Przejdź do zawartości

Michaił Fomiczow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Fomiczow
Михаил Георгиевич Фомичёв
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

25 września 1911
rejon Bielowskij

Data śmierci

18 listopada 1987

Przebieg służby
Lata służby

1933–1972

Formacja

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

12 Brygada Pancerna,
244 Brygada Pancerna

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej GwiazdyOrder Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Order Krzyża Grunwaldu II klasy Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Order Czerwonego Sztandaru (Czechosłowacja)

Michaił Gieorgijewicz Fomiczow (ros. Михаил Георгиевич Фомичёв, ur. 25 września?/8 października 1911 we wsi Słoboda w obwodzie tulskim, zm. 18 listopada 1987 w Moskwie) – radziecki generał-lejtnant wojsk pancernych, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Do 1925 skończył 4 klasy, później pracował jako wyrobnik, pomocnik traktorzysty i traktorzysta w sowchozie, od grudnia 1933 służył w Armii Czerwonej. W 1937 ukończył szkołę wojsk pancernych w Orle i został dowódcą plutonu, od 1939 należał do WKP(b), w 1941 ukończył Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej im. Stalina, pracował w sztabie pułku czołgów w Kijowskim Specjalnym Okręgu Wojskowym w Równem.

Od czerwca 1941 walczył w wojnie z Niemcami, uczestniczył w walkach obronnych na Ukrainie, w sierpniu 1941 został zastępcą szefa sztabu 12 Brygady Pancernej na Froncie Południowo-Zachodnim, w maju 1942 został ciężko ranny w walce w rejonie Charkowa. Później został szefem sztabu brygady na Froncie Stalingradzkim, od grudnia 1942 do lipca 1943 pracował w Sztabie Generalnym Armii Czerwonej, od lipca do września 1943 był zastępcą dowódcy 244 Czelabińskiej Brygady Pancernej 30 Korpusu Pancernego 4 Armii Pancernej, a od września 1943 do lutego 1943 szefem sztabu 30 Korpusu Pancernego na 1 Froncie Ukraińskim. Od lutego 1944 do końca wojny dowodził brygadą pancerną (w stopniu pułkownika), z którą 27 lipca 1944 wziął udział w walkach o Lwów, 12 stycznia 1945 w walkach na przyczółku sandomierskim, a wiosną 1945 w operacji berlińskiej i praskiej, 27 czerwca 1945 otrzymał stopień generała-majora wojsk pancernych.

W czerwcu 1945 został zastępcą dowódcy, a w czerwcu 1946 dowódcą dywizji pancernej, w 1948 ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa i został dowódcą dywizji zmechanizowanej, później szefem sztabu armii, 18 lutego 1958 został mianowany generałem lejtnantem wojsk pancernych, w lipcu 1972 zakończył służbę.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]