Przejdź do zawartości

Andrzej Bratkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Bratkowski
Ilustracja
Andrzej Bratkowski (z prawej) z bratem Stefanem (dziennikarzem) – Warszawa, 29 marca 2011
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1936
Warszawa

Minister gospodarki przestrzennej i budownictwa
Okres

od 11 lipca 1992
do 26 października 1993

Poprzednik

Andrzej Diakonow (p.o.)

Następca

Barbara Blida

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej

Andrzej Wojciech Bratkowski (ur. 10 listopada 1936 w Warszawie) – polski polityk, doktor nauk technicznych, publicysta, poseł na Sejm X kadencji, minister gospodarki przestrzennej i budownictwa w latach 1992–1993.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn polskiego dyplomaty Stefana Janusza Bartkowskiego. Po II wojnie światowej wychowywał się w Domu Młodzieży w Krzeszowicach[1]. Ukończył w 1959 studia inżynierskie i magisterskie na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej, w 1977 uzyskał stopień doktora nauk technicznych.

W latach 1959–1966 był zatrudniony w wykonawstwie budowlanym na stanowiskach inżynierskich, od majstra do kierownika i naczelnego inżyniera budowy przedsięwzięć budownictwa przemysłowego (Turów-Puławy-Police). Następnie był głównym projektantem organizacji budowy w różnych zakładach przemysłowych (m.in. w Zakładach Azotowych Włocławek) i użyteczności publicznej (m.in. Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie). Pracował także jako adiunkt i kierownik zakładu w instytucie badawczym ORGBUD (1977–1986) oraz dyrektor biur projektowo-badawczych budownictwa przemysłowego SYSTEM (1972–1976) i BISTYP (1986–1990). W drugiej połowie lat 80. pełnił funkcję sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. W 1994 został członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce.

W 1989 został wybrany posłem X kadencji z listy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Do partii należał od 1956 do rozwiązania, w 1990 wstąpił do Poselskiego Klubu Pracy. Po skróceniu kadencji Sejmu bez powodzenia kandydował w wyborach w 1991 do Sejmu z listy Solidarności Pracy. Później związany z Unią Pracy, był jej kandydatem do parlamentu w wyborach w 1997.

W rządzie Hanny Suchockiej od lipca 1992 do października 1993 sprawował urząd ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa[2]. Doradzał i działał społecznie w radach programowych kilku fundacji (m.in. Banku Żywności SOS Jacka Kuronia).

Był członkiem rad nadzorczych organizacji gospodarczych (m.in. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej), działał w samorządzie zawodowym inżynierów budownictwa (wiceprezes Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa); był też członkiem Rady Naukowej Instytutu Techniki Budowlanej i Rady Zamówień Publicznych. W drugim rządzie Marka Belki zajmował stanowisko wiceministra infrastruktury (od 9 sierpnia 2004 do 15 listopada 2005).

Wspólnie z bratem Stefanem Bratkowskim jest autorem książki Gra o jutro (wydanej w 1970 przez PIW; wydanie poprawione i uzupełnione pt. Gra o jutro 2. Co warto zrobić teraz i z myślą o wnukach ukazało się w 2011 nakładem Studia Emka). Współtworzył raport O nowy ład budowlany '81, opublikował wiele artykułów i prac naukowych z zakresu organizacji, ekonomiki i zarządzania w budownictwie i mieszkalnictwie (w tym rozprawę Zasady zachowania struktury organizacyjnej budownictwa wydaną w 1990 przez Politechnikę Krakowską). W 2006 ukazała się w PIW jego książka Bezbronne braterstwo: Kraków-Budapeszt 1956[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dla nich też pałac był domem. przelom.pl, 2010-01-06. [dostęp 2013-03-05].
  2. Rząd Hanny Suchockiej. premier.gov.pl. [dostęp 2021-04-20].
  3. Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2013-03-05].
  4. M.P. z 2001 r. nr 17, poz. 290
  5. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2013-10-05].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]