Przejdź do zawartości

Bogdan Horodyski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogdan Horodyski
Ilustracja
Bogdan Horodyski (1956)
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1904
Opatów

Data i miejsce śmierci

24 maja 1965
Warszawa

Dyrektor Biblioteki Narodowej
Okres

od 1956
do 1962

Poprzednik

Władysław Bieńkowski

Następca

Witold Stankiewicz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Bogdan Horodyski (ur. 9 maja 1904 w Opatowie, zm. 24 maja 1965 w Warszawie) – historyk i bibliotekarz. W latach 1956–1962 dyrektor Biblioteki Narodowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie prawniczej jako syn Seweryna. Edukację rozpoczął w rodzinnym mieście, a świadectwo dojrzałości otrzymał w 1925 w Miejskim Gimnazjum Realnym w Radomiu. Studia wyższe ukończył na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 30 maja 1932 otrzymał dyplom magistra filozofii w zakresie historii. Od 1936 był pracownikiem i kustoszem biblioteki Ordynacji Zamoyskiej. W latach 1937–1939 był uczestnikiem seminarium doktoranckiego Oskara Haleckiego. Gotowa już praca doktorska na temat roli Ziemowita Mazowieckiego w czasie przedjagiellońskiego bezkrólewia spłonęła we wrześniu 1939[1]. W czasie okupacji współpracował też z tajnym Uniwersytetem oraz gromadził w Bibliotece Narodowej polską prasę konspiracyjną.

W 1945 podjął pracę w Bibliotece Narodowej, a w 1956 pełnił obowiązki jej dyrektora (ówczesny dyrektor Władysław Bieńkowski został powołany na stanowisko ministra oświaty). W latach 1953–1960 prowadził zajęcia z bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1950 redaktor „Przeglądu Bibliotecznego”. Od 1957 aż do śmierci był przewodniczącym Zarządu Głównego Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich.

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 216-4/3-9)[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • „Armata” arsenału zamojskiego, Zamość 1938.
  • Szopka Biblioteki Narodowej. Rok 1946, Warszawa: Biblioteka Narodowa 1947.
  • Polonica rękopiśmienne z Biblioteki Załuskich, t.1: Rękopisy dotyczące Ziem Odzyskanych, Warszawa: Biblioteka Narodowa 1948.
  • Spuścizna Działu Rękopiśmiennego Biblioteki Załuskich, Warszawa: Biblioteka Narodowa 1948.
  • O transliteracji druków cyrylickich, Warszawa 1949.
  • Podręcznik paleografii ruskiej, Kraków: Wydawnictwo Studium Słowiańskiego UJ 1951.
  • Miniaturzysta Sforzów, Warszawa: Państwowy Instytut Sztuki 1954.
  • Józef Grycz, Warszawa: Stowarzyszenie Biblioteki Polskich 1955.
  • Katalog rękopisów Biblioteki Narodowej, t. 4: Rękopisy 2667–3000 i 7001–7200. Korespondencja i drobne utwory XIX i XX wieku, pod red. i ze wstępem Bogdana Horodyskiego, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1955.
  • Birago, miniaturiste des Sforza, Varsovie: Bibliothèque nationale 1956.
  • Ogólnopolski Zjazd Bibliotekarzy, Warszawa 16–18 lutego 1956. Księga pamiątkowa, red. Bogdan Horodyski, Warszawa: Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich 1957.
  • Biblioteka Narodowa w latach 1945–1956, red. Bogdan Horodyski, Warszawa: Biblioteka Narodowa 1958.
  • Biblioteki narodowe za granicą. Seminarium poświęcone zagadnieniom budownictwa bibliotecznego. Kazimierz nad Wisłą, 28–30 maja 1962, Warszawa: Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich 1962.
  • Odnalezione materiały do dziejów kartografii Śląska, Warszawa 1962.
  • Na jaką ustawę o bibliotekach czekamy ? ,Warszawa 1965.
  • Tajemnice ksiąg rękopiśmiennych, tekst. oprac. i notą edytorską opatrzyła Ewa Siemieńska, Warszawa: Biblioteka Narodowa 1987.
  • Dzieje Atlasu Śląska 1720–1752, rękopis oprac. Bogdan E. Horodyski, Warszawa: Biblioteka Narodowa 2002.
  • Biblioteka Ordynacji Zamojskiej w latach wojny, oprac., wstępem opatrzyła i do dr. podała Hanna Łaskarzewska, przy współpracy Agnieszki Leszyńskiej, Warszawa: Biblioteka Narodowa 2005.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michał Kozłowski, Oskar Halecki i jego uczniowie. Wzajemne relacje po latach [w:] Oskar Halecki i jego wizja Europy, red. Małgorzata Dąbrowska, t. 3, Warszawa–Łódź: IPN 2014, s. 62-63[1].
  2. Cmentarz Stare Powązki: HORODYSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-09-24].
  3. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  4. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Z. Daszkowski, Bogdan Horodyski, Bibliotekarz” 23 (1965), nr 7/8, s. 129, 194–200.
  • B. S. Kupść, Bogdan Horodyski, Rocznik Biblioteki Narodowej” 1966, s. I–XV.
  • Jan Baumgart, Bogdan Horodyski jako bibliotekarz i działacz Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, Przegląd Biblioteczny” 1967, s. 96–109 [2].
  • A. Michalewska, A. Walendowska, Horodyski Bogdan [w:] Słownik pracowników książki polskiej, pod red. I. Treichel, Warszawa – Łódź 1972, s. 340–341
  • Hanna Łaskarzewska, Zasłużony i trochę zapomniany. Bogdan Horodyski i jego spuścizna, Biuletyn Informacyjny Biblioteki Narodowej” 2005, nr 4, s. 38–41.
  • Hanna Tadeusiewicz, Redaktorzy naczelni „Przeglądu Bibliotecznego”. Sylwetki, Przegląd Biblioteczny” 75 (2007), z. 4, s. 489–507.
  • Władysław Bartoszewski, Michał Komar, Wiosna jesienią. Październik '56. Moje środowisko niepokorne 1955–63. Marzenia, nadzieje, rzeczywistość, Warszawa 2012, s. 38–47
  • Pamięci Bogdana Horodyskiego, Przegląd Biblioteczny” 23 (1965), z. 3, s. 131.
  • Trybuna Ludu” 1965, nr 144 (5892) z dnia 27.05.1965, s. 7.