Przejdź do zawartości

Hugh Grant

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hugh Grant
Ilustracja
Hugh Grant (2014)
Imię i nazwisko

Hugh John Mungo Grant

Data i miejsce urodzenia

9 września 1960
Londyn

Zawód

aktor, producent filmowy

Współmałżonek

Anna Eberstein
(od 2018)

Lata aktywności

od 1982

Faksymile

Hugh John Mungo Grant[1][2][3] (ur. 9 września 1960 w Hammersmith w Londynie) – angielski aktor i producent filmowy. Ma na swym koncie takie przeboje filmowe, jak Cztery wesela i pogrzeb (1994), Rozważna i romantyczna (1995), Notting Hill (1999), Dziennik Bridget Jones (2001), Dwa tygodnie na miłość (2002) czy Był sobie chłopiec (2002).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Charing Cross Hospital w londyńskiej dzielnicy Hammersmith. Jego matka, Fyvola Susan (z domu MacLean)[4] była nauczycielką, a ojciec, kpt. James Murray Grant[4], był artystą i sprzedawcą dywanów. Ma starszego brata Jamesa[5].

Uczęszczał do Hogarth Primary School w Chiswick i St Peter’s Primary School w Hammersmith, a następnie kontynuował naukę w szkołach londyńskich: Wetherby School i Latymer Upper School[6]. W 1979 otrzymał stypendium z New College w Oksfordzie[6], gdzie w 1982 ukończył studia na wydziale literatury[1]. Potem pisał teksty do reklamówek telewizyjnych.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]
Hugh Grant (1997)

Jeszcze podczas studiów debiutował przed kamerami jako Lord Adrian w komediodramacie Oxford University Film Foundation Privileged (1982)[7] z Imogen Stubbs, Markiem Williamsem i Jamesem Wilbym. Aby uzyskać kartę Equity, wstąpił do teatru regionalnego Nottingham Playhouse[8] i przez rok mieszkał w Park Terrace w The Park Estate. Znudzony małymi rolami, stworzył swoją własną komediową rewię o nazwie The Jockeys of Norfolk[8], nazwisko zaczerpnięte ze sztuki szekspirowskiej Richard III, z przyjaciółmi Chris Lang i Andy Taylor. Grupa koncertowała w londyńskim klubie komediowym z postojami w The George IV w Chiswick, Canal Cafe Theatre w Maida Vale i The King’s Head w Islington. The Jockeys of Norfolk ostatecznie okazał się hitem na Edinburgh Festival, po tym, jak ich szkic na temat Narodzenia Jezusa, trafił do programu telewizyjnego BBC Two Edinburgh Nights. W tym czasie Grant pojawił się także w teatralnych przedstawieniach takich sztuk, jak An Inspector Calls J.B. Priestleya (na Royal Exchange w Manchesterze), Wachlarz lady Windermere i Koriolan.

Wkrótce Merchant Ivory Productions zaangażował go do roli Clive’a Durhama w edwardiańskim dramacie Maurycy (1987)[9] na podstawie powieści E.M. Forstera, za którą zdobył Puchar Volpiego dla najlepszego aktora na 44. MFF w Wenecji[10].

W dramacie sensacyjnym Michaela Radforda Biała intryga (1988) z Gretą Scacchi i Charlesem Dance’em wcielił się w postać barona Delamere – Hugh Cholmondeleya. Był lordem Byronem w hiszpańskim filmie biograficznym Wioślarstwo z wiatrem (Remando al viento, 1988) z Elizabeth Hurley i Ronanem Vibertem. Grał Lorda Jamesa D’Amptona w adaptacji powieści Brama Stokera Kryjówka Białego Węża (1988)[7] w reż. Kena Russella z Catherine Oxenberg. W dramacie wojennym Brzask (The Dawning, 1988) z Anthonym Hopkinsem, Jean Simmons i Trevorem Howardem wystąpił w niewielkiej roli jako Harry. W biograficznym filmie Bengalska noc (la Nuit Bengali, 1988) z Johnem Hurtem na podstawie powieści Mircea Eliade i scenariusza Jean-Claude’a Carrière zagrał postać inżyniera pracującego w latach 30. w Kolkacie.

W telewizyjnym dramacie kryminalnym Wielki człowiek (The Big Man, 1990) u boku Liama Neesona, Joanne Whalley, Iana Bannena i Billy’ego Connolly’ego pojawił się jako Gordon. Zagrał główną rolę Fryderyka Chopina w dramacie Improwizacja (Impromptu, 1991) z Judy Davis (jako George Sand), Mandym Patinkinem (Alfred de Musset) i Julianem Sandsem (Ferenc Liszt)[11].

Roman Polański powierzył mu rolę młodego żonkosia, konserwatywnego Nigela Dobsona w dramacie psychologicznym Gorzkie gody (1992)[7] z Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Seigner i Peterem Coyote’em. Wystąpił jako Reginald Cardinal, chrześniak Lorda Darlingtona (James Fox) w dramacie Jamesa Ivory’ego Okruchy dnia (1993)[7] na podstawie powieści brytyjskiego autora japońskiego pochodzenia Kazuo Ishiguro u boku Anthony’ego Hopkinsa, Emmy Thompson i Christophera Reeve’a.

Za rolę Charlesa w komedii romantycznej Mike’a Newella Cztery wesela i pogrzeb (1994)[7] według scenariusza Richarda Curtisa z Andie MacDowell otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu[10], Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[10] oraz Chicago Film Critics dla najbardziej obiecującego aktora[10]. W komediodramacie Syreny (Sirens, 1993) z Tarą Fitzgerald, Samem Neillem i Elle Macpherson zagrał młodego anglikańskiego pastora Anthony’ego Campiona. W melodramacie kostiumowym Czas przemian (1995)[11] według powieści Rose Tremain z Robertem Downeyem Jr. i Meg Ryan wystąpił jako wynajęty malarz Elias Finn.

W 2006 odebrał honorowego Cezara za całokształt twórczości, przyznanego przez Francuską Akademię Filmową.

Aktor był też brany pod uwagę do roli Gilderoya Lockhart w serii filmów „Harry Potter[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Grant w młodości był czynnym sportowcem, grał w krykieta i piłkę nożną. Obecnie gra w golfa, od czasu do czasu bierze udział w zawodach cyklu Pro-Am[13]. Jest fanem klubu piłkarskiego Fulham F.C.[14]

Związki

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1987–2000 był związany z aktorką Elizabeth Hurley[15][16]. Pozostając z nią w związku, 27 czerwca 1995 został aresztowany za publiczne uprawianie seksu oralnego z prostytutką w swoim samochodzie[7], za co został skazany na 1180 dolarów grzywny oraz dwuletni nadzór sądowy[17]. Po rozstaniu z Hurley romansował ze stylistką Caroline Stanbury (2000–2001)[16], Sandrą Bullock (2001)[16], Martine McCutcheon (2003)[16], Daną Verbytską (2004)[18], Jemimą Khan (2004–2007)[18] i Drew Barrymore (2007)[18].

W styczniu 2011 w chińskiej restauracji w Londynie poznał Chinkę Tinglan Hong[18]. 26 września 2011 urodziła się ich córka Tabitha[18]. Para rozstała się w 2012[16]. W listopadzie 2011 spotykał się z niemiecką artystką, Elisą Schmidt[19]. W lutym 2012 związał się z młodszą o 18 lat szwedzką prezenterką Anną Elisabet Eberstein[16], która we wrześniu 2012 urodziła syna Johna Mungo[18]. 16 lutego 2013 został ojcem syna Felixa Changa Honga Granta, którego urodziła Tinglan Hong[20]. 25 maja 2018 ożenił się z Anną Eberstein, a skromna uroczystość odbyła się w Londynie[21].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł polski Tytuł oryginalny Rola
1982 Uprzywilejowany Privileged Lord Adrian
1985 Prywatna wojna Jenny Jenny’s War Peter Baines
1985 The Last Place on Earth Apsley Cherry-Garrard
Honour, Profit & Pleasure Burlington
1986 Lord Elgin and Some Stones of No Value William Hamilton
1987 Maurycy Maurice Clive Durham
Biała gorączka White Mischief Hugh
1988 Remando al viento Lord Byron
Bengalska noc Nuit Bengali, La Allan
Brzask The Dawning Harry
Kryjówka Białego Węża The Lair of the White Worm Lord James D’Ampton
Nocturnes Chopin
1989 Szampański Charlie Champagne Charlie Charles Heidsieck
The Lady and the Highwayman Lord Lucius Vyne
Póki się znów nie spotkamy Till We Meet Again Bruno
1990 Wielki człowiek The Big Man Gordon
1991 Nasi synowie Our Sons James
Improwizacja Impromptu Fryderyk Chopin
The Trials of Oz Richard Neville
1992 Gorzkie gody Bitter Moon Nigel
1993 Okruchy dnia The Remains of the day Cardinal
Nocny pociąg do Wenecji Night Train to Venice Martin Gamil
1994 Syreny Sirens Wielebny Anthony Campion
The Changeling Alsemero
Cztery wesela i pogrzeb Four Weddings and a Funeral Charles
1995 Czas przemian Restoration Elias Finn
Rozważna i romantyczna Sense and Sensibility Edward Ferrars
O Angliku, który wszedł na wzgórze, a zszedł z góry The Englishman Who Went Up a Hill But Came Down a Mountain Anson
Nieprawdopodobna historia An Awfully Big Adventure Meredith Potter
Dziewięć miesięcy Nine Months Samuel Faulkner
1996 Krytyczna terapia Extreme Measures Dr Guy Luthan
1999 Notting Hill William Thacker
Mickey Niebieskie Oko Mickey Blue Eyes Michael Felgate
2000 Drobne cwaniaczki Small Time Crooks David
2001 Dziennik Bridget Jones Bridget Jones’s Diary Daniel Cleaver
2002 Był sobie chłopiec About a Boy Will Freeman
Dwa tygodnie na miłość Two Weeks Notice George Wade
2003 To właśnie miłość Love Actually Premier
2004 Bridget Jones: W pogoni za rozumem Bridget Jones: The Edge of Reason Daniel Cleaver
2005 Remont kapitalny Travaux, on sait quand ça commence... Nowy sąsiad
2006 Jak zostać gwiazdą American Dreamz Martin Tweed
2007 Prosto w serce Music and Lyrics Alex Fletcher
2009 Słyszeliście o Morganach? Did You Hear About the Morgans? Paul Morris
2012 Atlas chmur Cloud Atlas Wielebny Giles Horrox / Ochroniarz hotelu / Lloyd Hooks / Denholme Cavendish / Widzący Rhee / Wódz Kona
2014 One Rogue Reporter
Scenariusz na miłość The Rewrite Keith Michaels
2015 Kryptonim U.N.C.L.E. The Man From U.N.C.L.E. Waverly
2016 Boska Florence Florence Foster Jenkins St Clair Bayfield
2018 Skandal w angielskim stylu A Very English Scandal Jeremy Thorpe
2019 Dżentelmeni The Gentlemen Fletcher
2020 Od nowa The Undoing Jonathan Fraser
2023 Gra fortuny Operation Fortune: Ruse de Guerre Greg Simmonds

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film
1987 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Puchar Volpiego dla najlepszego aktora Maurycy (1987)
1994 Nagroda BAFTA Najlepszy aktor pierwszoplanowy Cztery wesela i pogrzeb (1994)
1995 Złoty Glob Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu
MTV Movie Award Najlepszy przełomowy występ
2002 Brytyjska Nagroda Filmowa „London Evening Standard Nagroda Petera Sellersa w kategorii komedia Dziennik Bridget Jones (2001)
2003 Nagroda BAFTA Stypendium Brytyjskiego Instytutu Filmowego
Nagroda dla mężczyzny roku „GQ Aktor filmowy w komedii Był sobie chłopiec (2002)
2006 Cezar Cezar Honorowy

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Hugh Grant – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2018-05-02]. (rum.).
  2. Personalidade: Hugh Grant (Reino Unido). InterFilmes.com. [dostęp 2015-09-10]. (port.).
  3. Hugh Grant. Listal. [dostęp 2015-09-10]. (ang.).
  4. a b Hugh Grant – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2018-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
  5. Virginia Blackburn, Brothers in the shadows [online], Express.co.uk, 5 maja 2012 [dostęp 2024-06-11] (ang.).
  6. a b Hugh Grant Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2015-09-10]. (ang.).
  7. a b c d e f Hugh Grant. MYmovies. [dostęp 2018-05-02]. (wł.).
  8. a b Hugh Grant Biography (1960–). FilmReference.com. [dostęp 2018-05-02]. (ang.).
  9. Hugh Grant. Rotten Tomatoes. [dostęp 2018-05-02]. (ang.).
  10. a b c d Hugh Grant Awards. FamousFix.com. [dostęp 2011-01-21]. (ang.).
  11. a b Hugh Grant (9 de Setembro de 1960). Filmow. [dostęp 2015-09-10]. (port.).
  12. 10 Actors Who Were Almost Cast in Harry Potter, popsugar.co.uk, autor: Becky Kirsch, [dostęp:] 3 czerwca 2020.
  13. Hugh Grant i Paule Creamer wspólnie na tee (2010-07-23). Dr Irena Eris Ladies Golf Cup. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (pol.).
  14. Hugh Grant Fulham FC (England). ClubFootball Fan Channel (2005-09-11). [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)].
  15. Elizabeth Hurley w bazie Notable Names Database (ang.)
  16. a b c d e f Hugh Grant Dating History. FamousFix. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
  17. Jason Rodrigues (2015-06-26): Hugh Grant arrested with sex worker 20 years ago. The Guardian. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
  18. a b c d e f Lubię matki moich dzieci. styl.pl. [dostęp 2018-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (pol.).
  19. Hugh Grant: new father, 51, 'seen kissing burlesque singer, 21 in Berlin’. The Daily Telegraph. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
  20. Ciara Farmer (2018-05-26): Hugh Grant, 57, marries Anna Eberstein, 39: Actor weds dressed-down girlfriend in ‘happy and relaxed’ London ceremony. Daily Mail. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-14)]. (ang.).
  21. aceshowbiz.com (2018-05-26): Hugh Grant już po ślubie. Onet.pl. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-14)]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]