Przejdź do zawartości

Biskup pomocniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Biskup pomocniczy (łac. episcopus auxiliaris) – wyświęcony na biskupa duchowny katolicki, którego zadaniem jest pomoc biskupowi diecezjalnemu w zarządzaniu diecezją, zazwyczaj jako wikariusz generalny lub wikariusz biskupi.

W przypadku niemożności wypełniania obowiązków (choroba, śmierć) przez biskupa diecezjalnego, najstarszy nominacją biskup pomocniczy przejmuje władzę w diecezji do czasu wyboru administratora diecezjalnego. Podczas sediswakancji może bez przeszkód wypełniać władzę, którą posiadał wcześniej, jako wikariusz generalny lub biskupi[1].

Biskupów pomocniczych określa się też błędnie mianem sufraganów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kodeks Prawa Kanonicznego [online], katolicki.net [dostęp 2022-09-22].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]