Przejdź do zawartości

14 Wileński Batalion Strzelców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
14 Wileński Batalion Strzelców
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1943

Rozformowanie

1947

Nazwa wyróżniająca

Wileński; „Żbiki

Tradycje
Rodowód

14 Pułk Piechoty

Kontynuacja

14 Brygada Obrony Terytorialnej

Dowódcy
Pierwszy

mjr Ludwik Ziobrowski

Ostatni

ppłk Jacek Bętkowski

Organizacja
Dyslokacja

Budrio (II 1946)[1]

Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

5 Wileńska Brygada Piechoty

14 Wileński Batalion Strzelców „Żbików” (14 bs) – batalion piechoty Polskich Sił Zbrojnych.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Batalion został sformowany 25 października 1942 roku, w obozie Khánaqín, w Iraku, w składzie 4 Brygady Strzelców. Jednostka została zorganizowana na bazie 14 pułku piechoty "Żbików", według etatów brytyjskich.

W marcu 1943 roku 14 batalion "Żbików" został podporządkowany dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty, a w jego struktury włączony 11 batalion strzelców.

Po wojnie batalion, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Budrio[2].

Żołnierze batalionu

[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy batalionu
  • mjr Jacek Bętkowski[3] (VIII – XI 1943)
  • mjr/ppłk Ludwik Ziobrowski (XI 1943 – VI 1945)[4][5]
  • ppłk Jacek Bętkowski (19 XII 1945 – 1947)[6]
Zastępcy dowódcy batalionu
  • kpt./mjr Stanisław Mieczysław Kwasnowski (do 16 V 1944)[5]
  • kpt./mjr Józef Marian Smerczyński (16-31 V 1944 i od 15 IX 1944)[7]
  • kpt. dypl. Kazimierz Samulski (1 VI – 15 IX 1944)[8]
Oficerowie

Organizacja batalionu

[edytuj | edytuj kod]
  • kompania dowodzenia
    • pluton łączności
    • pluton saperów
    • pluton gospodarczy
  • cztery kompanie strzeleckie
    • poczet dowódcy
    • trzy plutony strzeleckie
      • trzy drużyny strzelców
      • sekcja moździerzy
  • kompania wsparcia
    • pluton moździerzy
    • pluton rozpoznawczy (13 carierów)
    • pluton przeciwpancerny (działa 6-funtowe)

Batalion etatowo liczył 39 oficerów i 744 szeregowych. Posiadał 55 samochodów

Odznaka batalionu

[edytuj | edytuj kod]

Zatwierdzona rozkazem dowódcy 2 Korpusu nr 109 z 24 sierpnia 1945 roku.

Wykonana w srebrze; wymiary 45 × 28 mm. Oznaka ma formę głowy żbika. Noszona na berecie po lewej stronie, w odległości 5 cm od orzełka, na sukiennej lub plastykowej podkładce w barwach piechoty[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wojciech Narębski: Działania 5 Wileńskiej Brygady Piechoty podczas kampanii włoskiej 1944–45. Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2005. ISBN 83-87865-49-4.
  • Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
  • Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
  • 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1997. ISBN 83-87103-20-9.
  • Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941-1947 Zarys dziejów. Londyn: Funusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-09559724-0-9.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 zeszyt nr 15. Londyn: 1974.
  • Tadeusz Panecki (red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08291-X.