Przejdź do zawartości

Aleksandra Fiodorowna (1798–1860)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandra Fiodorowna
Ilustracja
Wizerunek herbu
Caryca Rosji
Okres

od 1 grudnia 1825
do 2 marca 1855

Jako żona

Mikołaja I Romanowa

Poprzedniczka

Elżbieta Aleksiejewna

Następczyni

Maria Aleksandrowna

Królowa Polski
Okres

od 1 grudnia 1825
do 2 marca 1855

Jako żona

Mikołaj I Romanow

Poprzedniczka

Elżbieta Aleksiejewna

Następczyni

Maria Aleksandrowna

Dane biograficzne
Dynastia

Hohenzollernowie

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1798
Pałac Charlottenburg

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1860
Carskie Sioło

Ojciec

Fryderyk Wilhelm III Pruski

Matka

Luiza Pruska

Mąż

Mikołaj I Romanow

Dzieci

Aleksander II
Konstanty
Mikołaj (starszy)
Michał
Olga
Maria
Aleksandra

Odznaczenia
Order Orła Białego Dama Orderu Królowej Marii Luizy (Hiszpania)

Aleksandra Fiodorowna, urodzona jako Fryderyka Luisa Charlotta Wilhelmina Hohenzollern, znana też jako Charlotta Pruska (ur. 13 lipca 1798 w podberlińskim pałacu Charlottenburg, zm. 20 października?/1 listopada 1860 w Carskim Siole) – księżniczka pruska, od 1825 cesarzowa Rosji jako żona cara Mikołaja I.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Była córką Fryderyka Wilhelma III, króla Prus i Luizy z dynastii meklemburskiej. Dzieciństwo i młode lata spędziła w rodzinnych stronach. W wieku 19 lat poznała młodszego brata cara Aleksandra I, Mikołaja Pawłowicza późniejszego następcę tronu, a od 1825 r. cara Rosji Mikołaja I Romanowa, który w czasie odbywania podróży po Europie odwiedził dwór króla Fryderyka Wilhelma. Podczas tej wizyty ustalono szczegóły małżeństwa Mikołaja i księżnej Charlotty.

Do Rosji przyjechała w czerwcu 1817 roku, a ceremonie ślubne rozpoczęły się 1 lipca 1817, w Petersburgu i trwały 13 dni. Charlotta, aby poślubić Mikołaja przyjęła prawosławie, a na chrzcie nadano jej imię Aleksandra Fiodorowna. Początkowo Aleksandra miała problemy w zaadaptowaniu się na rosyjskim dworze, jej zmiana religii była wymuszona. Była w dobrych stosunkach ze swoją teściową, Marią Fiodorowną, jednak jej stosunki z cesarzową Elżbietą, żoną Aleksandra I, nie były już tak dobre.

Było to jedno z nielicznych małżeństw w historii aliansów polityczno-dynastycznych, w którym rzeczywiście panowała miłość i wzajemne poszanowanie. Z tego związku urodziło się dziesięcioro dzieci:

Charlotta Pruska na obrazie Franza Winterhaltera

W 1820 roku po urodzeniu martwego dziecka, była to jej trzecia ciąża w ciągu trzech lat, Aleksandra popadła w depresję. Jesienią tego samego roku Mikołaj zabrał ją do Berlina, aby mogła spotkać się ze swoją rodziną, gdzie pozostali do lata 1821 roku. Do ojczyzny Charlotty przyjechali ponownie w 1824 roku, do Petersburga powrócili dopiero w marcu 1825 roku, na rozkaz Aleksandra I.

Pierwsze lata w Rosji Aleksandra spędziła na nauce języka rosyjskiego i obyczajowości tego kraju pod okiem poety Wasilija Żukowskiego. Carska rodzina mówiła po niemiecku i pisała swoje listy po francusku, w konsekwencji tego Aleksandra nigdy nie nauczyła się dobrze rosyjskiego.

Przez osiem lat, podczas panowania Aleksandra I, Charlotta i jej mąż, żyli spokojnie, nigdy nie rozważając możliwości przejęcia przez nich tronu. Car Aleksander nie miał dzieci, a jego następca wielki książę Konstanty, zrzekł się prawa do tronu w 1822 roku, więc mąż Aleksandry został nowym carewiczem. W 1825 roku Aleksandra otrzymała od swojego szwagra pałac w Peterhofie, gdzie ona i jej mąż żyli szczęśliwie od początku jej pobytu w Rosji.

Aleksandra wstąpiła wraz z mężem na tron w grudniu 1825 roku. Mimo upływających lat Mikołaj nie przestał kochać swojej żony. Podczas pożaru Pałacu Zimowego w 1837 roku, car miał ponoć powiedzieć: Niech wszystko inne spłonie, tylko uratujcie listy od mojej żony, które pisała do mnie podczas naszego narzeczeństwa. Dopiero po upływie 25 lat małżeństwa car wdał się w romans z inną kobietą. Kochanką została Barbara Nelidowa, dama dworu cesarzowej. Carowa nie mogła już współżyć z carem; lekarze uważali, że jest zbyt słabego zdrowia i grozi jej atak serca. W 1845 roku Mikołaj I płakał, gdy lekarze oznajmili mu, że jego żona powinna wyjechać do Palermo, aby podleczyć swoje zdrowie, miał mówić: Zostawcie mi moją żonę. Cesarzowa Aleksandra była zawsze słabego zdrowia i wyglądała znacznie starzej niż na swoje czterdzieści lat; przez dłuższy czas cierpiała na konwulsje.

Po śmierci męża Aleksandra spłacała dług za Pałac Aleksandra w Carskim Siole i pozostawała w dobrych stosunkach z byłą kochanką męża, która została jej osobistą lektorką. Charlotta zmarła w Carskim Siole, w Petersburgu, 1 listopada 1860 roku. Do historii przeszła jako Aleksandra Fiodorowna.

W 1829 odznaczona Orderem Orła Białego[1].

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
August Wilhelm Hohenzollern
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyk Wilhelm II Pruski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Luiza Amelia Brunswick-Wolfenbüttel
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyk Wilhelm III Pruski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ludwik IX, landgraf Hesji-Darmstadt
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Karolina Wittelsbach (Pfalz-Zweibrücken)
 
 
 
 
 
 
 
Aleksandra Fiodorowna
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Karol Ludwik Fryderyk Meklemburski
 
 
 
 
 
 
 
Karol Mecklemburg-Sterlitz
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Elżbieta
 
 
 
 
 
 
 
Luiza Pruska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Jerzy Wilhelm von Hessen-Darmstadt
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyka Karolina Hessen-Darmstadt
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Maria Luiza Albertyna von Leiningen-Dagsburg-Falkenburg
 
 
 
 
 
 

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 289.