Przejdź do zawartości

Andrzej Wolski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Wolski
Jur
kapral podchorąży kapral podchorąży
Data i miejsce urodzenia

5 października 1924
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 2011
Montreal

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Szare Szeregi
Armia Krajowa

Jednostki

Batalion „Zośka”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941) Krzyż Armii Krajowej Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
Grób Andrzeja Wolskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, 23 czerwca 2012

Andrzej Wolski pseudonim Jur (ur. 5 października 1924 w Warszawie, zm. 28 kwietnia 2011 w Montrealu w Kanadzie) – polski harcerz, żołnierz Szarych Szeregów i AK, więzień polityczny w okresie stalinizmu, działacz polonijny w Kanadzie, prezes Oddziału Kongresu Polonii Kanadyjskiej w Quebecku w latach 1990–1996, autor książek wspomnieniowych.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

W momencie wybuchu wojny miał za sobą ukończoną trzecią klasę III Gimnazjum Miejskiego. Naukę kontynuował w ramach tak zwanych tajnych kompletów. W 1943 r., uzyskał świadectwo dojrzałości i podjął dalszą naukę w tajnej Państwowej Szkole Technicznej w Warszawie (naukę przerwał wybuch powstania warszawskiego).

W konspiracji działał od 1939 r., początkowo w niezorganizowanych strukturach harcerskich, a po sformowaniu Szarych Szeregów wstąpił w ich skład. Czynny uczestnik akcji małego sabotażu w ramach drużyny CR 200. Następnie po sformowaniu Grup Szturmowych w ramach Wielkiej Dywersji uczestniczył między innymi w akcji pod Arsenałem w ramach grupy „Ubezpieczenie”, akcji w Celestynowie, Sieczychy, Rogoźno (akcja „Jula”), Pol 47 (jako dowódca akcji), Pogorzel, akcji pod Szymanowem.

W 1944 r., ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych „Agrikola” uzyskując stopień kaprala podchorążego.

Uczestnik powstania warszawskiego, gdzie walczył w składzie batalionu „Zośka” w Zgrupowaniu „Radosław”. Początkowo dowodził drużyną, a potem był kolejnym dowódcą plutonu „Felek”. Walczył najpierw na Woli, a potem na Starówce. 31 sierpnia z grupą żołnierzy dokonał przebicia się ze Starówki przez Ogród Saski do Śródmieścia. Dwukrotnie ranny. Brał udział w obronie przyczółka czerniakowskiego w oczekiwaniu na desant żołnierzy sowieckich. 24 września 1944 r., dostał się do niewoli niemieckiej na Czerniakowie i został wywieziony do obozu dla jeńców wojennych. Wyzwolony 25 kwietnia przez armię brytyjską, wyjechał do Francji, gdzie został oddelegowany na studia w Université de Grenoble.

Okres powojenny

[edytuj | edytuj kod]

Do Warszawy powrócił w lipcu 1946 r., i podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Aresztowany 3 stycznia 1949 r., przez UB, jednocześnie z Henrykiem Kozłowskim ps. „Kmita” i Andrzejem Sowińskim ps. „Zagłoba”. Była to kontynuacja akcji UB skierowanej w byłych żołnierzy batalionu „Zośka” i Zgrupowania „Radosław” po aresztowaniu Jana Rodowicza ps. „Anoda”. Andrzeja Wolskiego skazano na 10 lat więzienia za próbę obalenia systemu. Z więzienia został zwolniony w 1954 r.

Po wyjściu z więzienia powrócił na studia na Wydziale Elektroniki PW, gdzie najpierw uzyskał tytuł magistra, a następnie w 1966 r., tytuł doktora nauk technicznych. Od 1967 r., przebywał na kontrakcie w Afryce, gdzie pracował jako profesor elektroniki na Uniwersytecie w Zairze.

Od 1970 r., mieszkał w Kanadzie, gdzie był profesorem na Université de Moncton, po czym, jako dziekan, stworzył Wydział Elektryczny w École de Technologie Supérieure na Université du Québec à Montréal.

Zmarł 28 kwietnia 2011 r. w Kanadzie. Jego prochy zostały sprowadzone do Polski i 5 września zostały złożone na warszawskich Powązkach[1] (kwatera D 18 KOL LEWE B - 5 - 3)[2].

Bibliografia autorska

[edytuj | edytuj kod]
  • Akcja Celestynów (Warszawa 1993)
  • Drzwi bez klamki (Wyd. Słowo, Warszawa 1995)
  • Powolne konanie (Wyd. LTW, Warszawa 2000)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]