Przejdź do zawartości

Heinrich Sahm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Heinrich Sahm
Ilustracja
Heinrich Sahm (1931)
Data i miejsce urodzenia

12 września 1877
Anklam

Data i miejsce śmierci

3 października 1939
Oslo

1. prezydent Senatu Wolnego Miasta Gdańska
Okres

od 6 grudnia 1920
do 10 stycznia 1931

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Następca

Ernst Ziehm

Nadburmistrz Berlina
Okres

od 14 kwietnia 1931
do 18 grudnia 1935

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Arthur Scholz

Następca

Oskar Maretzky

Heinrich Sahm (ur. 12 września 1877 w Anklam, zm. 3 października 1939 w Oslo) – niemiecki polityk, prezydent Senatu Wolnego Miasta Gdańska.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia prawnik. W latach 1912–1919 pełnił funkcję wiceburmistrza Bochum, a w międzyczasie (1915–1918) pracował także w okupacyjnym zarządzie miasta Warszawy jako dyrektor gabinetu prezesa policji[1]. Z racji pełnienia funkcji w okupacyjnej administracji Warszawy został przez władze polskie umieszczony na liście przestępców wojennych[1].

W 1919 przybył do Gdańska i objął stanowisko nadburmistrza miasta, a w latach 1920–1930 pierwszego w historii prezydenta Senatu WM Gdańska (bezpartyjny). Był zwolennikiem wcielenia Gdańska do Rzeszy, bardzo zabiegał o umocnienie więzów politycznych i gospodarczych z Niemcami. Starał się prowadzić politykę ponadpartyjną, co doprowadzało do konfliktów ze skrajnymi organizacjami.

Od 1931 nadburmistrz Berlina. Dążąc do opanowania zamieszek i walk między nazistami i komunistami wprowadził do stosowania prototypowe polewaczki na bazie ciężarówek Mercedesa, które opracowali berlińscy policjanci i strażacy. Pojazdów używano aż do przejęcia władzy przez nazistów, nieustannie usiłując je udoskonalić[2].

Od kwietnia 1933 członek NSDAP. 9 grudnia 1935 na stanowisku nadburmistrza Berlina zastąpił go komisaryczny nadburmistrz Oskar Maretzky. W latach 1937–1939 ambasador Rzeszy w Oslo. Pochowany na cmentarzu Berlin-Dahlem.

Od imienia Heinricha Sahma pochodzi nazwa żurawia pływającego Długi Henryk, znajdującego się do 1945 w gdańskiej stoczni Schichaua[3].

Bibliografia, literatura

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Józef Wójcicki: Wolne miasto Gdańsk: 1920-1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1976.
  2. Sebastian Duda. Polewaczki na demonstrantów. „Ale Historia”. 42/2014 (144), s. 5, 2014-10-20. Agora SA. (pol.). 
  3. Dziadek i Długi Henryk. Utracone symbole gdańskiej stoczni. Trójmiasto.pl. [dostęp 2020-07-07]. (pol.).