Przejdź do zawartości

Antonín Sochor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antonín Sochor
ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1914
Lohberg

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 1950
Jablonné v Podještědí

Przebieg służby
Lata służby

1939–1950

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Czerwona
Czechosłowacka Armia Ludowa

Jednostki

Legion Czechów i Słowaków
1 Czechosłowacki Samodzielny Batalion Polowy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Czechosłowacki Wojskowy Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” – Złoty Medal Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (czterokrotnie) Order Słowackiego Powstania Narodowego I Klasy Czechosłowacki Medal za Odwagę w Obliczu Nieprzyjaciela (dwukrotnie) Medal Za Zasługi II Stopnia – wojskowy (1990–1992) (CSRF) Dukielski Medal Pamiątkowy Sokołowski Medal Pamiątkowy Czechosłowacki Wojskowy Medal Pamiątkowy (SSSR) Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii Kawaler Orderu Korony Rumunii Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Antonín Sochor (ur. 16 lipca 1914 w Lohbergu k. Dortmundu, zm. 16 sierpnia 1950) – czechosłowacki wojskowy, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem górnika z Czech pracującego w Niemczech, w 1918 wrócił z rodziną do Czechosłowacji, od 1936 służył w czechosłowackiej armii. Po zajęciu Czech i Moraw przez III Rzeszę, w celu uniknięcia wywózki na przymusowe roboty do Niemiec w 1939 wyemigrował do Polski, gdzie w sierpniu 1939 wstąpił do Czechosłowackiego Legionu Ochotniczego, a po agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 został internowany przez Armii Czerwoną, przebywał w obozach dla internowanych w ZSRR.

W lutym 1942 jako jeden z pierwszych wstąpił do 1 Czechosłowackiego Samodzielnego Batalionu Polowego sformowanego z czechosłowackich ochotników pod dowództwem Ludvíka Svobody w Buzułuku, w marcu 1943 jako dowódca plutonu wziął udział w pierwszej walce tego batalionu z Niemcami k. wsi Sokołowa w obwodzie charkowskim, 5 listopada 1943 jako dowódca kompanii karabinów maszynowych w stopniu porucznika wyróżnił się w bitwie o Kijów, 1944-1945 uczestniczył w operacji żytomiersko-berdyczowskiej i korsuń-szewczenkowskiej, a także karpacko-dukielskiej 1 Czechosłowackiego Korpusu Armijnego w składzie 1 Frontu Ukraińskiego. 14 września 1944 został ciężko ranny w walkach w Karpatach. W grudniu 1944 został szefem wydziału sztabu korpusu, później brał udział w operacji morawsko-ostrawskiej i praskiej.

Po wojnie kontynuował służbę w czechosłowackiej armii, w 1947 ukończył Wojskową Akademię Czechosłowacji i został oficerem sztabu 1 Dywizji Piechoty, a w 1948 Sztabu Generalnego Czechosłowackiej Armii Ludowej. W 1949 został wykładowcą szkoły wojskowej w Milovacu. Zginął w wypadku samochodowym. Jego imieniem nazwano ulice w Buzułuku i Charkowie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik (1942)
  • porucznik (1 października 1943)
  • kapitan (1945)
  • major (1947)
  • podpułkownik (1 lipca 1950)
  • generał major (pośmiertnie, 6 października 1955)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]