Przejdź do zawartości

Niestachów (Poznań)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niestachów
Część miasta Poznania
Ilustracja
Trasa Niestachowska na terenie Niestachowa, w rejonie ul. Wojska Polskiego
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miasto

Poznań

Dzielnica

Osiedle Sołacz

SIMC

0969630

Tablice rejestracyjne

PO, PY (motocykle)

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „Niestachów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Niestachów”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Niestachów”
Ziemia52°25′14″N 16°53′51″E/52,420556 16,897500

Niestachów – część Poznania położona na terenie zachodniej części osiedla samorządowego Sołacz, w rejonie ul. Niestachowskiej, między wiaduktem kolejowym w kierunku Szczecina i Piły a ul. Wojska Polskiego.

Nazwa wywodzi się od zaświadczonego filologicznie imienia Niestach. Zapis nazwy wyglądał następująco: Nyestathow (1253), Nyestachovvo (1292), Nestachovo (1343), Nestachowo (1417), Niestachowo (1598), Niestachów (1948). W historii przeważała czasowo oboczna postać nazwy - Niestachowo[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Dawne baseny - proj. Marian Spychalski

Początkowo wieś nadana miastu, wraz z lokacją (jako zaplecze gospodarcze) w 1253. W obszar miasta włączona w 1907. Nazwa Niestachów jest obecnie zapomniana, a przechowała się w postaci ul. Niestachowskiej (szerzej Trasy Niestachowskiej). W czasie trwania okupacji niemieckiej na teren pobliskiego Parku Sołackiego wstęp miała jedynie niemiecka ludność miasta Poznania - władze okupacyjne zmieniły więc jego nazwę na Kuhndorfpark (Park Niestachowski). Stało się to m.in. na skutek niechęci okupantów niemieckich do wcześniej używanej nazwy Solatsch Park będącej jedynie zniemczonym zapisem polskiego Sołacza.

Oprócz zachodniej części Parku Sołackiego na terenie Niestachowa znajdują się nieczynne baseny pływackie, zaprojektowane przez Mariana Spychalskiego[2], późniejszego marszałka (otwarte w lipcu 1938) i Ogród Dendrologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.

Do początku lat 40. XX wieku, za obecnymi basenami pływackimi, znajdował się duży zakład przemysłowy - Cegielnia Mechaniczna Poznań-Golęcin, wraz z niewielką osadą domków pracowniczych. Na początku okupacji niemieckiej, z uwagi na wyczerpanie zasobów gliny, cały zakład został rozebrany przez władze niemieckie. Obecnie nie pozostał po nim żaden ślad w terenie[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bogdan Walczak, Co mówią nazwy?, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.67, ISSN 0137-3552
  2. Kazimierz Sobkowicz, Architekci wielkopolscy - biogramy - dzieła - stowarzyszenia, cz.I, lata 1886-1939, wyd. Oddziału Poznańskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich, Poznań, 1988, s.141, ISBN 83-00-02480-8
  3. spo, Nie pozostał żaden ślad..., w: Głos Wielkopolski (Z teki Kota), wycinek niedatowany (około 1995)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]