Przejdź do zawartości

7 Łużycka Dywizja Piechoty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
7 Dywizja Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1956

Nazwa wyróżniająca

Łużycka[a]

Tradycje
Nadanie sztandaru

21 stycznia 1945[2]

Kontynuacja

7 Łużycka DD
7 Pomorska BOW

Dowódcy
Pierwszy

płk Tadeusz Piotrowski

Ostatni

płk Zbigniew Ohanowicz

Działania zbrojne
Operacja łużycka
Operacja praska
Akcja Wisła
Organizacja
Numer

JW 2812[b][3]

Dyslokacja

Gliwice[4]
Bytom

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

2 Armia WP
Śląski Okręg Wojskowy
11 Korpus Piechoty
11 Korpus Armijny[4]

Skład

33 pułk piechoty
35 pułk piechoty
37 pułk piechoty
38 pułk artylerii lekkiej

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy

7 Łużycka Dywizja Piechoty (7 DP) – związek taktyczny piechoty ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Dywizja została sformowana w okresie od września do października 1944 w rejonie Krasnegostawu oraz od października do stycznia 1945, rejonie Radzynia Podlaskiego, w składzie 2 Armii WP. Struktura organizacyjna i obsada personalna przedstawiała się następująco[5]:

W czasie formowania dywizji w jej szeregach doszło do największej dezercji w ludowym Wojsku Polskim. W nocy z 12 na 13 października, w rocznicę bitwy pod Lenino, z szeregów 31 pp zdezerterowało 2 oficerów oraz 665 żołnierzy i podoficerów (26% stanu pułku), na wieść o przegrupowaniu dywizji. W wyniku tego zdarzenia rozformowano 31 pp (numerację 31 w ludowym WP przywrócono dopiero 13 kwietnia 1963), a w jego miejsce sformowano 37 pp i zmieniono dowódcę dywizji.

Marsze i działania bojowe

[edytuj | edytuj kod]

16 kwietnia 1945 dywizja sforsowała Nysę Łużycką na południe od Rothenburga. Po przełamaniu pierwszej linii obrony niemieckiej dywizja zaległa. 33 pp prowadził ciężkie boje o miejscowości Lodenau i Neusorge. Pod koniec dnia dywizja zdobyła przyczółek szerokości 3 km i głębokości 1 km. 17 kwietnia sytuacja nie uległa zmianie. 18 kwietnia dywizja uzyskała niewielkie sukcesy. W dniach 19-20 kwietnia walczyła o Rietschen i Daubitz. W następnych dniach dywizja wyszła na rubież Tzschelln-Boxberg-Hirschwalde-Sproitz. 24 kwietnia walczyła z niemieckim przeciwnatarciem.

Sztandar dywizji

[edytuj | edytuj kod]

21 stycznia 1945 w Radzyniu Podlaskim odbyła się ceremonia wręczenia sztandaru 7 DP ufundowanego przez społeczeństwo miasta i powiatu radzyńskiego. Sztandar wręczył dowódca 2 Armii, gen. dyw. Karol Świerczewski[6].

Opis sztandaru

Płat o wymiarach 95x116 cm, obszyty z jednej strony żółtą frędzlą i z czterech stron obszyty złotym galonem, przymocowany do drzewca za pomocą dziesięciu kółek metalowych. Głowica w kształcie orła wspartego na kuli. Drzewce z jasnego politurowanego drewna. Do drzewca przywiązana wstęga biało-czerwona i wstęga Orderu Czerwonego Sztandaru[6].

Strona główna

Na czerwonym adamaszku haftowany biało-szarą nicią orzeł[c]. Pod orłem gałązki laurowe i dębowe haftowane żółto-brązową nicią oraz napis: "HONOR I OJCZYZNA"[6].

Strona odwrotna

Na białym adamaszku haftowane żółto-brązową nicią data, gałązki lauru i napis: "11.XI. 1944 7 D.P. DAR POWIATU RADZYŃSKIEGO"[6].

Dywizja w okresie pokoju

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu działań wojennych w składzie 2 Armii WP od 10 czerwca 1945 przystąpiła do ochrony granicy zachodniej na odcinku MużakówKopaczów. Sztab rozlokowano w Lubaniu. Dowództwa pułków stacjonowały w : 33 pp w Mirsku, 35 pp w Zgorzelcu, 37 pp w Bogatyni, 38 pal w Jędrzychowicach. 4 lipca 1945 dekretem Rady Najwyższej ZSRR została odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru[2]. Zgodnie z rozkazem organizacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 0305/Org. z 10 listopada 1945 dywizja przeszła na etaty pokojowe[7]. W 1947 część pododdziałów weszła w skład Grupy Operacyjnej "Wisła"

Skład i rozmieszczenie w 1949 (przed przekazaniem z OW IV do OW V)

W 1951 przeniesiono dywizję na etaty dywizji piechoty typu B "konna mała"[8].

Rozporządzeniem nr 0026/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 września 1956 7 Łużycka Dywizja Piechoty została przeformowana na 2 Warszawską Dywizję Zmechanizowaną. Sztab dywizji stacjonował w Nysie.

Żołnierze dywizji

[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy dywizji[9]
  1. Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 180 z 19.08.1945[1].
  2. Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946
  3. Orzeł ma dziób i szpony złote.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wanda Bigoszewska, Henryk Wiewióra: Sztandary ludowego Wojska Polskiego 1943 – 1974. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
  • [red.] Stanisław Stąpor: Organizacja i działania bojowe ludowego Wojska Polskiego w latach 1943-1945. Szkolenie, przegrupowania i działania bojowe 2 Armii WP. Wybór materiałów źródłowych. Tom III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
  • Wiesław Mąsior: Dowódcy dywizji Wojska Polskiego. Profesjonalne Forum Wojskowe. Serwis-militarny.net, 2005. [dostęp 2018-02-05].
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.