Przejdź do zawartości

Orel Hershiser

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Orel Hershiser
Ilustracja
miotacz
Pełne imię i nazwisko

Orel Leonard Hershiser IV

Pseudonim

Bulldog

Data i miejsce urodzenia

16 września 1958
Buffalo

Odbijał

prawą

Rzucał

prawą

Debiut

1 września 1983

Ostatni występ

26 czerwca 2000

Statystyki
Win–loss record

204–150

ERA

3,48

Strikeouty

2014

Kariera klubowa
Lata Kluby
1983–1994 Los Angeles Dodgers
1995–1997 Cleveland Indians
1998 San Francisco Giants
1999 New York Mets
2000 Los Angeles Dodgers

Orel Leonard Hershiser IV (ur. 16 września 1958) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza, trzykrotny uczestnik All-Star Game, zdobywca Cy Young Award. W 1988 ustanowił rekord Major League Baseball, nie tracąc punktu w 59 inningach z rzędu.

College

[edytuj | edytuj kod]

Hershiser studiował na Bowling Green State University, gdzie w latach 1977–1979 grał w drużynie uczelnianej Bowling Green Falcons[1]. Podczas trzeciego roku studiów, 4 maja 1979 w meczu przeciwko Kent State Golden Flashes zanotował no-hittera. W 1985 został uhonorowany członkostwem w Athletic Hall of Fame tej uczelni[2].

Minor League Baseball

[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1979 został wybrany w 17. rundzie draftu przez Los Angeles Dodgers[3]. Zawodową karierę rozpoczął od występów w Clinton Dodgers (poziom Class-A), następnie w latach 1980–1981 grał w San Antonio Missions (Double-A). W 1982 był zawodnikiem Albuquerque Dukes, w którym rozpoczął również sezon 1983[4].

Major League Baseball

[edytuj | edytuj kod]

Los Angeles Dodgers

[edytuj | edytuj kod]
Orel Hershiser podczas gry w Los Angeles Dodgers.

W Major League Baseball zadebiutował 1 września 1983 w meczu przeciwko Montreal Expos jako reliever. W sezonie 1983 rozegrał 8 spotkań, zaliczając jeden save[3]. 5 kwietnia 1984 w meczu z St. Louis Cardinals zanotował pierwsze zwycięstwo w MLB. Pierwszy start zaliczył 26 maja 1984 w wyjazdowym spotkaniu z New York Mets, rozgrywając 6⅓ zmiany, uzyskując no-decision. Od lipca do września występował regularnie jako starter[5]. W sezonie 1984 uzyskał bilans W-L 11–8 przy wskaźniku ERA 2,66 w 45 meczach. Ponadto zaliczył cztery shutouty, a w głosowaniu do nagrody NL Rookie of the Year zajął 3. miejsce[3].

W 1985 miał najlepszy w MLB procent zwycięstw, osiągając bilans 19–3 i ERA 2,03. W październiku 1985 po raz pierwszy w karierze wystąpił w postseason, notując dwa występy w przegranych dla Dodgers American League Championship Series przeciwko St. Louis Cardinals. W 1987 po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd[3].

W sezonie 1988 po raz drugi zagrał w Meczu Gwiazd, zaliczył w lidze najwięcej zwycięstw (23), shutoutów (8), rozegrał najwięcej pełnych meczów (15) oraz inningów (267) i uzyskał trzeci w National League wskaźnik ERA (2,26)[3]. 30 sierpnia rozpoczął serię nie oddając punktu w 59 zmianach z rzędu, bijąc rekord Dona Drysdale'a z 1968 roku. Hershiser zakończył serię 28 września w ostatnim meczu sezonu zasadniczego przeciwko San Diego Padres[6]. W National League Championship Series, w których Dodgers mierzyli się z New York Mets, wystąpił w trzech meczach jako starter i w jednym jako reliever. W meczu numer 4 zaliczył save'a, a w decydującym o awansie meczu numer 7 shutout i został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem tej rywalizacji[7]. W World Series przeciwko Oakland Athletics zagrał w meczu numer 2 zaliczając shutout i w dającym Dodgers tytuł mistrzowski meczu numer 5, notując drugą wygraną w finałach. Hershiser został wybrany World Series MVP[8][9], a także jednogłośnie najlepszym miotaczem w National League, otrzymując Cy Young Award[10]. Został również wyróżniony spośród pitcherów, zdobywając Złotą Rękawicę[3].

W 1989 został po raz trzeci z rzędu wybrany do NL All-Star Team[3]. W kwietniu 1990 odniósł kontuzję ramienia, a do występów powrócił w maju 1991[11][12]. 9 czerwca 1991 w meczu przeciwko Chicago Cubs zanotował 100. zwycięstwo w MLB[13], a cały sezon zakończył z bilansem 7–2[3] i został wybrany United Press International's National League Comeback Player of the Year[11]. W 1993 uzyskał średnią uderzeń 0,353 i otrzymał nagrodę Silver Slugger Award[3].

Cleveland Indians

[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 1995 podpisał kontrakt jako wolny agent z Cleveland Indians[3]. W 1995 zanotował dwie wygrane w American League Championship Series i został pierwszym zawodnikiem w historii, który został wybrany League Championship Series MVP w obydwu ligach[14][15]. W World Series zagrał dwa spotkania, jednak Indians ulegli Atlanta Braves[3].

Późniejszy okres

[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 1997 został zawodnikiem San Francisco Giants, zaś w marcu 1999 New York Mets[3]. 22 lipca 1999 w spotkaniu z Montreal Expos zanotował 200. zwycięstwo[16], zaś 3 października 1999 w ostatnim meczu sezonu zasadniczego przeciwko Pittsburgh Pirates zaliczył 2000. strikeout w MLB[17]. W grudniu 1999 powrócił do Los Angeles Dodgers, w którym zakończył zawodniczą karierę. Po raz ostatni wystąpił 26 czerwca 2000 w wieku 41 lat[3]. W późniejszym okresie był trenerem miotaczy w Texas Rangers, a także dyrektorem wykonawczym tego zespołu[18]. W 2006 został ekspertem w stacji telewizyjnej ESPN[19]. W 2008 wystąpił w kilku turniejach World Series of Poker[20].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
All-Star 1987, 1988, 1989 [3]
Gold Glove Award 1988 [3]
Silver Slugger Award 1993 [3]
Zwycięzca w World Series 1988 [9]
NL Cy Young Award 1988 [10]
World Series MVP 1988 [9]
LCS MVP 1988, 1995 [7][14]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bowling Green State University Baseball Players Who Made it to the Major Leagues. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-06-30]. (ang.).
  2. Hall of Fame - Orel Hershiser. bgsufalcons.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p Orel Hershiser Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  4. Orel Hershiser Register Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  5. Orel Hershiser 1984 Pitching Gamelog. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  6. The 10 longest scoreless-inning streaks. mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  7. a b Oral history of epic Mets-Dodgers 1988 NLCS. mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 sierpnia 2016)]. (ang.).
  8. 1988 World Series. mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  9. a b c 1988 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  10. a b Remembering Orel Hershiser's record-setting September 1988. cbssports.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  11. a b Hershiser named NL Comeback Player. deseretnews.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  12. Orel Hershiser - 1991 Pitching Gamelog. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  13. Hershiser Can Pitch, Too : Dodgers: He gets two key hits--increasing his average to .833--to help beat the Cubs, 6-3. It is right-hander's 100th victory.. latimes.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  14. a b 1995 ALCS - Cleveland Indians over Seattle Mariners (4–2). baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  15. Madison McEntire: Big League Trivia: Facts, Figures, Oddities, and Coincidences from our National Pasttime. Bloomington: 2016, s. 182. ISBN 978-1-4259-1292-5. (ang.).
  16. Hershiser's 200th Keeps Mets Rolling. nytimes.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  17. Hershiser saves his best for last. nydailynews.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  18. Rangers pitching coach Orel Hershiser resigns, joins front office. texas.rangers.mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 września 2013)]. (ang.).
  19. Hershiser will serve as studio analyst this season. espn.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  20. Orel Hershiser: From Pitching to Poker. indiansprospectinsider.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).