Przejdź do zawartości

Buakaw Banchamek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Buakaw Banchamek
Ilustracja
Banchamek wraz z pasami mistrzowskimi (2015)
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1982[1]
Surin

Obywatelstwo

Tajlandia

Wzrost

174[1] cm

Masa ciała

69[1] kg

Styl walki

boks tajski

Kategoria wagowa

średnia, super średnia

Klub

Banchamek Gym[1]

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

273

Zwycięstwa

238

Przez nokauty

71

Porażki

24

Remisy

12

Sombat "Buakaw" Banchamek, do 2012 roku posługujący się pseudonimem Buakaw Por. Pramuk (taj. บัวขาว ป. ประมุข; ur. 8 maja 1982) – tajski bokser, dwukrotny mistrz K-1 MAX, trzykrotny mistrz świata WMC w boksie tajskim, mistrz świata WBC oraz mistrz świata w shoot boxingu.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Boks tajski trenuje od 8. roku życia. W wieku 15 lat wstąpił do klubu Por.Pramuk Gym[2], którego barwy reprezentował do 2012 roku (zgodnie z tajską tradycją przyjął jego nazwę jako swoje ringowe nazwisko). Przez pierwsze lata kariery thai-boxera rywalizował na krajowych galach i turniejach m.in. popularnych w Tajlandii stadionach Omnoi, Lumpini i Rajadamnern, gdzie na tym pierwszym zdobył swoje pierwsze mistrzostwo (2000) wagi piórkowej[2]. Sukces powtórzył rok później zostając mistrzem stadionu Omnoi w wadze lekkiej[2]. W tym samym roku w 2001 mierzył się o tytuł mistrza Lumpini jednak uległ wtedy Charliemu Sor Chaitaminowi.

Przełom w karierze Buakawa nastąpił w kwietniu 2004 kiedy to zakwalifikował się do finałowego turnieju K-1 World MAX 2004 po pokonaniu Nowozelandczyka Jordana Taia. Finał miał miejsce 7 lipca 2004 w Tokio. W ćwierćfinałowym pojedynku Banchamek pokonał po wyrównanej walce w której zarządzono dogrywkę Australijczyka Johna Wayne Parra na punkty, w półfinale znokautował Japończyka Takayukiego Kohiruimaki ciosami kolanami, natomiast w finale pokonał po dogrywce na punkty ubiegłorocznego mistrza K-1 World MAX, faworyta gospodarzy Masato, stając się mistrzem K-1 MAX[2][3][4].

W następnym roku był bliski powtórzenia sukcesu, gdzie podczas finału K-1 World MAX 2005 po uprzednim pokonaniu w ćwierćfinale Jadambę Narantungalaga i Alberta Krausa w półfinale, uległ w finale na punkty Holendrowi Andy'emu Souwerowi[1][4]. Przegrana w turnieju nie zatrzymała Taja, bo już 4 stycznia pokonał utytułowanego Mike'a Zambidisa, natomiast czternaście dni później został mistrzem świata WMC w wadze super średniej po znokautowaniu rodaka Jomhoda Kiatadisaka[5]. 5 kwietnia 2006 ponownie zakwalifikował się do finału K-1 World MAX wygrywając na punkty z Virgilem Kalakodą. 30 czerwca 2006 w Yokohamie drugi raz w karierze zwyciężył w całym turnieju pokonując kolejno Yoshihiro Satō, Gago Drago i w finale obrońce tytułu Andy'ego Souwera przed czasem[1]. Banchamek stał się tym samym pierwszym zawodnikiem który wygrał turniej K-1 World MAX dwukrotnie[4].

Banchamek (z lewej) kontra Wital Hurkou, 16 grudnia 2012

Do 2009 walczył przede wszystkim w K-1 mierząc się ze światową czołówką kategorii K-1 MAX. Dwukrotnie kwalifikował się do finałowego turnieju 13 lipca 2007 po pokonaniu Nieky Holzkena i 9 kwietnia 2008 po wygraniu z Albertem Krausem jednak w obu przypadkach rywalizację kończył na pierwszym pojedynku przegrywając w ćwierćfinałach w rewanżach z Japończykami Masato (3 listopada 2007)[4] i z Yoshihiro Satō (7 lipca 2008)[4] - z tym drugim przez ciężki nokaut, notując tym samym pierwszą udokumentowaną porażkę przed czasem[4]. Wcześniej, bo 19 maja 2007 zremisował z Giorgio Petrosyanem zachowując tytuł mistrza świata WMC[6].

23 listopada 2010 wygrał coroczny turniej Shoot boxingu S-Cup 2010, w finale pokonując przez TKO Tobiego Imadę[4][1]. W latach 2010–2012 walczył w wielu miejscach na świecie, będąc niepokonanym w ponad dwudziestu pojedynkach z rzędu gdzie w pokonanym polu zostawiał m.in. Warrena Stevelmansa czy Dżabara Askierowa. Ponadto zdobył pas mistrzowski WMC wagi junior średniej i wygrywał w dwóch edycjach turnieju Thai Fight w 2011[7] i 2012[8].

W marcu 2012 roku ogłosił odejście z klubu Por.Pramuk i założył własny Buakaw Banchamek Gym[9].

Po ponad trzech latach przerwy w październiku 2013 wrócił do K-1, startując w turnieju K-1 World MAX 2014. Mimo iż sam turniej nie był mocno obsadzony (poza Banchamekiem, z byłych mistrzów K-1 MAX miał jeszcze wystartować Souwer, jednak ostatecznie się wycofał), to droga do finału nie była prosta dla Taja. W ćwierćfinale dopiero po dogrywce pokonał mało znanego Chińczyka Zhou Zhipenga[10], natomiast w półfinale na punkty wygrał z Koreańczykiem Lee Sung-Hyunem[11]. Między kolejnymi etapami turnieju K-1 które odbywały się na różnych galach, zdobywał mistrzowskie pasy WMC wagi junior średniej (14 czerwca 2014)[12] i WBC Muay Thai (15 sierpnia 2014)[13].

W finale, który miał miejsce 11 października 2014 w Pattayi przegrał przez dyskwalifikację w kontrowersyjnych okolicznościach z Niemcem Enriko Kehlem po tym jak odmówił kontynuowania pojedynku i opuścił ring po zarządzeniu przez sędziów dodatkowej, czwartej rundy[14].

W związku z kryzysem finansowym jaki dopadł K-1 w ostatnich latach, pod koniec 2014 Banchamek jak i wielu klasowych zawodników związał się z dynamicznie rozwijającymi się chińskimi federacjami takimi jak Wu Lin Feng czy Kunlun Fight. 6 czerwca 2015 został mistrzem tej pierwszej pokonując lokalną gwiazdę sportów walki Chińczyka Yi Longa[15] natomiast 24 września 2016 zdobył pas mistrzowski Kunlun Fight w wadze średniej wygrywając z Francuzem Dylanem Salvadorem. 5 listopada 2016 kontrowersyjnie przegrał na punkty w rewanżu z Yi Longiem tracąc mistrzostwo Wu Lin Feng[16]. 10 grudnia 2016 pokonał Białorusina Andreja Kulebina na punkty zostając mistrzem Phoenix Fighting Championship w wadze junior średniej[17].

9 marca 2018 w Abu Zabi przegrał walkę o pas organizacji Enfusion kat. 70 kg z broniącym tytułu Hiszpanem Jonayem Risco jednogłośnie na punkty[18].

Aktorstwo

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 zadebiutował aktorsko w filmie Yamada: Droga samuraja grając postać Ai-Seua[19], natomiast w 2017 zagrał główną rolę w filmie Legenda bohatera Połamanego Miecza jako Thongdee[20].

Osiągnięcia[21][2][4]

[edytuj | edytuj kod]
  • 2016: mistrz Phoenix FC w wadze lekkiej
  • 2016: mistrz świata Kunlun Fight w wadze średniej
  • 2015-2016: mistrz świata Wu Lin Feng
  • 2014: wicemistrz K-1 World MAX 2014
  • 2014: mistrz świata WBC Muaythai Diamond w wadze -70 kg
  • 2014-2015: mistrz świata WMC w wadze junior średniej (-69,9 kg/154 lb)
  • 2012: Thai Fight - 1. miejsce (-70 kg)
  • 2011: Thai Fight - 1. miejsce (-70 kg)
  • 2011: mistrz świata WMC w wadze junior średniej
  • 2010: Shoot Boxing S-cup World Tournament − 1. miejsce
  • 2006: mistrz K-1 World MAX 2006
  • 2006-2007: mistrz świata WMC w wadze super półśredniej
  • 2005: wicemistrz K-1 World MAX 2005
  • 2005: mistrz świata S-1 w wadze super półśredniej
  • 2004: mistrz K-1 World MAX 2004
  • 2003: mistrz KOMA GP w wadze lekkiej
  • 2002: Toyota Muay Thai Marathon Tournament - 1. miejsce w wadze 63,5 kg
  • 2001: mistrz stadionu Omnoi w wadze lekkiej
  • 2001: mistrz PAT w wadze piórkowej
  • 2000: mistrz stadionu Omnoi w wadze piórkowej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Buakaw Banchamek Biography. yokkao.com. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  2. a b c d e BUAKAW : WHAT I WANTED WAS FREEDOM. muaythaigalaxy.com, 2012-12-15. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  3. Krzysztof Wielkanowski: Buakaw Banchamek - najlepszy z najlepszych. facet.onet.pl, 2016-01-19. [dostęp 2017-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)]. (pol.).
  4. a b c d e f g h Już 5 czerwca Buakaw Bachamek w Kohorcie!. kohorta.pl. [dostęp 2017-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)]. (pol.).
  5. Buakaw Por Pramuk. muaythai-fighting.com. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  6. Fight of the Week: Buakaw Por. Pramuk vs. Giorgio Petrosyan. muaythaiauthority.blogspot.com, 2014-09-24. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  7. WMC Champion Buakaw wins Thai Fight 2011. wmcmuaythai.org, 2011-12-22. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  8. Julien LANCHAS: BUAKAW and SINGMANEE win THAI FIGHT 2012. muaythaitv.com, 2012-12-16. [dostęp 2017-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)]. (ang.).
  9. Wesley De Souza: Muay Thai legend Buakaw drops old management, starts his own gym. 25 marca 2012. [dostęp 2012-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-27)]. (ang.).
  10. K-1 World MAX 2013 Quarter Final 1: Buakaw cudem wygrywa! Wyniki. fightsport.pl, 2013-12-28. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  11. K-1 World MAX Final 4: Buakaw Banchamek i Enriko Kehl w finale turnieju! Wyniki!. fightsport.pl, 2014-02-24. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  12. Monte Carlo Fighting Masters: Buakaw Banchamek i Paweł Słowiński zwyciężają! Wyniki!. fightsport.pl, 2014-06-17. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  13. Buakaw Banchamek zdobywa pas WBC Muay Thai! Video. fightsport.pl, 2014-08-20. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  14. K-1 World MAX 2014 Final: Enriko Kehl mistrzem! Buakaw Banchamek nie wyszedł do rundy dodatkowej! Wyniki!. fightsport.pl, 2014-10-11. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  15. Nieprawdopodobna walka Buakawa z Yi Longiem na WFL! Nagranie wideo!. fightsport.pl, 2015-06-07. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  16. Zach Aittama: Wu Lin Feng The Fight of the Century 2 Results: Yi Long Upsets Buakaw Amid Controversy. combatpress.com, 2016-11-05. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  17. Alessandro Vezzoli: Video & Results: Buakaw vs Kulebin – Phoenix Fighting Championship – 10/12/2016. muayfarang.com, 2016-12-11. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  18. Buakaw’s winning streak ends at Enfusion 63 in Abu Dhabi. thefightnation.com, 2018-03-10. [dostęp 2018-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]. (ang.).
  19. Samurai Ayothaya. imdb.com, 2017-01-19. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  20. Buakaw Banchamek w głównej roli w filmie o tajskim generale!. fightsport.pl, 2017-01-19. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  21. Banchamek Gym - Trainers. banchamekgym.com, 2017-01-19. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]