Przejdź do zawartości

Asta Nielsen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Asta Nielsen
Ilustracja
Asta Nielsen (1911)
Imię i nazwisko

Asta Sofie Amalie Nielsen

Data i miejsce urodzenia

11 września 1881
Kopenhaga

Data i miejsce śmierci

24 maja 1972
Kopenhaga

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Urban Gad
(1912–1918; rozwód)
• Ferdinand Wingårdh
(1919–1923; rozwód)
• Anders Christian Theede
(1970–1972; jej śmierć)

Lata aktywności

1902–1936

Asta Nielsen (ur. 11 września 1881 w Kopenhadze, zm. 24 maja 1972 tamże) – duńska aktorka filmowa, gwiazda ery filmu niemego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Asta Nielsen dorastała w Danii i Szwecji. Jej matka była praczką, ojciec kowalem. Zmarł, gdy Asta miała 14 lat. Już jako dziecko miała styczność z teatrem. Od 1902 roku była zatrudniona już na stałe w Kopenhadze. Jej pierwszy film, Afgrunden (Przepaść), poskutkował dla niej i dla reżysera Urbana Gada kontraktem w Niemczech na produkcję filmów. Początkowo występowała wyłącznie w filmach reżyserii jej ówczesnego męża, Urbana Gada. Najczęściej grała kobiety konfliktowe, których zachowanie nie odpowiadało zbytnio społecznym konwencjom, tak jak np. w Der fremde Vogel (1911) und Die arme Jenny (1912). Nielsen miała również talent do ról komicznych. Dowodem tego był sukces filmu Engelein (1914) przyczynił się do nakręcenia następnej części.

W roku 1916 powróciła do Danii i przyjechała ponownie do Niemiec dopiero po I wojnie światowej. Od tamtego czasu występowała głównie w ekranizacjach powieści i dramatów. W latach 1920–1922 sama nakręciła trzy filmy. Jeden z nich był ekranizacją Hamleta Shakespeare’a, w której gra księcia Danii.

Uważa się, że Asta Nielsen była pierwszą kobiecą wielką gwiazdą filmu niemego. Nigdy nie pozostawała wierna wyłącznie jednej roli: Grała zarówno załamane, cierpiące kobiety, jak i upadłe; zarówno tancerki, jak i zwykłe pracownice. Jej mowa ciała zawsze była subtelna i delikatna, ale i jednocześnie bardzo wymowna.

Gdy pojawiły się filmy dźwiękowe, jej gwiazda przygasła. Wystąpiła tylko w jednym filmie Unmögliche Liebe. Jednak nie przyniosło to jej korzyści: choć miała bardzo przyjemny głos, straciła na znaczeniu jej słynna gra min. Od tego czasu odrzucała propozycje wystąpienia w filmach. Oddała się teatrowi, a w 1946 roku wydała własną autobiografię Die schweigende Muse (Milcząca muza). W 1963 roku została wyróżniona za długoletnią i wybitną działalność w niemieckim filmie.

We wrześniu 2010 roku została upamiętniona w Alei Gwiazd w Berlinie.

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Przepaść (1910)
  • Aniołek (1914)
  • Rausch (1919)
  • Hamlet (1920)
  • Zatracona ulica (1925)
  • Tragedia dziewczyny ulicznej (1927)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]