Przejdź do zawartości

Grażyna Świtała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grażyna Janina Świtała
Imię i nazwisko

Grażyna Świtała

Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1954
Słupsk

Data i miejsce śmierci

25 lipca 2003
Warszawa

Przyczyna śmierci

krwiak mózgu

Instrumenty

skrzypce, fortepian

Gatunki

country, pop

Zawód

piosenkarka

Instrument
skrzypce
Odznaczenia
Order Uśmiechu

Grażyna Janina[potrzebny przypis] Świtała−Kettner (ur. 27 lutego 1954 w Słupsku, zm. 25 lipca 2003 w Warszawie[1]) – polska piosenkarka i kompozytorka, założycielka i prezes fundacji „Naprawdę czeka ktoś”, organizatorka pięciu edycji Festiwalu dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej. Za zasługi dla Ciechocinka została odznaczona „Medalem Stanisława Staszica”. Dama Orderu Uśmiechu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Słupsku, wychowywała się w Szczytnie i Gliwicach[2]. Była córką Janiny (1930-1997) i Czesława (1924-2020) Świtałów[potrzebny przypis]. W dzieciństwie przejawiała zainteresowania artystyczne[2]. Ukończyła Wydział Wokalny w Średniej Szkole Muzycznej w Gliwicach, a następnie studiowała na Wydziale Pedagogicznym Akademii Muzycznej w Katowicach. Uczyła się gry na skrzypcach, fortepianie i akordeonie. W czasie studiów współpracowała z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach.

Karierę solową rozpoczęła w 1970 na VIII Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Wykonywała głównie muzykę country i pop. Jej największa popularność przypadła na lata 70. i 80. XX wieku. Wylansowała wiele przebojów, m.in.: „Ale Magda mówi”, „Słońce tego lata”, „Dwa serca jak pociągi dwa”, „Kocha się za nic”, „Moja miłość bez imienia”, „Obejmij mnie”, „Tak jak przed laty”, „Wyjście z cienia” oraz „Zabierz kobietę”. Pod pseudonimem Grażyna Kettner skomponowała takie utwory jak: „Moja miłość bez imienia” czy „Tylko tyle”. Występowała na krajowych i międzynarodowych festiwalach piosenki – reprezentowała Polskę na festiwalach w Lublanie, Budapeszcie i Ułan Bator. W 1983 wystąpiła na Pikniku Country w Mrągowie. Koncertowała także m.in. w Kanadzie, Kuwejcie, Mongolii, na Kubie i Wyspach Kanaryjskich[2].

W 1995 założyła fundację „Naprawdę czeka ktoś”, której celem miało być wspieranie utalentowanej artystycznie młodzieży niepełnosprawnej. Rok później zainaugurowała Festiwal Piosenki Młodzieży Niepełnosprawnej w Ciechocinku[2].

Zmarła w jednym z warszawskich szpitali wskutek krwiaka mózgu[3]. 31 lipca 2003 została pochowana w rodzinnym grobie na Cmentarzu Centralnym (sektor LF8, rząd A, grób 8) w Gliwicach[4].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Z pierwszym mężem, ginekologiem Krzysztofem Kettnerem, rozstała się po dwóch latach małżeństwa. Przez 10 lat była w nieformalnym związku z kompozytorem i aranżerem większości jej przebojów Andrzejem Rutkowskim. Mieli córkę, Agatę Świerczewską (ur. 1989)[2], która wystąpiła w drugiej edycji programu The Voice of Poland[5].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Moja miłość bez imienia (LP, Polskie Nagrania „Muza”, 1987)
  • Kolędy i pastorałki (LP, Polskie Nagrania Muza, 1987)
  • Kocha się za nic - Największe przeboje (MC, Phonex, 1991)
  • Przeboje mojej babci (CD, Intersonus, 1992)
  • Ach, śpij kochanie (CD, ZPR Records, 1998)
  • Moja muzyczka (CD, ZPR Records, 2001)
Składanki
  • Ja nie umiem zmieniać przyjaciół (LP, Polskie Nagrania Muza, 1989)
  • Piosenki Andrzeja Rutkowskiego (CD, Polskie Nagrania Muza, 1998)
  • Piąta pora roku (CD, MTJ, 1998)
  • Warszawa w piosence (CD, EMI Music Poland, 2000)
  • Wojciech Młynarski – Prawie całość (CD, EMI Music Poland, 2001)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Grażyna Świtała nie żyje. money.pl, 2003-07-25. [dostęp 2010-04-09].
  2. a b c d e Andrzej Olszewski, Tylko śmierć się Jej oparła, „Kurek Mazurski”, kurekmazurski.pl, 20 sierpnia 2003.
  3. Katarzyna Piotrowiak: Opowieść o Grażynie Świtale. wyborcza.pl.
  4. Gliwice – cmentarze komunalne. polski-cmentarz.pl.
  5. The Voice of Poland: Agata Świerczewska zdobyła uznanie jury. muzyka.onet.pl.