Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1980

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1980
Circuit Silverstone
Officiële naam Marlboro British Grand Prix
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Datum 10 augustus 1980
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold
Derde Vlag van Frankrijk Eric Saul
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Frankrijk Thierry Espié
125 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Loris Reggiani
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1980 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1980. De races werden verreden op 10 augustus 1980 op het Silverstone circuit nabij Silverstone (Northamptonshire). In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de zijspanklasse beslist. De races eisten de levens van Patrick Pons en zijspancoureur Mal White.

Gregg Hansford kon met de nieuwe Kawasaki KR 500 niet in Silverstone starten, omdat tests in Japan door aanhoudende regenval ernstig vertraagd waren. Daardoor werden de machines te laat verscheept om nog in Silverstone te kunnen rijden. De uitslag in de 500cc-race was bepalend voor de Duitse Grand Prix, want veel coureurs hoopten de gevaarlijke Nordschleife over te kunnen slaan. Dat was nu niet meer mogelijk, want Kenny Roberts was nog niet zeker van zijn wereldtitel en Suzuki was Yamaha in de stand om de constructeurstitel tot op één punt genaderd.

Voor Kenny Roberts was het belangrijk de Britse Grand Prix te winnen, want zo kon hij zijn wereldtitel veilig stellen en hoefde hij niet naar de gehate Nürburgring. Wil Hartog had de beste start, maar viel al snel terug en viel uiteindelijk uit. Het gevecht om de leiding ging tussen Randy Mamola, Marco Lucchinelli, Kenny Roberts, Graziano Rossi en Graeme Crosby. Rossi en Crosby moesten uiteindelijk afhaken. Lucchinelli probeerde bij de kopgroep te blijven, maar vroeg daarbij te veel van zijn banden. Roberts pakte een paar keer de leiding, maar besefte dat hij Mamola moest laten gaan. Takazumi Katayama leverde de tot nu toe beste prestatie met de Honda NR 500: hij werd vijftiende. Tijdens deze race verongelukte Patrick Pons.

Uitslag van 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 42'52"71 4 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 43'03"86 1 12
3 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 43'19"10 2 10
4 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 43'19"22 3 8
5 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 43'38"92 7 6
6 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 43'42"49 5 5
7 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 43'48"73 16 4
8 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki 43'56"21 13 3
9 Vlag van Nederland Jack Middelburg Yamaha 44'03"38 11 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Yamaha 44'08"94 17 1
11 Vlag van Verenigde Staten Dale Singleton Yamaha 44'09"13 21
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki 44'11"28 15
13 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 44'12"62 6
14 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha 44'31"87 27
15 Vlag van Japan Takazumi Katayama Honda 28
16 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Yamaha 24
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 36
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Yamaha 23
19 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki 26
20 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 41
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Henderson Suzuki 42
22 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki 37
23 Vlag van Oostenrijk Werner Nenning Yamaha 30
24 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki 39
25 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki 40
DNF Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 8
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki Val[1] 9
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Harris-Yamaha 10
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha 12
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha Val 14 (†)
DNF Vlag van Monaco Hubert Rigal Yamaha 18
DNF Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki 19
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha 20
DNF Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha 22
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 25
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki 29
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Wood Yamaha 31
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manship Yamaha 32
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 33
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki 34
DNQ Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki
DNQ Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk John Woodley Suzuki
DNQ Vlag van Venezuela Roberto Pietri Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNQ Vlag van België Alain Nies Suzuki

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 79
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 66
3 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 46
4 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 44
5 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 38
6 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 26
7 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 21
8 Vlag van Japan Takazumi Katayama Suzuki 18
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 17
Vlag van Nederland Jack Middelburg Yamaha /
Bakker-Yamaha

Jon Ekerold vreesde de druk van Toni Mang, die al wereldkampioen 250cc-was en zich nu op de 350cc-klasse concentreerde. Ekerold besefte dat hij minstens enkele tweede plaatsen moest scoren om zijn wereldtitel veilig te stellen. In de race was hij als eerste weg, maar Mang brak het ronderecord en nam de leiding in de race over. Ekerold stelde zich tevreden met de tweede plaats, want hij moest te veel risico nemen om Mang te volgen. Patrick Fernandez drong aanvankelijk aan op de tweede plaats, maar viel, waarbij hij een gebroken pols en een heupblessure opliep. Daardoor kwam Eric Saul, die een groot aantal rijders had ingehaald, op de derde plaats terecht. Omdat Johnny Cecotto uitviel stootte Mang meteen door naar de tweede plaats in het kampioenschap.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 37'57"33 1 15
2 Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Bimota-Yamaha 38'11"97 2 12
3 Vlag van Frankrijk Eric Saul Bimota-Yamaha 38'17"19 9 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 38'19"63 3 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha 38'30"46 5 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 38'50"59 29 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 38'32"25 6 4
8 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 38'33"25 11 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha 38'36"91 23 2
10 Vlag van Italië Walter Villa Adriatica-Yamaha 38'39"68 4 1
11 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 38'52"31 12
12 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Bimota-Yamaha 39'04"88 13
13 Vlag van Australië John Pace Yamaha 39'05"20 22
14 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 39'05"22 21
15 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 39'05"58 24
16 Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha 39'11"73 34
17 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 39'11"93 28
18 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 39'12"02 26
19 Vlag van Japan Iwao Ishikawa Yamaha 39'12"09 32
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Yamaha 39'12"27 38
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Cotton-Rotax 39'12"57 31
22 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Yamaha 39'24"26 35
23 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha 39'33"17 40
24 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha 37
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha Val 7
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 8
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 10
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 14
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Bimota-Yamaha 15
DNF Vlag van België René Delaby Yamaha 17
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha 18
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 19
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bimota-Yamaha 25
DNF Vlag van Italië Carlo Perugini RTM 27
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Mellor Yamaha 30
DNF Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 33
DNF Vlag van Frankrijk Hervé Guillieux Yamaha 36
DNF Vlag van Japan Yo-Chan Matsumoto Yamaha 39
DNQ Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Gustav Reiner Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Young Yamaha
DNQ Vlag van Brazilië Marco Grecco Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Alan Roethlisberger Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernard Murray Yamaha

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Bimota-Yamaha 47
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 33
3 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bimota-Yamaha 27
4 Vlag van Frankrijk Eric Saul Bimota-Yamaha 24
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 18
6 Vlag van Italië Walter Villa Adriatica-Yamaha 16
Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 12
9 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 11
10 Vlag van Italië Carlo Perugini RTM 10

Kork Ballington had een slechte start in de 250cc-race, maar vond toch vrij snel aansluiting bij koploper Toni Mang. In de veertiende ronde nam Ballington de leiding definitief over. De strijd om de derde plaats ging tussen Graeme McGregor, Thierry Espié, Steve Tonkin, Edi Stöllinger en Hans Müller. De Cotton van McGregor verloor in de laatste twee ronden vermogen, waardoor hij moest afhaken. Espié werd derde, maar had 36 seconden achterstand op de koplopers.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 38'42"49 2 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 38'43"01 1 12
3 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Yamaha 39'18"35 13 10
4 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 39'20"59 10 8
5 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha 39'20"96 4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Cotton-Rotax 39'22"38 19 5
7 Vlag van Australië Graeme McGregor Cotton-Rotax 39'30"21 11 4
8 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 39'32"01 12 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 39'33"31 6 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha 39'33"43 3 1
11 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha 39'45"85 7
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 39'45"93 20
13 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 39'46"28 17
14 Vlag van Australië John Pace Yamaha 39'49"49 23
15 Vlag van België René Delaby Yamaha 39'50"44 16
16 Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha 39'51"36 22
17 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha 39'53"94 34
18 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 39'54"81 15
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha 40'14"55 36
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Cotton-Rotax 40'15"12 39
21 Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha 40'15"50 38
22 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 40'15"91 33
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Yamaha 40'19"00 32
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Huxley Cotton-Rotax 40'19"38 26
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Yamaha 5
DNF Vlag van Zuid-Afrika Alan North Yamaha 8
DNF Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha 9
DNF Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Yamaha 14
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 18
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 21
DNF Vlag van Italië Walter Villa Yamaha 24
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora 25
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Henshaw Yamaha 28
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 29
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha 30
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 35
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Mellor Yamaha 37
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 40
DNQ Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Young Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha
DNQ Vlag van België Patrick de Radiguès Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha
DNQ Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernard Murray Yamaha
DNQ Vlag van Noorwegen Bengt Elgh Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Cull Cotton-Rotax

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang (wereldkampioen) Krauser-Kawasaki 103
2 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 60
3 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 48
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 37
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 35
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 29
7 Vlag van Italië Giampaolo Marchetti Yamaha 28
8 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 24
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 20
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 16

Peter Looijesteijn had de derde trainingstijd in de 125cc-klasse neergezet, maar remde zichzelf al in de opwarmronde onderuit, waardoor die startplaats leeg bleef. Harald Bartol startte als snelste, maar werd al snel gepasseerd door Guy Bertin, die werd gevolgd door Ángel Nieto. Er ontstonden twee gevechten: om de eerste plaats tussen Bertin en Nieto en om de derde plaats tussen Bruno Kneubühler, Loris Reggiani en Pier Paolo Bianchi. In de elfde ronde viel Nieto uit door schakelproblemen, waardoor Bertin gemakkelijk aan de leiding ging met zes seconden voorsprong. Toch riskeerde Bertin te veel: in de laatste ronde remde hij zichzelf onderuit, waardoor Reggiani zijn eerste Grand Prix won, voor Kneubühler en Bianchi.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 34'31"04 6 15
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 34'44"23 7 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli 34'44"44 4 10
4 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 34'54"55 13 8
5 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem 34'55"10 9 6
6 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 35'07"66 5 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 35'08"83 8 4
8 Vlag van Monaco Patrick Hérouard MBA 35'13"31 12 3
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor 35'25"53 11 2
10 Vlag van Frankrijk Michel Galbit Morbidelli 35'31"65 14 1
11 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA 35'41"37 17
12 Vlag van Italië Rino Zuliani MBA 35'42"50 16
13 Vlag van Nederland Martin van Soest MBA 36'00"19 25
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Hubbard Morbidelli 36'10"21 20
15 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Morbidelli 36'12"65 21
16 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli 36'13"12 30
17 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 36'16"77 22
18 Vlag van Nederland Jan Huberts MBA +1 ronde 36
19 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González de Nicolás MBA +1 ronde 24
20 Vlag van België René Rénier MBA +1 ronde 33
21 Vlag van Italië Fabrizio Santarini MBA +1 ronde 31
22 Vlag van Zwitserland Joe Genoud MBA +1 ronde 29
23 Vlag van Zwitserland Jörg Affolter MBA +1 ronde 32
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane Val 1
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli Versnellingsbak 2
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli 10
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 15
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 18
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 19
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA 23
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kernan MBA 26
DNF Vlag van Australië Barry Smith MBA 27
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Smith Morbidelli 28
DNF Vlag van Zwitserland Reiner Koster MBA 34
DNF Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlic MBA 35
DNS Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA Val[2] 3

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 80
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 66
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 63
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 55
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 51
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 42
7 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 25
8 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 17
Vlag van Australië Barry Smith MBA
10 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo MBA 13

Jock Taylor en Benga Johansson werden eigenlijk al wereldkampioen in de opwarmronde, toen Rolf Biland door een vastloper de pit moest opzoeken. Bovendien viel Alain Michel al in de eerste ronde uit. Taylor moest de overwinning laten aan Derek Jones en Brian Ayres, maar zijn tweede plaats was voldoende voor de wereldtitel. Op het podium was er weinig vreugde, want tijdens de race waren de combinaties van Mal White/Phil Spendlove en Yvan Trolliet/Denis Vernet met elkaar in botsing gekomen. Daarbij vlogen White en Spendlove over de vanghekken en tegen het talud, waarbij Mal White op slag werd gedood.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 32'08"28 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Yamaha 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Campbell Vlag van Verenigd Koninkrijk Richard Goodwin Yamaha 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Stewart Atkinson Yamaha 6
6 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Boy Brouwer[3] LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Walter Ohrmann Vlag van Duitsland Erich Schmitz Yamaha 4
8 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Georg Buchner Kumano-Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Cutmore Yamaha 1
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Denis Vernet Seymaz-Yamaha Ongeval
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mal White Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Yamaha Ongeval Mal White (†)
DNS Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Vastloper

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor
(wereldkampioen)
Vlag van Zweden Benga Johansson
(wereldkampioen)
Windle-Yamaha 79
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 48
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 40
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van België Paul Gérard en
Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Seymaz-Fath /
Seymaz-Yamaha
39
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 35
6 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap en
Vlag van Nederland Boy Brouwer
LCR-Yamaha 34
7 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 21
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison
Yamaha 14
9 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-LCR-Yamaha 11
Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Busch-Suzuki
  • Yamaha haalde zich in Silverstone de woede van veel privérijders op de hals, toen Barry Sheene, die nog niets had gepresteerd, een fabrieksmotor kreeg. Deze motor had net als die van Roberts elektronische powervalves. Toen het niet werkte kreeg hij ook nog een Harris-frame. Vooral Boet van Dulmen en Jack Middelburg begrepen er niets van. Middelburg had zelfs al een Grand Prix gewonnen.
  • Giampaolo Marchetti kon niet starten door een beenbreuk die hij had opgelopen door een verkeersongeval in Italië. Hij zou nooit meer in het wereldkampioenschap aan de start komen.
  • Rolf Steinhausen was in België gecrasht en besloot daarna zijn carrière te beëindigen. Dat betekende uiteindelijk alleen dat hij in 1980 niet meer aan de start kwam. In 1981 hervatte hij zijn carrière.
  • Voor Mick Grant herhaalde de geschiedenis zich. In 1979 was zijn Honda NR 500 na een val in de race uitgebrand, in 1980 gebeurde hetzelfde in de trainingen.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1980
FIM wereldkampioenschap wegrace
32e seizoen (1980)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1980

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1979
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1981