Przejdź do zawartości

New York Cosmos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
New York Cosmos
Pełna nazwa

The New York Cosmos

Przydomek

The Mos
The Cosmos

Maskotka

Królik Bugs[1]

Barwy

           

Data założenia

1971

Data rozwiązania

1985

Liga

North American Soccer League (1971–1984)

Państwo

 Stany Zjednoczone

Adres

New York Cosmos LLC75 Greene Street
2nd Floor New York
NY 10012

Stadion

Yankee Stadium (1971,1976)
Hofstra Stadium (1972-73)
Downing Stadium (1974-75)
Giants Stadium (1977-84)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Cosmos Nowy Jork (ang. The New York Cosmos) – amerykański klub piłkarski z siedzibą w Nowym Jorku i jego okolicach. Istniejący w latach 1971–1985. Pięciokrotny zwycięzca North American Soccer League. W Cosmosie grali Carlos Alberto Torres, Pelé, Franz Beckenbauer, Giorgio Chinaglia, Johan Neeskens oraz wiele innych gwiazd światowego formatu, dzięki temu klub w czasach istnienia stał się grającą „Galerią Sław”.

W 2009 roku prawa do nazwy, herbu i tradycji Cosmosu nabył angielski deweloper Paul Kemsley. Cena transakcji nie została ujawniona[2].

1 sierpnia 2010 r. podczas turnieju (Copa NYC) zorganizowanego na Flushing Meadows – Corona Park, ogłoszono reaktywację klubu, Prezydentem Honorowym Cosmosu Nowy Jork został Brazylijczyk Pelé[3]. Nowy klub przyjął również nazwę New York Cosmos.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Powstanie

[edytuj | edytuj kod]

Klub został założony w 1971 roku przez dwóch Amerykanów tureckiego pochodzenia: Ahmeta Erteguna, współzałożyciela wytwórni płytowej Atlantic Records, i jego brata Nesuhi Erteguna, przy wsparciu finansowym Steve’a Rossa, właściciela Warner Brothers – dominującej spółki Warner Communications. Dzięki tak silnemu wsparciu finansowemu Cosmos Nowy Jork stał się najbogatszym klubem na świecie w czasach swojego istnienia. Jednocześnie pozwoliło to w późniejszym czasie na ściągnięcie Brazylijczyka Pelégo oraz Niemca Franza Beckenbauera.

Pomysłodawcą nazwy „Cosmos” był Anglik Clive Toye, pierwszy dyrektor generalny Cosmosu. Inspiracją do powstania nazwy był przydomek drużyny New York Mets, która w skrócie nazywana jest drużyną „Metropolitów”. Clive Toye poszedł o krok dalej, przekształcając skrót na „Cosmopolitów” a później na „Cosmos”. Nesuhi Ertegun proponował „New York Blues”, jednak w ogłoszonym później konkursie na nazwę klubu wybrano nazwę The New York Cosmos[4].

NASL (1971-1984)

[edytuj | edytuj kod]

Klub swoją rywalizację w North American Soccer League rozpoczął w 1971 roku, NASL powstało w 1968 r. Pierwszym zawodnikiem, który został zakontraktowany był Anglik Gordon Bradley[5], były piłkarz New York Generals. Bradley został grającym trenerem, stanowisko to piastował do 1975 roku. W pierwszym sezonie Cosmos rozgrywał swoje mecze na Yankee Stadium i zajął drugie miejsce w sezonie zasadniczym dywizji północnej, odpadając w półfinale rozgrywek. W tym samym sezonie młody napastnik z Bermudów, Randy Horton, po strzeleniu 16 bramek i zdobyciu 37 punktów, otrzymał nagrodę Rookie of the Year[6].

Po przeprowadzce na Hofstra Stadium w 1972 roku Cosmos zdobył mistrzostwo kraju, pokonując 2:1 w finale play-off drużynę St. Louis Stars. Finał rozegrano na Yankee Stadium. Randy Horton został królem strzelców i otrzymał nagrodę Most Valuable Player, za strzelenie 9 bramek i zdobycie 22 punktów w 14 meczach sezonu zasadniczego i 2 meczach play-off.

W 1973 roku Cosmos zajął drugie miejsce w sezonie zasadniczym dywizji wschodniej, odpadając w półfinale fazy play-off. W 1974 roku Cosmos przeniósł się ponownie, osiedlając się na Downing Stadium. W pierwszym roku po przenosinach drużyna zajęła ostatnie miejsce w sezonie zasadniczym dywizji północnej, nie kwalifikując się do fazy play-off. Po zakończeniu sezonu Randy Horton, który dotychczas zdobył najwięcej bramek dla Cosmosu, został sprzedany do Washington Diplomats.

Era Pelégo

[edytuj | edytuj kod]

Po dwóch nieudanych sezonach Steve Ross postanowił sprowadzić do Cosmosu kogoś wielkiego, kogoś, kto mógłby posłużyć jako fundament do zbudowania wielkiego zespołu. Wybór padł na Pelégo. W dniu 10 czerwca 1975 r. Pelé dołączył do Cosmosu, rocznie zarabiał 1,4 miliona dolarów – wynagrodzenie ogromne dla sportowca w tym czasie[7]. Umowa została uznana za „transfer stulecia”. Poza tym podpisał cztery inne kontrakty na wykorzystywanie jego wizerunku; za każdy z nich rocznie dostawał 1 milion dolarów. Jego przybycie do Cosmosu wzbudziło spore zainteresowanie mediów. Pierwszy mecz rozegrał przeciwko Dallas Tornado w Nowym Jorku. Mecz był transmitowany do 22 krajów, a na miejscu obecnych było ponad 300 dziennikarzy z całego świata.

Pomimo „transferu stulecia”, Cosmos zajął trzecie miejsce w sezonie zasadniczym dywizji północnej, nie kwalifikując się do fazy play-off. To było za mało, oczekiwania właścicieli były dużo większe. W 1976 roku Gordon Bradley został zastąpiony przez innego Anglika, Kena Furphy’ego. Do zespołu dołączył Włoch, były zawodnik S.S. Lazio Giorgio Chinaglia, który wraz z Pelé utworzył linię ataku. W przeciwieństwie do wielu zagranicznych gwiazd, jakie przychodziły do zespołów w NASL, Chinaglia podpisał kontrakt w sile wieku, mając 29 lat. Przychodząc do Cosmosu postawił sobie cel: chciał grać w nim do końca swojej kariery, zdobywając rekordową liczbę bramek i punktów nie tylko dla Cosmos, ale w całej lidze.

Edson Arantes do Nascimento „Pelé”

Przyjście Pelégo i Chinaglii spowodowało wzrost frekwencji na stadionie, w związku z tym w 1976 roku klub przeniósł się ponownie na Yankee Stadium. Dzięki wzmocnieniu poprawiły się też wyniki sportowe, Cosmos w sezonie 1976 doszedł do półfinału fazy play-off. W 1977 roku Cosmos Nowy Jork przeniósł się do East Rutherford w stanie New Jersey, gdzie powstał nowy obiekt Giants Stadium, jednocześnie z nazwy klubu znikł człon „New York”. Od tej pory do końca 1978 roku klub grał pod nazwą „Cosmos”, nie używając nazwy geograficznej.

Bradley powrócił jako trener w 1977 r. Zajął miejsce Furphy’ego, odszedł po połowie sezonu. W jego miejsce zatrudniony został, urodzony w Południowej Afryce, były piłkarz m.in. Sampdorii i Interu Mediolan, Eddie Firmani.

Pelé ostatni mecz w lidze zawodowej rozegrał 1 października 1977 r. przed tłumem kibiców na Giants Stadium. Mecz transmitowany był w kraju i świecie, w pierwszej połowie grał w barwach Cosmosu, a drugą połowę w barwach Santosu. Cosmos wygrał 2:1.

Tymczasem do drużyny dołączyli rodak Pelégo, były kapitan Brazylii, Carlos Alberto Torres, były kapitan Niemiec Franz Beckenbauer oraz Jugosłowianin Vladislav Bogićević i Włoch Giuseppe Wilson, uczestnicy Mistrzostw Świata z 1974 roku. Cosmos Nowy Jork zdobył tytuły mistrzowskie w 1977, 1978 i 1980.

Mecz play-off z Tampa Bay w 1977 roku przyciągnął rekordową liczbę kibiców 77 691. Średnia frekwencja regularnie na meczach Cosmosu wynosiła ponad 40 000 i była zdecydowanie najwyższa w NASL. Cosmos zdominował ligę pod względem sportowym i komercyjnym. Firmani został zwolniony w 1979 r., jak twierdził, po kłótni z Chinaglią. Zastąpił go jego asystent Ray Klivecka, stając się pierwszym trenerem amerykańskiego pochodzenia w historii klubu. Po sezonie zastąpiony został przez Júlio Mazzei.

Upadek Cosmosu i NASL

[edytuj | edytuj kod]

Wszystko to, co zostało uczynione dla promocji piłki nożnej za czasów Pelégo, zostało zaprzepaszczone. Po odejściu Pelégo na emeryturę nie było już gwiazdy na tym samym poziomie. Spadła frekwencja oraz popularność, liga straciła zainteresowanie ze strony mediów. Rozmowy prowadzone ze stacją ABC na transmisje z ligi zakończyły w 1980 roku fiaskiem. Finał Soccer Bowl w 1981 roku był pokazany jako retransmisja. Wszystkie podpisane dotychczas umowy Franchisingowe z zespołami NASL przestały być opłacalne, ostatecznie ligę rozwiązano w 1984 roku.

W międzyczasie Cosmos miał sporo własnych problemów finansowych. Klub był uzależniony od spółki Warner Communications, dzięki której udało się przyciągnąć znanych zagranicznych graczy. Na początku 1980 roku Warner Communications stał się głównym celem australijskiego magnata Ruperta Murdocha, który chciał odkupić koncern. Ostatecznie próba kupienia Warner Communications nie powiodła się, zaś Warner sprzedał kilka swoich aktywów, w tym Atari i Global Soccer, Inc – spółki zależne, które działały dla Cosmosu.

Global Soccer Inc. kupił Giorgio Chinaglia, a tym samym przejął kontrolę nad klubem. Jego zespół nie miał jednak takiego kapitału, by móc utrzymać drogie kontrakty podpisane przez Warner Communications, w wyniku tego wiele gwiazd odeszło bądź zostali sprzedani. Swój ostatni mistrzowski tytuł klub zdobył w 1982 roku. W 1984 roku klub nie zakwalifikował się po raz pierwszy od 1975 roku do fazy play-off. Był to ostatni sezon NASL.

MISL (1984–1985)

[edytuj | edytuj kod]

Cosmos próbował funkcjonować jako niezależny zespół, podejmując rywalizację w Major Indoor Soccer League. W sezonie 1984/85 po rozegraniu 33 meczów, klub wycofał się z rozgrywek, bez dokończenia sezonu z powodu niskiej frekwencji. Ostatecznie drużyna seniorów została zlikwidowana w 1985 roku. W jej miejsce powstała organizacja szkoląca młodzież z siedzibą w Ramapo College w Mahwah, w stanie New Jersey. Organizacją kierował Peppe Pinton były dyrektor generalny Cosmosu[8].

Peppe Pinton przejął prawa własności do nazwy, herbu oraz tradycji Cosmosu. Pod banderą Cosmos Soccer Camps funkcjonowała organizacja szkoląca młodzież przez ponad trzy dekady. Pinton próbował w ten sposób uchronić przed zapomnieniem spuściznę Cosmosu Nowy Jork.

Odrodzenie (2010 – obecnie)

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa Cosmos była bardzo dobrze znana, nawet po upadku klubu. Wraz ze wzrostem popularności Major League Soccer (MLS) Pinton zaczął lobbować na rzecz Cosmosu. Razem z Giorgio Chinaglia podejmowali bezskutecznie liczne próby reaktywacji Cosmosu. Pinton chciał sprzedać prawa do Cosmosu, wierząc, że w MLS zespół się odrodzi. Tym bardziej, że MLS miało odziedziczyć historię (NASL), do czego jednak nie doszło.

Stare kluby z (NASL) takie jak San Jose Earthquakes, Seattle Sounders i Vancouver Whitecaps postanowiły ubiegać się o licencję na występy w MLS, w wyniku tego Pinton postanowił sprzedać prawa własności.

„Daily Mail”, brytyjski dziennik, poinformował pod koniec sierpnia 2009 r., że Pinton sprzedał nazwę i prawa do Cosmosu Paulowi Kemsleyowi, byłemu wiceprzewodniczącemu Tottenhamu Hotspur. Do grupy Kemsleya dołączył biznesmen Terry Byrne oraz Rick Parry.

1 sierpnia 2010 r. Pelé poinformował o reaktywacji klubu. Słynny Brazylijczyk został Prezydentem Honorowym Cosmosu Nowy Jork, a nowy klub przyjął taką samą nazwę, jak swój pierwowzór – New York Cosmos.

Wpływ Cosmosu na rozwój piłki nożnej w USA

[edytuj | edytuj kod]

Kiedy Pelé przybył do Cosmos w 1975 roku, piłka nożna umierała powolną, bolesną i w dużej mierze niezauważalną śmiercią. Piłka nożna to sport, który generalnie nie był poważnie brany pod uwagę przez większość amerykańskich mediów. Podpisanie przez Cosmos Nowy Jork kontraktu z Pelé, zwiększyło diametralnie zainteresowanie, w samym klubie z pięciu pracowników liczba zwiększyła się do ponad pięćdziesięciu, by nadążyć w kontaktach z mediami. Zwiększyła się liczba zleceń na bilety. Przyjazd Brazylijczyka całkowicie odwrócił losy nie tylko Cosmosu, ale całej North American Soccer League. W końcu piłka nożna stała się, realną alternatywą dla koszykówki, bejsbolu i futbolu amerykańskiego. Jednocześnie Cosmos stał się, najbardziej ekscytującym zespołem w świecie piłki nożnej.

Cosmos Nowy Jork był sztandarowym zespołem w (NASL). Pierwszy raz połączono piłkę nożną z show biznesem, stało się to dzięki Warner Communications. Po podpisaniu kontraktu przez Pelégo, za przykładem poszło wielu innych europejskich i południowoamerykańskich piłkarzy, do Stanów Zjednoczonych przybyli grać m.in. George Best i Johan Cruyff do Los Angeles Aztecs, Carlos Alberto Torres do Cosmos Nowy Jork, Kazimierz Deyna do San Diego Sockers i wielu innych.

Cosmos podróżował po całej Ameryce oraz świecie rozgrywając mecze towarzyskie z różnymi znanymi zespołami, drużyna Cosmosu podróżowała niczym jak zespół Rolling Stones. W Nowym Jorku klub zgromadził liczne grono zwolenników wśród celebrytów. Zawodnicy Cosmosu byli częstymi bywalcami, najpopularniejszego i najbardziej ekskluzywnego klubu nocnego, który mieścił się przy West 54th Street na ManhattanieStudio 54. Chociaż piłka nożna wcześniej, była ignorowana przez amerykańską prasę od tej pory, ostatnie strony były już zarezerwowane tylko dla Cosmosu.

„Czasami w szatni myślę, że jestem w Hollywood” – mawiał Franz Beckenbauer o atmosferze panującej wokół Cosmosu.

Tak szybko jak Pelé zapoczątkował rozwój piłki nożnej w USA, tak szybko nastąpił początek końca. Po odejściu Pelé na emeryturę w 1977 roku, pułap wynagrodzenia zmalał, a zawodnicy przyciągnięci wysokimi zarobkami do Ameryki, zaczęli powracać do lig europejskich. NASL rozpadła się jak domek z kart pod koniec 1984 r. i nie została zastąpiona przez nową profesjonalną ligę, aż do 1996 roku, gdy wystartowała Major League Soccer.

W 2006 roku, ukazał się pełnometrażowy dokument o Cosmosie i jego wpływie na rozwój piłki nożnej w USA. Nazywany: Once in a Lifetime: The Extraordinary Story of the New York Cosmos. Film z narratorem Mattem Dillonem, w filmie zawarte są ciekawe wywiady z wieloma graczami i osobistościami związanymi z Cosmosem[4].

Koszulka Cosmosu Nowy Jork

Kiedy zespół powstawał w 1971 roku, dyrektor Cosmosu Clive Toye wybrał kolor zielony i żółty narodowe barwy Brazylii. Wybierając barwy Brazylii była to część strategii, aby zwabić Pelégo, do Stanów Zjednoczonych. Początkowo strój był cały zielony z żółtymi wykończeniami. Przypadkowo, kolory były takie same jak poprzedniego zespołu North American Soccer League z Nowego Jorku – New York Generals – który upadł w 1968 roku.

Kiedy w 1975 roku Pelé przyszedł do Cosmosu, stroje zmieniono na białe, które miały nawiązywać do Santosu poprzedniego klubu, w którym grał Pelé. Zielone elementy zostały wykorzystane do wykończeń elementów koszulki. Drugim kompletem stały się zielone koszulki z białymi wykończeniami oraz białymi spodenkami i zielonymi getrami, stroje do końca 1979 roku były projektowane przez Ralpha Laurena. Później doszedł trzeci komplet z koszulki i spodenki w kolorze granatowym w połączeniu z kolorem żółtym, później kolor granatowy został zastąpiony zwykłym niebieskim.

Stadiony użytkowane przez Cosmos

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Średnia widzów Stadion
1971 4517 Yankee Stadium
1972 4282 Hofstra Stadium
1973 5782 Hofstra Stadium
1974 3578 Downing Stadium
1975 10 450 Downing Stadium
1976 18,227 Yankee Stadium
1977 34 142 Giants Stadium
1978 47 856 Giants Stadium
1979 46,690 Giants Stadium
1980 42 754 Giants Stadium
1981 34 835 Giants Stadium
1982 28,479 Giants Stadium
1983 27 242 Giants Stadium
1984 12 817 Giants Stadium

Pierwszy stadionem Cosmosu był starym Yankee Stadium (1923), należący do drużyny bejsbolowej New York Yankees, gdzie zespół grał przez całym sezon w 1971 roku. Średnia widzów w pierwszym roku wynosiła 4517, ok. 7% możliwości stadionu. W 1972 roku, Cosmos przeniósł się na Hofstra Stadium, który mógł pomieścić 15 tys. kibiców, Hofstra Stadium położony był na terenie Uniwersytetu Hofstra, około 40 kilometrów na wschód od metropolii Nowego Jorku.

Po dwóch sezonach, grając poza miastem i utrzymując niską frekwencję, Cosmos przeniósł się ponownie w 1974 roku, na Downing Stadium mogący pomieścić 22,5 tys. kibiców. Na Downing Stadium, frekwencja zaczęła znacząco wzrastać, przez pojawienie się takich gwiazd jak Pelé, który przybył w 1975 roku. W związku z tym nastąpiła konieczność przeniesienia się na większy stadion, w 1976 roku wrócił na Yankee Stadium. Tym razem po powrocie średnia wynosiła 18 227 kibiców, na mecz. Ponad cztery razy więcej niż wynosi w 1971 roku.

Następnie zespół przeniósł się po raz kolejny przed sezonem 1977, w nowo wybudowany Giants Stadium, gdzie frekwencja w tym sezonie wynosiła średnio 34 142 widzów na mecz. W sezonie 1978 wynosiła średnio 47 856 kibiców na mecz, co jest rekordem frekwencji na meczach domowych New York Cosmos w historii[9]. Cosmos pozostał na Giants Stadium do końca rywalizacji w NASL. Później średnia z roku na rok spadała coraz niżej. Największy tłum był w 1977 roku podczas meczu play-off z Fort Lauderdale Strikers. Mecz na żywo obejrzało 77 691 fanów[10], w tamtym czasie był to rekord w amerykańskiej piłce nożnej. Najniższa średnia frekwencja była w 1974 roku, tylko 3578 kibiców na mecz.

W następnych sezonach ze względu na malejące zainteresowanie Amerykanów rozgrywkami ligi NASL średnia frekwencja widzów na meczach New York Cosmos również zaczęła zmniejszać w sezonu na sezon. W ostatniej edycji ligi NASL – 1984 średnia widzów na mecz New York Cosmos wynosiła 12 817.

Na rok 2011, pozostał już tylko Hofstra Stadium, który później został nazwany James M. Shuart Stadium. Poprzednie stadiony New York Cosmos: Downing Stadium, Yankee Stadium z 1923 roku i Giants Stadium zostały rozebrane kolejno w 2002, 2008 i 2010 roku.

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Finał Soccer Bowl w 1982 roku, rozegrany został w San Diego na Jack Murphy Stadium, obecnie Qualcomm Stadium, zdjęcie z 2005.

New York Cosmos jest najbardziej utytułowanym zespołem piłkarskim w historii amerykańskiej piłki nożnej. Pięciokrotnie sięgał po mistrzostwo ligi NASL, siedmiokrotnie zwyciężał w sezonie zasadniczym ligi NASL, a także pięć razy zajmował pierwsze miejsca w konferencji oraz siedem razy w dywizji. Zwyciężał także trzykrotnie w Transatlantic Cup.

Odznaczenia Rok
North American Soccer League Mistrzostwo 1972, 1977, 1978, 1980, 1982
Finał 1981
Pierwsze miejsce w konferencji 1977, 1978, 1979, 1980, 1981
Pierwsze miejsce w dywizji 1972, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983
North American Soccer League – Indoor Finał 1983/84
Transatlantic Cup Zwycięzca 1980, 1983, 1984
Finał 1981, 1982

Nowe władze Cosmosu

[edytuj | edytuj kod]

Prezydent i Prezes

Zarząd

Ambasador

Sztab szkoleniowy

Trenerzy w historii Cosmosu w latach 1971–1984

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym trenerem Cosmosu Nowy Jork, był Anglik z amerykańskim paszportem Gordon Bradley, który przed przyjazdem do USA, grał w niższych ligach w Anglii. Gordon Bradley przyszedł w charakterze grającego trenera, posadę piastował do 1975 roku. Bradley zdobył z Cosmosem mistrzostwo w 1972 roku, oraz dotarł do fazy play-off w 1974 i 1975 roku. W 1976 roku, zastąpił go inny Anglik, Ken Furphy. Po porażce z Vancouver Whitecaps podał się do dymisji, zastąpił go Gordon Bradley. Przygoda Bradleya z ławką trwała pół roku, później został doradcą w zarządzie klubu.

Trener Narodowość Od roku Do roku
Bradley, GordonGordon Bradley Stany Zjednoczone 1971 1975
Furphy, KenKen Furphy Anglia 1976 1976
Bradley, GordonGordon Bradley Stany Zjednoczone 1976 1977
Firmani, EddieEddie Firmani Włochy 1977 1979
Klivecka, RayRay Klivecka Stany Zjednoczone 1979 1979
Mazzei, JúlioJúlio Mazzei Brazylia 1979 1980
Hennes Weisweiler & Yasin Özdenak & Turcja 1980 1981
Mazzei, JúlioJúlio Mazzei Brazylia 1982 1983
Firmani, EddieEddie Firmani Włochy 1984 1984
Birkenmeier, HubertHubert Birkenmeier 1984 1984
Klivecka, RayRay Klivecka Stany Zjednoczone 1984 1985

Następnym trenerem Cosmosu, był Eddie Firmani[11] Włoch pochodzący z RPA, zespół przejął w połowie 1977 roku. Wraz z gwiazdami Cosmosu zdobył mistrzostwo w 1977 i 1978. W 1979 roku Firmani stracił pracę po kłótni z Giorgio Chinaglia, który był lubiany przez władze Cosmosu. Jego miejsce zajął asystent Firmaniego, Ray Klivecka, był pierwszym trenerem Cosmosu w historii, który był pochodzenia amerykańskiego.

Klivecka został zastąpiony przed 1980 rokiem, zastąpił go brazylijski trener Júlio Mazzei, który zdobył czwarty tytuł w historii Cosmosu. Pod koniec 1980 roku, zastąpił go duet, trenerski Hennes Weisweiler i Yasin Özdenak. Duet ten doszedł z zespołem do finału NASL w 1981 roku. W 1982 roku, powrócił Mazzei i zdobył swój drugi tytuł mistrzowski dla Cosmosu, zarazem ostatni w historii klubu.

W 1984 roku powrócił Eddie Firmani, był to ostatni rok funkcjonowania ligi NASL, Cosmos nie zakwalifikował się nawet do fazy Play-off. Po zakończeniu sezonu Firmani pozostał z zespołem. W sezonie 1984/85 rozpoczął rywalizację w Major Indoor Soccer League do której przystąpił Cosmos, został zwolniony na początku grudnia 1984 roku, w połowie sezonu. Przez dwa kolejne mecze zespół był prowadzony przez Huberta Birkenmeiera, później do zespołu na stanowisko trenera powrócił Ray Klivecka. Klivecka pracował w Cosmosie do czasu upadku klubu[12].

Piłkarze w historii Cosmosu w latach 1971–1984

[edytuj | edytuj kod]

Spis zawodników opracowany na podstawie NASL Jerseys[13]. (ang.)

1971 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Włochy Maurizio Minieri
1 BR Polska Konrad Kornek
2 OB Anglia Barry Mahy
3 OB Szkocja Charlie McCully
4 OB Szkocja Frank Donlavey
5 OB Szkocja John Young
5 PO Grecja Theodore Hasekidis
6 PO Niemcy Horst Meyer
7 NA Ekwador Jaime Delgado
8 PO Anglia Alan O’Neill
8 NA Turcja Ceyhan Yazar
9 NA Węgry Andrew Mate
11 NA Brazylia Jorge Siega
Nr Poz. Piłkarz
12 NA Radi Mitrovic
15 PO Siegfried Stritzl
16 NA Bermudy Randy Horton
17 NA Ghana Wilberforce Mfum
18 OB Jamajka Rudolph Pearce
19 PO Grecja Kyriakos Fitilis
19 OB Polska Karol Kapciński
20 OB Trynidad i Tobago Jan Steadman
21 BR Ghana Emmanuel Kofie
24 OB Anglia Gordon Bradley
NA Haiti Delices Chardin
NA Szkocja Ernie Hannigan

1972 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Anglia Richard Blackmore
1 BR Ghana Emmanuel Kofie
2 OB Anglia Barry Mahy
3 OB Szkocja Charlie McCully
4 OB Werner Roth
5 OB Niemcy Robert Neubauer
6 PO Szkocja John Kerr
7 NA Brazylia Sidney Colônia Cunha
8 NA Izrael Roeben Young
9 NA Hiszpania Helenio Herrera
9 NA Francja Paul LeSueur
Nr Poz. Piłkarz
10 NA Czechy Josef Jelinek
11 NA Brazylia Jorge Siega
14 PO Stany Zjednoczone Stan Startzell
15 PO Siegfried Stritzl
16 NA Bermudy Randy Horton
17 NA Ghana Wilberforce Mfum
19 OB Polska Karol Kapciński
20 NA Trynidad i Tobago Everald Cummings
22 PO Polska Dieter Zajdel
24 OB Anglia Gordon Bradley

1973 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Polska Bronisław Sularz
1 BR Stany Zjednoczone Shep Messing
2 OB Anglia Barry Mahy
2 OB Rumunia Karol Rotner
3 NA Szkocja Henry McCully
4 OB Werner Roth
6 PO Szkocja John Kerr
7 NA Irlandia Michael Niblock
8 NA Izrael Roeben Young
9 NA Francja Paul LeSueur
10 NA Czechy Josef Jelinek
11 NA Brazylia Jorge Siega
Nr Poz. Piłkarz
12 NA Stany Zjednoczone Joe Fink
14 OB Anglia Ralph Wright
15 PO Siegfried Stritzl
16 NA Bermudy Randy Horton
18 NA Węgry Tibor Vigh
19 OB Polska Karol Kapciński
20 NA Trynidad i Tobago Everald Cummings
22 PO Polska Dieter Zajdel
23 OB Anglia Len Renery
24 OB Anglia Gordon Bradley
5,8 OB Anglia Malcolm Dawes
OB Szkocja Charlie McCully

1974 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Polska Bronisław Sularz
1 BR Stany Zjednoczone Shep Messing
2 OB Anglia Barry Mahy
3 OB Szkocja Frank Donlavey
4 OB Werner Roth
6 PO Szkocja John Kerr
7 NA Anglia Harold Jarman
10 PO Boliwia Carlos Scott
11 NA Brazylia Jorge Siega
12 NA Brazylia Emanuel Carrette
12 NA Stany Zjednoczone Joe Fink
Nr Poz. Piłkarz
14 PO Anglia Michael Waldrop
15 PO Węgry Bela Monoki
16 NA Bermudy Randy Horton
19 PO Anglia Geoff Vowden
20 PO Ekwador Germy Rivera
22 OB Włochy Angelo Anastasio
23 OB Anglia Len Renery
24 OB Anglia Gordon Bradley
6,8 OB Anglia Malcolm Dawes
8,9 NA Mark Liveric

1975 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Polska Bronisław Sularz
0,1 BR Stany Zjednoczone Kurt Kuykendall
1 BR Bermudy Sam Nusum
2 OB Anglia Barry Mahy
3 OB Urugwaj Juan Carlos Masnik
4 OB Werner Roth
5 PO Urugwaj Alfredo Lamas
6 PO Szkocja John Kerr
7 PO Urugwaj Julio Correa
8 NA Mark Liveric
9 NA Urugwaj Americo Paredes
10 NA Brazylia Pelé
11 NA Brazylia Jorge Siega
12 NA Stany Zjednoczone Joe Fink
14 OB Anglia Gordon Bradley
14 PO Rumunia Gil Marderescu
Nr Poz. Piłkarz
14 PO Brazylia Nelsi Morais
14 OB Brazylia De
15 OB Urugwaj Omar Caetano
15 PO Peru Ramon Mifflin
16 NA Tony Donlic
17 OB Szkocja Brian Rowan
17 PO Boliwia Carlos Scott
18 OB Argentyna Tony Picciano
19 NA Brazylia Manoel Maria
20 OB Anglia Mike Dillon
21 NA Izrael Mordechaj Spiegler
22 OB Włochy Angelo Anastasio[14]
22 OB Izrael David Primo
22,23 OB Hiszpania Luis De La Fuente
23 NA Anglia Tommy Ord
Tou NA Anglia John Coyne
  • Tou – Podczas Tournee w Europie

1976 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Stany Zjednoczone Kurt Kuykendall
1 BR Stany Zjednoczone Shep Messing
1 BR Stany Zjednoczone Bob Rigby
2 OB Anglia Barry Mahy
3 OB Szkocja Brian Rowan
4 OB Werner Roth
5 OB Anglia Keith Eddy
6 PO Irlandia Północna Dave Clements
7 NA Anglia Tony Field
8 PO Anglia Terry Garbett
9 NA Włochy Giorgio Chinaglia
9 NA Anglia Tommy Ord
10 NA Brazylia Pelé
Nr Poz. Piłkarz
11 NA Brazylia Jorge Siega
12 OB Stany Zjednoczone Bobby Smith
14 PO Brazylia Nelsi Morais
15 PO Peru Ramon Mifflin
16 NA Tony Donlic
17 OB Szkocja Charlie Aitken
18 NA Anglia Brian Tinnion
19 OB Szkocja Charlie Mitchell
22 PO John Russo
16,20 OB Anglia Mike Dillon
OB Kanada Frank Sauer
Tou BR Anglia Gordon Banks
Tou NA Bermudy Clyde Best
  • Tou – Podczas Tournee w Europie

1977 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Stany Zjednoczone Shep Messing
2 OB Kanada Robert Iarusci
2 OB Kanada Bruce Twamley
3 PO Vito Dimitrijevic
4 OB Werner Roth
5 OB Anglia Keith Eddy
6 OB Niemcy Franz Beckenbauer
6 PO Irlandia Północna Dave Clements
7 NA Anglia Tony Field
8 PO Anglia Terry Garbett
9 NA Włochy Giorgio Chinaglia
10 NA Brazylia Pelé
11 NA Anglia Steve Hunt
12 OB Stany Zjednoczone Bobby Smith
14 PO Brazylia Nelsi Morais
15 PO Peru Ramon Mifflin
16 NA Tony Donlic
17 OB Szkocja Charlie Aitken
18 NA Jadranko Topic
Nr Poz. Piłkarz
19 BR Turcja Erol Yasin
20 OB Anglia Mike Dillon
21 NA Stany Zjednoczone Gary Etherington
22 NA Południowa Afryka Jomo Sono
23 OB Brazylia Rildo da Costa Menezes
24 NA Kuba Marcelo Curi
25 OB Brazylia Carlos Alberto Torres
25 BR Stany Zjednoczone Shane Kennedy
26 OB Kanada Paul Hunter
27 PO Stany Zjednoczone Greg Kourtesis
28 PO Irlandia Tom Lang
29 NA Stany Zjednoczone Bob Rohrbach
30 NA Stany Zjednoczone Scott Strasburg
33 PO Stany Zjednoczone Chris Agoliati
34 NA Stany Zjednoczone Roberto De Oliveira
37 BR Stany Zjednoczone Bill Hladkyj
PO Kostaryka Ringo Cantillo
OB Hiszpania Santiago Formoso
NA Szkocja Stewart Scullion

1978 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Niemcy Jack Brand
1 BR Turcja Erol Yasin
2 OB Stany Zjednoczone Bobby Smith
3 PO Brazylia Nelsi Morais
4 OB Werner Roth
5 OB Brazylia Carlos Alberto Torres
6 OB Niemcy Franz Beckenbauer
7 NA Anglia Dennis Tueart
8 NA Vladislav Bogićević
9 NA Włochy Giorgio Chinaglia
11 NA Anglia Steve Hunt
12 NA Portugalia Seninho
14 PO Anglia Terry Garbett
15 PO Vito Dimitrijevic
16 NA Tony Donlic
17 PO Stany Zjednoczone Ricky Davis
18 NA Fred Grgurev
Nr Poz. Piłkarz
19 OB Kanada Robert Iarusci
20 BR Stany Zjednoczone David Brcic
21 NA Stany Zjednoczone Gary Etherington
22 PO Stany Zjednoczone Jim Millinder
23 OB Włochy Giuseppe Wilson
24 OB Kanada Garry Ayre
25 OB Hiszpania Santiago Formoso
26 NA Stany Zjednoczone Ron Atanasio
27 NA Stany Zjednoczone Joe Filian
28* PO Brazylia Roberto Rivelino
2* OB Andranik Eskandarian
11* NA Anglia Alan Willey
13* OB Anglia Stewart Jump
16* OB Węgry Joszef Horvath
26* OB Węgry Laszlo Harsanyi
29* OB Haiti Arsène Auguste
30* PO Holandia Johan Cruyff
  • * – zawodnik wystąpił tylko w meczu pokazowym, nie zaliczył występów w sezonie regularnym

1979 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
0 BR Niemcy Jack Brand
1 BR Turcja Erol Yasin
2 OB Andranik Eskandarian
3 OB Brazylia Marinho Chagas
5 OB Brazylia Carlos Alberto Torres
6 OB Niemcy Franz Beckenbauer
7 NA Anglia Dennis Tueart
8 NA Vladislav Bogićević
9 NA Włochy Giorgio Chinaglia
11 NA Portugalia Seninho
12 OB Niemcy Greg Ryan
12 OB Stany Zjednoczone Bobby Smith
13 PO Holandia Johan Neeskens
14 PO Anglia Terry Garbett
15 OB Holandia Wim Rijsbergen
16 PO Argentyna Toni Carbognani
17 PO Stany Zjednoczone Ricky Davis
Nr Poz. Piłkarz
18 PO Boris Bandov
19 BR Niemcy Hubert Birkenmeier
20 BR Stany Zjednoczone David Brcic
21 NA Stany Zjednoczone Gary Etherington
22 OB Stany Zjednoczone Kevin Eagan
23 OB Włochy Giuseppe Wilson
24 OB Kanada Garry Ayre
25 OB Hiszpania Santiago Formoso
26 NA Stany Zjednoczone Ron Atanasio
27 NA Stany Zjednoczone Joe Filian
28 NA Ghana Karim Abdul Razak Tanko
29 NA Mark Liveric
30 NA Anglia Godfrey Ingram
31 PO Brazylia Nelsi Morais
BR Trynidad i Tobago Earl Carter
OB Stany Zjednoczone Jeff Durgan

1980 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Niemcy Hubert Birkenmeier
21 BR Stany Zjednoczone David Brcic
27 BR Kanada Dino Alberti
2 OB Andranik Eskandarian
3 OB Kanada Bruce Wilson
4 OB Brazylia Oscar
6 OB Niemcy Franz Beckenbauer
15 OB Holandia Wim Rijsbergen
25 OB Stany Zjednoczone Jeff Durgan
23 PO Brazylia Nelsi Morais
5 OB Brazylia Carlos Alberto Torres
13 PO Holandia Johan Neeskens
17 PO Stany Zjednoczone Rick Davis
Nr Poz. Piłkarz
18 PO Stany Zjednoczone Boris Bandow
12 PO Stany Zjednoczone Larry Hulcer
26 PO Meksyk Vidal Fernandez
8 PO Vladislav Bogićević
7 PO Paragwaj Julio Cesar Romero
9 NA Włochy Giorgio Chinaglia
11 NA Portugalia Seninho
19 NA Paragwaj Robert Cabanas
20,22 NA Stany Zjednoczone Don Ebert
20 NA Belgia Francois van der Elst
14,29 NA Stany Zjednoczone Mark Liveric
24 NA Stany Zjednoczone Darryl Gee

1981 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Niemcy Hubert Birkenmeier
21 BR Stany Zjednoczone David Brcic
27 BR Kanada Dino Alberti
2 OB Andranik Eskandarian
3 OB Kanada Robert Iarusci
25 OB Stany Zjednoczone Jeff Durgan
15 OB Holandia Wim Rijsbergen
22 OB Ivan Buljan
25 OB Stany Zjednoczone Dominik Barczewski
26 OB Stany Zjednoczone Erhardt Kapp
8 PO Vladislav Bogićević
7 PO Paragwaj Julio Cesar Romero
Nr Poz. Piłkarz
12 PO Stany Zjednoczone Larry Hulcer
13 PO Holandia Johan Neeskens
17 PO Stany Zjednoczone Rick Davis
18 PO Stany Zjednoczone Boris Bandow
9 NA Włochy Giorgio Chinaglia
11 NA Portugalia Seninho
19 NA Paragwaj Robert Cabanas
14 NA Południowa Afryka Steve Wegerle
20 NA Belgia Francois van der Elst
24 NA Stany Zjednoczone Darryl Gee
28 NA Liberia Chico Borja

1982 rok

[edytuj | edytuj kod]

1983 rok

[edytuj | edytuj kod]

1984 rok

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Niemcy Hubert Birkenmeier
21 BR Stany Zjednoczone David Brcic
2 OB Andranik Eskandarian
3 OB Stany Zjednoczone Dan Carter
25 OB Stany Zjednoczone Jeff Durgan
5 OB Stany Zjednoczone Daryl Gee
6,34 OB Polska Władysław Żmuda
17,31 OB Włochy Fernando DeMatthaeis
27 OB Kanada Carmine Marcantonio
24 OB Stany Zjednoczone Kaz Tambi
32 OB Stany Zjednoczone Doc Lawson
8 PO Vladislav Bogićević
13 PO Holandia Johan Neeskens
16 PO Stany Zjednoczone Angelo DiBernardo
Nr Poz. Piłkarz
17 PO Stany Zjednoczone Rick Davis
22 PO Stany Zjednoczone Pedro DeBrito
23 PO Stany Zjednoczone Mike Fox
25 PO Kanada Gerry Gray
30 PO Irlandia Gerry Reardon
14 NA Polska Stanisław Terlecki
7,31 NA Włochy Giuseppe Damiani
19 NA Paragwaj Robert Cabanas
11 NA Dragan Vujovic
12 NA Stany Zjednoczone Steve Moyers
15 NA Stany Zjednoczone Alan Green
20 NA Stany Zjednoczone Andrew Parkison
28 NA Liberia Chico Borja

Ciekawostki

[edytuj | edytuj kod]

Polski klub Cosmos Nowotaniec zaczerpnął nazwę od New York Cosmos[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]