Przejdź do zawartości

Astarte (bogini)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Astarte
bogini miłości, płodności i wojny
Ilustracja
Fenicka figurka alabastrowa z VII wieku p.n.e., prawdopodobnie przedstawia boginię Astarte, Narodowe Muzeum Acheologiczne, Madryt
Występowanie

religia fenicka
religia kananejska

Odpowiednik

Inanna (sumeryjska),
Isztar (babilońsko-asyryjska)
Afrodyta (grecki)

Św. Bartłomiej burzy ołtarz Astarte (Kościół św. Bartłomieja w Czańcu koło Kęt)

Astarte albo Asztarte (gr. Αστάρτη, fenic. 𐤏𐤔𐤕𐤓𐤕) – imię fenickiej i kananejskiej bogini miłości, płodności i wojny, tożsamej z babilońsko-asyryjską boginią Isztar i sumeryjską Inanną (Panią Niebios). Grecy utożsamiali Astarte z Afrodytą.

Współcześnie, podczas prac archeologicznych, odnajdowane są niewielkie stele, figurki i medaliony przedstawiające zapewne Astarte. Na wizerunkach tych bogini przedstawiana jest zwykle naga, bardzo często z kwiatami lotosu (symbole płodności) w dłoniach. Niekiedy stoi na grzbiecie lwa lub konia. Bardzo często, w sposób typowy dla religii kananejskiej, Astarte odbierała cześć pod postacią betyli.

Nieodłącznym elementem kultu Astarte były akty seksualne spełniane pomiędzy wyznawcami odwiedzającymi świątynię a specjalnymi kapłankami zwanymi kedesza. Cześć oddawano również paląc kadzidła, składając w ofierze produkty spożywcze, zwierzęta.

Astarte, pod imieniem ‘Athtart (‘ṯtrt), pojawia w tekstach z Ugarit, gdzie razem z boginią Anat wspiera Baala w walce z jego wrogami. Astarte czczono także w Egipcie, gdzie jej kult wprowadzili Hyksosi. Inwokację do bogini zawierają także odnalezione w 1964 roku Blaszki z Pyrgi napisane w językach fenickim i etruskim[1].

Kult Astarte – nazywanej też Królową Niebios (oraz Baala) – bardzo rozpowszechnił się także wśród Izraelitów, o czym niejednokrotnie wspomina Biblia. Spotykało się to ze sprzeciwem kapłanów i proroków hebrajskiego Boga Jahwe, którzy niekiedy doprowadzali do krwawych starć.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gary N. Knoppers, "The God in His Temple": The Phoenician Text from Pyrgi as a Funerary Inscription, „Journal of Near Eastern Studies”, 51 (2), 1992, s. 105–120, DOI10.1086/373534, ISSN 0022-2968 [dostęp 2018-01-20].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]