Vlag van Canada Fraser McAninch Norton
Vlag van Canada Joseph Lama Matchless
Vlag van Canada Ken King Norton
Vlag van Canada Kurt Fischer Vincent-HRD
Vlag van Canada Mike Manley Honda
Vlag van Canada Peter Kellond Norton
Vlag van Canada Peter-John Davis Norton
Vlag van Canada Robert Fisher Triumph
Vlag van Canada Roger Beaumont Triumph
Vlag van Canada William Walsh Norton
Vlag van Canada Yvon Duhamel Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Cunningham Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Honda
Vlag van Verenigde Staten Ed LaBelle Norton
Vlag van Verenigde Staten Fred Simone BMW
Vlag van Verenigde Staten Kurt Liebmann BMW OL Special
Vlag van Verenigde Staten Nishan Baronian BSA

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-URS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [1]
Vlag van Zweden Bosse Granath Métisse-Matchless

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 46 (58)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 46 (52)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless 22
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 16
5 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 15
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton 11
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton / Seeley-Matchless 8
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Mike Hailwood wist in Canada de 250cc-race te winnen. Doordat Phil Read tweede werd stonden ze nu gelijk in het wereldkampioenschap waardoor de winnaar in de GP van Japan wereldkampioen zou worden.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 52"31'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +1"00'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +1 ronde 4
4 Vlag van Canada Yvon Duhamel Yamaha +2 ronden 3
5 Vlag van Verenigde Staten Frank Camillieri Yamaha +3 ronden 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Yamaha +3 ronden 1
Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco
Vlag van Australië Malcolm Stanton Aermacchi
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Rolf Schmid Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Jyun Hamano Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 50 (56)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 50 (54)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 46 (50)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 36 (50)
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 18
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 13
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 9
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 5
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco 4

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

In Canada won Bill Ivy ook. Phil Read kwam niet aan de start en het podium werd aangevuld met "lokale" rijders: De Canadees Tim Coopey werd met een Yamaha tweede op twee ronden en de Canadees Robert Lusk werd met een Yamaha derde op drie ronden. Met zijn overwinning bereikte Bill Ivy het maximale aantal punten van 56. Misschien was dat de reden om überhaupt naar Canada af te reizen, want hij was al lang wereldkampioen. Hij wist dat hij in de GP van Japan een aanval te verduren zou krijgen van de nieuwe viercilinder Suzuki RS 67U.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 46"39'0 8
2 Vlag van Canada Tim Coopey Yamaha +2 ronden 6
3 Vlag van Canada Robert Lusk Yamaha +3 ronden 4
4 Vlag van Canada Jean-Guy Duval Yamaha +3 ronden 3
5 Vlag van Canada Ralph Swegan Yamaha +3 ronden 2
6 Vlag van Canada Robert Messina Yamaha +4 ronden 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki Teambeleid[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Vergnais Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Italië Giovanni Burlando Honda
Vlag van Italië Walter Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hideo Kanaya Suzuki
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Yasuho Shigeno Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 56 (68) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 40
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki 32 (38)
4 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 19
5 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 13
6 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 12
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 9
8 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 7
9 Vlag van Canada Tim Coopey Yamaha 6
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ 5
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
19e seizoen (1967)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1967

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van Canada Volgende race:
Geen