Przejdź do zawartości

Iwan Pietrow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Pietrow
Иван Ефимович Петров
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

30 września 1896
Trubeck

Data i miejsce śmierci

7 kwietnia 1958
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1916–1917 (Armia Imperium Rosyjskiego)
1918–1958 (RKKA i AR)

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca: 27. Korpusu Zmechanizowanego,
Frontu Północno-Kaukaskiego, 33. Armii,
2. Frontu Białoruskiego,
4. Frontu Ukraińskiego,
I z-ca Gł. Inspektora RKKA,
I z-ca Naczelnego Dowódcy Wojsk Lądowych ZSRR

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa:

podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Odessy” Medal „Za obronę Sewastopola” (ZSRR) Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
Czechosłowacki Wojskowy Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” – Gwiazda II Klasy Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Krzyż Wybitnej Służby (Stany Zjednoczone)

Iwan Jefimowicz Pietrow (ros. Иван Ефимович Петров, ur. 18 września?/30 września 1896 w Trubecku, zm. 7 kwietnia 1958 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii, I z-ca Głównego Inspektora RKKA, I z-ca Naczelnego Dowódcy Wojsk Lądowych ZSRR, Bohater Związku Radzieckiego (1945), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2., 3. i 4. kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 września 1896 w mieście Trubeck (ob. obwód briański) w rodzinie szewca. W 1913 ukończył gimnazjum męskie i kontynuował naukę w seminarium nauczycielskim w Karaczewie. Korzystając ze stypendium ziemskiego dla niezamożnych studentów, ukończył seminarium jesienią 1916.

W styczniu 1917 wstąpił do Aleksiejewskiej Szkoły Wojskowej(inne języki) w Moskwie, które zakończył 1 czerwca 1917. Po studiach służył w randze porucznika w 156. Pułku Piechoty w Astrachaniu. Po chorobie na czerwonkę, został zwolniony z wojska z powodów zdrowotnych.

Wojna domowa w Rosji

[edytuj | edytuj kod]

W 1918 wstąpił do RPK(b) i Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej, walczył na Froncie Wschodnim w 25. Dywizji Piechoty.

W maju 1918 uczestniczył w tłumieniu powstawania anarchistów w Samarze, a następnie w 1919, w składzie 1. samarskiego oddziału komunistycznego brał udział w walkach pod Syzraniem, Samarą, Melekesem i Symbirskiem przeciw wojskom Korpusu Czechosłowackiego i kozakom uralskim. Od maja 1920 dowódca plutonu na Froncie Zachodnim, członek specjalnego trybunału wojskowego, komisarz polityczny pułku.

Służba w Azji Środkowej

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wojny domowej rozpoczął służbę w Azji Środkowej, dowodził kolejno: szwadronem kawalerii, pułkiem, a następnie brygadą 11 Dywizji Kawalerii 1. Armii Konnej RKKA.

Wiosną 1922 rozpoczął służbę w Turkiestanie, gdzie jego dywizja została przeniesiona do walki z Basmactwem. We wrześniu 1922 został mianowany dowódcą połączonych oddziałów 2 Brygady 11 Dywizji Kawalerii, wchodzącej w skład 13 Korpusu Strzeleckiego, specjalnie utworzonego dla walki basmaczami.

W 1926 i 1931 ukończył kursy doskonalące oficerów RKKA im. marsz. Borysa Szaposznikowa (KUKS „Wystrzał”). W 1929 dowódca 2 Turkmeńskiego Pułku Kawalerii, a w latach 1931–1932 dowódca 1 Turkmeńskiej Dywizji Górskiej. W latach 1932–1940 komendant Wyższej Szkoły Wojskowej im. Włodzimierza Iljicza Lenina w Taszkencie.

Od czerwca 1940 dowódca 194 Dywizji Piechoty, a od października inspektor piechoty w Środkowoazjatyckim Okręgu Wojskowym. W marcu 1941 został mianowany dowódcą 27 Korpusu Zmechanizowanego utworzonego w Azji Środkowej.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

W chwili ataku Niemiec na ZSRR 27 Korpus Zmechanizowany po zakończeniu formowania został wysłany do Briańska. 8 lipca 1941 Sztab Generalny RKKA, na podstawie doświadczeń z pierwszych dni wojny podjął decyzję o rozformowaniu korpusu i reorganizacji dostępnych dywizji pancernych. 15 lipca 1941 27 Korpus Zmechanizowany został rozformowany, a Iwan Pietrow objął dowództwo 1 Dywizji Kawalerii.

20 sierpnia 1941 został dowódcą 25 Czapajewskiej Dywizji Piechoty, z którą uczestniczył w obronie Odessy, a 5 października 1941 objął dowództwo Samodzielnej Armii Nadmorskiej i kierował ewakuacją wojsk radzieckich z Odessy na Krym. Był jednym z dowódców obrony Sewastopola. Od listopada do grudnia 1941 wojska radzieckie pod dowództwem Iwana Pietrowa, wraz z marynarzami Floty Czarnomorskiej, odparły dwa natarcia 11 Armii Niemieckiej pod dowództwem gen. Ericha von Mansteina. W okresie czerwiec – lipiec 1942, przez 4 tygodnie, odpierał kolejne natarcia przewyższających sił niemieckich. Po upadku miasta razem z innymi dowódcami radzieckimi, został ewakuowany na okręt podwodny, gdzie przeżywając porażkę, próbował popełnić samobójstwo.

Od marca 1943 był szefem sztabu, a od maja tego roku dowodził Frontem Północno-Kaukaskim. Brał udział w operacji noworosyjsko-tamańskiej, w walkach przy wyzwalaniu półwyspu Tamańskiego oraz Majkopu, Krasnodaru i Noworosyjska.

20 listopada 1943, na podstawie dyrektywy Stawki WGK z 15 listopada 1943, Front Północno-Kaukaski został przekształcony w odrębną Armię Morza Czarnego. 4 lutego 1944 za nieudolne dowodzenie został odwołany ze stanowiska dowódcy Armii Morza Czarnego, zdegradowany do stopnia generała pułkownika i przeniesiony do rezerwy.

Od 13 marca 1944 dowodził 33 Armią Frontu Zachodniego, od 12 kwietnia 2 Frontem Białoruskim, a od 6 sierpnia 4 Frontem Ukraińskim. 26 października został ponownie awansowany na stopień generała armii, a w marcu 1945 mianowany szefem sztabu 1 Frontu Ukraińskiego.

29 maja 1945, za umiejętne kierowanie wojskami w operacjach berlińskiej i praskiej otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.

Okres powojenny

[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie dowodził oddziałami Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1952–1953 I zastępca Głównego Inspektora Armii Radzieckiej, a następnie szef wyszkolenia wojskowego i przygotowania fizycznego, I zastępca Naczelnego Dowódcy Wojsk Lądowych, Głównego Inspektoratu Ministerstwa Obrony ZSRR. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 2. do 4. kadencji.

Zmarł 7 kwietnia 1958 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 4 lutego 1944 został obniżony my stopień do generała pułkownika

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]