Przejdź do zawartości

Nabój 7,62 × 39 mm wz. 43

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
7,62 × 39 mm wz. 43
ilustracja
Rodzaj

nabój pośredni

Kaliber

7,62 mm

Średnica
pocisku

7,85 mm

max. szyjki

8,46 mm

max. stożka
przejściowego

9,96 mm

max. łuski

11,26 mm

kryzy

11,30 mm

Długość
łuski

38,5 mm

pocisku

27 mm

naboju

56 mm

Masa
naboju

16,2-16,5 g

pocisku

6,61-12,50 g

materiału
miotającego

1,6-1,8 g

Inne
Prędkość
początkowa

715 m/s (z lufy 415 mm)
735 m/s (z lufy 520 mm)

Energia
początkowa

1991 J

7,62 × 39 mm wz. 43radziecki nabój pośredni, zaprojektowany podczas II wojny światowej.

Najczęściej spotykane wersje naboju 7,62 × 39 mm wz. 43:

  • PS – pocisk zwykły (masa pocisku 7,91 g)
  • T-45 – pocisk smugowy (masa pocisku 7,45 g)
  • BZ – przeciwpancerno-zapalający (masa pocisku 7,77 g)
  • Z – zapalający (masa pocisku 6,61 g)
  • US – o zmniejszonej prędkości początkowej, stosowany do strzelania razem z tłumikiem dźwięku (masa pocisku 12,50 g, masa ładunku miotającego 0,75 g)

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze prace nad nabojem pośrednim prowadzono jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Wybuch wojny zatrzymał je i dopiero kiedy w 1942 roku w ręce Rosjan dostały się egzemplarze niemieckich karabinów MKb 42 zasilanych amunicją 7,92 x 33 mm Kurz prace wznowiono. Założenia programu mówiły o opracowaniu naboju o kalibrze 7,62 mm i masie 15-17 g, którego pocisk wystrzelony z lufy o długości 500 mm miałby w odległości 1000 m energię kinetyczną około 200 J. Najlepiej wymagania te spełniał nabój opracowany przez N. M. Jelizarowa i B. W. Siemina pracujących w OKB-44. Nowy nabój miał łuskę długości 41 mm. W marcu 1944 roku wszedł on do doświadczalnej produkcji.

Po opracowaniu naboju rozpoczęto projektowanie mogących strzelać nim broni. Według planów do uzbrojenia miano przyjąć karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny i ręczny karabin maszynowy. Jako pierwszy do produkcji trafił karabin samopowtarzalny SKS. Na początku 1945 roku był on testowany przez żołnierzy I Frontu Białoruskiego. Większe problemy napotkano podczas projektowania innych rodzajów broni zasilanych nabojem pośrednim. Z kilku zaprojektowanych karabinów automatycznych największe szanse na przyjęcie do uzbrojenia miał AS-44 skonstruowany przez Aleksieja Sudajewa, ale śmierć konstruktora spowodowała przerwanie prac nad tą bronią, natomiast wytypowany do przyjęcia do uzbrojenia rkm RPD często się zacinał.

W 1946 roku rozpisano następny konkurs na karabin automatyczny, w wyniku którego do uzbrojenia postanowiono przyjąć skonstruowany przez Michaiła Kałasznikowa karabinek AK.

Kanały chwilowe i kanały stałe czynione przez różne odmiany pocisków 7,62mm

W 1947 roku powstała ostateczna wersja naboju pośredniego kalibru 7,62 mm. Miała ona łuskę o długości 39 mm. W 1949 roku przyjęto go do uzbrojenia Armii Radzieckiej jako nabój 7,62 × 39 mm wz. 43. W tym samym roku przyjęto do uzbrojenia zasilane nim karabiny SKS, AK oraz rkm RPD. W latach 50 XX w. amunicja wz. 43 stała się podstawową amunicją pośrednią armii państw Układu Warszawskiego. Była także używana w państwach nie należących do Układu, ale kupujących broń w ZSRR np. w Finlandii, Egipcie czy Chinach. W latach 70 amunicja ta zaczęła być wypierana przez nowy małokalibrowy nabój pośredni 5,45 × 39 mm, ale nadal jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych naboi świata.

Wymiary naboju

[edytuj | edytuj kod]

Wymiary naboju 7,62 x 39mm wz. 43. Wszystkie wymiary podane są w milimetrach.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]