Przejdź do zawartości

Janusz Wichowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Wichowski
Pełne imię i nazwisko

Janusz Wiktor Wichowski

Pseudonim

Wichoś[1], Satyr[2]

Data i miejsce urodzenia

6 października 1935
Chełm

Data i miejsce śmierci

31 stycznia 2013
Valenciennes

Wzrost

196 cm

Masa ciała

88 kg

Kariera
Aktywność

1953–1981

Janusz Wiktor Wichowski (ur. 6 października 1935 w Chełmie, zm. 31 stycznia 2013 w Valenciennes) – polski koszykarz. Wicemistrz Europy z 1963 roku i brązowy medalista mistrzostw w 1965 roku. Czterokrotny mistrz Polski, czterokrotny król strzelców ekstraklasy, reprezentant Polski podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie 1960 oraz w Tokio 1964.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszym zespołem był klub Budowlani Jelenia Góra, w którym występował od 1949, a trenerem Marian Koczwara. Po ukończeniu szkoły średniej w 1953, został zawodnikiem drugoligowego Ogniwa Wrocław. Z wrocławską drużyną zajął w sezonie 1953/1954 pierwsze miejsce w grupie południowej II ligi, a następnie trzecie miejsce w turnieju finałowym o awans do ekstraklasy. W sezonie 1954/1955 zajął z drużyną drugie miejsce w grupie B II ligi. Od sezonu 1955/1956 był zawodnikiem pierwszoligowej Polonii Warszawa. W pierwszym sezonie w ekstraklasie zajął z drużyną piąte miejsce i zdobył tytuł króla strzelców ligi (417 pkt.). W 1957 zdobył z Polonią wicemistrzostwo, w 1959 mistrzostwo Polski i kolejny tytuł króla strzelców ligi (599 pkt.), w 1960 kolejne wicemistrzostwo Polski i trzeci tytuł króla strzelców ligi (563 pkt.). Od sezonu 1960/1961 był zawodnikiem Legii Warszawa. Z Legią zdobył mistrzostwo Polski w 1961, 1963 i 1966, wicemistrzostwo Polski w 1968, brązowy medal mistrzostw Polski w 1962, w sezonie 1963/1964 został czwarty raz w karierze najlepszym strzelcem ligi (593 pkt.).

Znajdował się w składzie Legii Warszawa, kiedy ta podejmowała gwiazdy NBA – 4 maja 1964[3]. W zespole All-Stars znajdowali się wtedy: Bill Russell, Bob Pettit, Oscar Robertson, Tom Heinsohn, Jerry Lucas, Tom Gola, Bob Cousy, K.C. Jones, czyli dziś sami członkowie Galerii Sław Koszykówki[3]. W spotkaniu tym zdobył 24 punkty, tyle samo co lider drużyny amerykańskiej – Tom Heinsohn, występując na parkiecie przez cały mecz wraz z Jerzym Puskunem, Andrzejem Pstrokońskim, Tadeuszem Suskim i Stanisławem Olejniczakiem[3]. Drużyna z Warszawy przegrała to spotkanie 76-96[3]. Różnica punktów okazała się najniższą spośród wszystkich pięciu drużyn, które rywalizowały z NBA All-Stars.

Po sezonie 1967/1968 odszedł z Legii i przez rok występował w belgijskiej drużynie II-ligowej z Brugge[4]. Następnie został zawodnikiem II-ligowej Skry Warszawa. Ze swoim klubem wywalczył w sezonie 1970/1971 awans do ekstraklasy. W 1971 wyjechał do Francji i występował tam jako grający trener w zespołach Marly i Escaudain, w niższych klasach rozgrywkowych[5]. W wieku 46 lat zakończył karierę sportową.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Polski seniorów debiutował 13 lipca 1956 w towarzyskim spotkaniu meczu z Chinami i zdobył w nim 13 punktów. Jego największym sukcesem na arenie międzynarodowej było wicemistrzostwo Europy w 1963 oraz brązowy medal mistrzostw Europy w 1965. Nosił na koszulce numery 13 i 4.

Ponadto wystąpił dwukrotnie na Igrzyskach Olimpijskich (1960 – 7. miejsce, 1964 – 6. miejsce), mistrzostwach świata w 1967 (5. miejsce) oraz mistrzostwach Europy w latach 1957 (7 miejsce), 1959 (6 miejsce) i 1961 (9 miejsce). Był najskuteczniejszym strzelcem polskiej reprezentacji podczas ME w latach 1957, 1959 i 1961, a na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 zajął w klasyfikacji strzelców drugie miejsce z 166 punktami, ustępując tylko Radivojowi Koraciowi (192 pkt).

Występy w reprezentacji Polski zakończył w 1967. Ogółem w kadrze rozegrał 224 spotkania, zdobywając 2970 punktów.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył technikum ekonomiczne w Jeleniej Górze. Studiował również w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Od 1968 był żonaty z Iwoną Wichowską, byłą tancerką Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze", z którą miał dwoje dzieci. Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener i nauczyciel w-f. Mieszkał w Marly we Francji.

W 2005, obok Ludwika Miętty-Mikołajewicza, Bohdana Przywarskiego, Marka Paszuchy oraz Alojzego Chmiela, został jednym honorowych członków Polskiego Związku Koszykówki[6].

W styczniu 2013 doznał zawału serca. 31 stycznia 2013 zmarł w szpitalu w Valenciennes[7].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Drużynowe

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja

[edytuj | edytuj kod]
Drużynowe
Indywidualne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Trasa wspomnień. [dostęp 2011-07-01]. (pol.).
  2. Łukasz Cegliński "Janusz Wichowski-koszykarz z bohemy". [dostęp 2013-02-13]. (pol.).
  3. a b c d Historia: Jedną piątką przeciwko gwiazdom NBA. legionisci.com. [dostęp 2019-07-11]. (pol.).
  4. wywiad z Tadeuszem Suskim na stronie legionisci.com
  5. Un dernier adieu pour Janusz Wichowski, joueur emblématique !
  6. Druga kadencja Marka Pałusa. gp24.pl. [dostęp 2018-02-13].
  7. Zmarł wybitny koszykarz Janusz Wichowski.
  8. Andrzej Pstrokoński: Kosz Pełen Wrażeń. Warszawa: Fundacja na rzecz Historii Polskiego Sportu, 2017, s. 414. ISBN 978-83-942470-3-4.
  9. 1964 Olympic Games Tournament for Men – Free Throw % Statistics. fiba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  10. 1963 EuroBasket Statistics Leaders – Free Throw %. fiba.com. [dostęp 2020-06-03]. (ang.).
  11. 1960 Olympic Games Tournament for Men – Points Statistics. fiba.basketball. [dostęp 2020-05-27]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Marek Cegliński, Łukasz Cegliński, Dariusz Pawłowski: Zieloni kanonierzy. Pruszków: MC Media Marek Cegliński, 2016, s. 172. ISBN 978-83-946433-0-0.
  • Krzysztof Łaszkiewicz, Polska koszykówka męska 1928–2004, Inowrocław: Wydawnictwo Pozkal, 2004, ISBN 83-89390-20-5, OCLC 749833294.
  • Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010, wyd. Fundacja Dobrej Książki, str. 346
  • Sportowcy ziemi jeleniogórskiej 1945 – 2010, wyd. Jeleniogórskie Centrum Informacji i Edukacji Regionalne – Książnica Karkonoska, Jelenia Góra 2012, str. 118-120
  • sylwetka na stronie www.plkhistory.ugu.pl
  • sylwetka na stronie archive.fiba.com

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]