Przejdź do zawartości

Kulon plażowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kulon plażowy
Esacus magnirostris[1]
(Vieillot, 1818)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

siewkowce

Rodzina

kulony

Rodzaj

Esacus

Gatunek

kulon plażowy

Synonimy
  • Œdicnemus magnirostris Vieillot, 1818
  • Burhinus magnirostris (Vieillot, 1818)[1]
  • Esacus giganteus (Wagler, 1829)[2]
  • Burhinus giganteus (Wagler, 1829)[1]
  • Esacus neglectus (Mathews, 1912)[3]
  • Burhinus neglectus (Mathews, 1912)[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Jasnozielone pola są zasiedlane przez kulona plażowego, ciemnozielone przez kulona wielkodziobego

Kulon plażowy[4] (Esacus magnirostris) – gatunek dużego ptaka z rodziny kulonów (Burhinidae). Występuje na wybrzeżach wschodniej i północnej Australii, w Indonezji, na Półwyspie Malajskim, Andamanach, Filipinach, Nowej Gwinei i innych wyspach południowo-zachodniego Pacyfiku. Nie wyróżnia się podgatunków[5][6].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Wygląd
Nie występuje dymorfizm płciowy. Ma duży i dość gruby dziób z żółtym początkiem i czarnym końcem. Na głowie kontrastowy rysunek. Przez oko przebiega czarny pas, nad nim biały, jednakże kantarek i czoło są normalne (brudnobiałe). Od kącików dzioba biegnie czarna plamka. Beżowy wierzch głowy jak i skrzydła oraz ogon. Na skrzydle dwa paski: biały i czarny. Lotki są ciemniejsze. Dosyć długie, żółte nogi zakończone czarnymi pazurkami.
Wymiary
  • długość ciała: 51–57 cm[5]
  • rozpiętość skrzydeł: 89–109 cm
  • masa ciała: samce 870–1130 g, samice 980–1020 g[5]

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Biotop
Spokojne plaże, terasy zalewowe, przybrzeżne zatoki i namorzyny.
Zachowanie
Powoli chodzi po plaży, trochę jak czapla, a czasami biegnie na krótkim odcinku.
Głos
Ostre „uiir-lu”.
Pożywienie
Głównie kraby, poza tym inne skorupiaki oraz nadmorskie bezkręgowce.
Lęgi
Wyprowadza jeden lęg. Gniazdo to zagłębienie w ziemi, czasami wyściela je roślinnością. Składa 1 jajo wysiadywane przez minimum 30 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo chwilę po wykluciu. Są zagniazdownikami.

Status

[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia). Liczebność światowej populacji szacuje się na co najmniej 6000 osobników. Trend liczebności uznawany jest za spadkowy z powodu niepokojenia przez ludzi i drapieżnictwa inwazyjnych ssaków (np. psów)[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Esacus magnirostris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Esacus magnirostris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. a b Beach Stone-curlew. Threatened Species Information. [dostęp 2012-03-01]. (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Burhinidae Mathews, 1912 (1840) – kulony – Thick-knees (wersja: 2016-04-26). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-11-24].
  5. a b c Hume, R., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: Beach Thick-knee (Esacus magnirostris). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-11-24]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • D. Chandler, D. Couzens, E. Dunn, J. Elphic, R. Hume i inni: Fakty o zwierzętach świata: Ptaki. Multico, 2008. ISBN 978-83-7073-583-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]