Przejdź do zawartości

6 Dywizja Strzelców Polskich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
6 Dywizja Strzelców Polskich
Historia
Państwo

 Francja
 Polska

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1921

Tradycje
Kontynuacja

12 Dywizja Piechoty (II RP)
12 Dywizja Zmechanizowana

Dowódcy
Pierwszy

gen. bryg. Denis Anne Marie de Champeaux de Saucy

Działania zbrojne
wojna polsko-ukraińska, Wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Dyslokacja

Arches

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

III Korpus - (AP we Francji)

6 Dywizja Strzelców Polskichwielka jednostka piechoty Armii Polskiej we Francji; późniejsza 12 Dywizja Piechoty.

Dywizję sformowano w lutym 1919 w Arches na bazie francuskiej 74 Dywizji Piechoty. Stanowiska kierownicze w początkowym okresie sprawowali niemal wyłącznie oficerowie armii francuskiej. Oficerowie polscy stanowili jedynie znikomy procent. Szeregowi rekrutowali się przede wszystkim z Polaków - jeńców armii austro-węgierskiej internowanych w obozach włoskich w Santa Maria Capua Vetere i La Mandria di Chivasso.

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
  • Dowództwo
  • 10 Pułk Strzelców Polskich im. Adama Mickiewicza - późniejszy 52 ppsk
  • 11 Pułk Strzelców Polskich - późniejszy 53 ppsk
  • 12 Pułk Strzelców Polskich - późniejszy 54 ppsk
  • 6 pułk artylerii polowej
  • 2 szwadron 3 pułku szwoleżerów
  • 2 batalion 3 pułku saperów;
  • batalion zapasowy

1 kwietnia 1919 na wyposażeniu dywizji znajdowało się: 3209 kb, 206 rkm, 78 ckm, 9 działek piechoty i 36 dział kalibru 75 mm[1]

Działania bojowe w kraju

[edytuj | edytuj kod]

6 Dywizja Strzelców Polskich przegrupowywała się do Polski od 13 do 20 maja 1919. Początkowo skierowano ją do wzmocnienia północno-wschodniego odcinka granicy z Niemcami, a następnie weszła w skład odwodu Naczelnego Dowództwa WP i skoncentrowała się w rejonie: Łódź-Koluszki-Zgierz. Pod koniec czerwca dywizja wyszła z podporządkowania 3 Korpusu Armii Hallera i została przegrupowana do rejonu na wschód od Lwowa. Przeszła tam pod rozkazy dowództwa Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego i wzięła udział w przeciwko wojskom Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. W przededniu ofensywy dywizja liczyła: 225 oficerów (w tym 119 Francuzów), 8646 szeregowych i podoficerów (w tym 505 Francuzów) oraz posiadała na uzbrojeniu m.in. 122 karabiny maszynowe i 40 dział

28 czerwca dywizja przeszła swój chrzest bojowy. Jej pułki przełamały front w pobliżu Złoczowa w rejonie Scianka-Gołogóry. Do 17 lipca dywizja w swoim pasie działania ostatecznie wyparła przeciwnika za Zbrucz i zamknęła przeprawy przez rzekę w Wołoczyskach, Tarnorudzie i Satanowie. Do końca 1920 pełniła służbę kordonową.

Przeformowanie dywizji

[edytuj | edytuj kod]
 Główny artykuł: 12 Dywizja Piechoty.

Rozkazem ministra spraw wojskowych nr 169 z 1 września 1919 o zjednoczeniu Armii Hallera z Armią Krajową, 6 Dywizja Strzelców Polskich została przemianowana na 12 Dywizję Piechoty. Jednocześnie przeszła głęboką reorganizację. Wraz z reorganizacją szeregi dywizji opuszczali oficerowie francuscy, niepełnoletni i najstarsze roczniki żołnierzy, w tym wielu ochotników z Francji i Ameryki. Ich miejsce zajęli oficerowie polscy i żołnierze z poboru.

Po przeprowadzonych zmianach struktura dywizji przedstawiała się następująco:

Struktura 12 DP
  • dowództwo;
  • kompania sztabowa
  • XXIII Brygada Piechoty
  • XXIV Brygada Piechoty
  • XII Brygada Artylerii
  • 2 dywizjon 3 pułku szwoleżerów
  • 12 batalion saperów
  • szpital nr 607
  • 12 urząd amunicyjny
  • 12 urząd gospodarczy
  • 12 szpital koni
  • tabory

Dywizja liczyła w tym czasie 388 oficerów, 13 979 podoficerów i szeregowych i 4820 koni.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Faszcza 12 Dywizja….s.180.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]